นั่งดูรูปภาพสมัยก่อน
ชวนนึกย้อนถึงอดีตวัยผ่านพ้น
ชวนนึกถึงความสดใสที่เคยยล
ไร้แก่นสารไร้เล่ห์กลไร้เดียงสา

วัยนั้นคิดและอ่านไม่เท่าไหร่
วัยนั้นจิตใจแสวงหา
วัยนั้นสับสนธรรมดา
วัยนั้นผ่านมาแล้วผ่านไป

ในตอนนั้นได้เรียนรู้ซึ่งหลายสิ่ง
ทั้งความจริงความลวงความสงสัย
ค่อยค่อยรู้อะไรคืออะไร
ค่อยค่อยโตจนเติบใหญ่ในวันนี้

เพื่อนที่พบในวัยนั้นคือเพื่อนรัก
ยามทุกข์หนักเพื่อนไม่เคยจะหายหนี
ยามแสนสุขเพื่อนร่วมเฝ้ายินดี
เท่าที่มีความจริงใจ "ความจริงใจ"

คนที่รักก็พานพบในตอนนั้น
ผ่านคืนวันเรียนรู้กันไม่ไปไหน
เพียงพริบตาเวลาผ่านพ้นไป
วันนี้ได้เคียงข้างอยู่น่ายินดี

ในตอนนั้นยังมีพระคุณครู
ผู้เฝ้าดูเฝ้าสอนในวิถี
ผู้ให้ซึ่งวิชาบารมี
ผู้ที่มีเพียงความรักความเมตตา

และตอนนั้นมีความรักจากพ่อแม่
ไร้ข้อแม้หนักแน่นดั่งภูผา
กำลังใจท่านมอบให้เสมอมา
ที่นำพาเราเดินก้าวอย่างมั่นคง

นั่งดูรูปภาพสมัยก่อน
ก่อนสะท้อนตัวเราเพียงฝุ่นผง
ได้คนรอบข้างร่วมบรรจง
ปั้นแต่งลงสีให้เป็นเรา