เรื่องของแม่อัยย์
สวัสดีคะ เป็นมนุษย์แม่คนหนึ่งที่วันหนึ่งเมื่อลูกอายุครบ4ขวบก็เข้าโรงเรียน เป็นธรรมดาที่หลายคนคงว่ามันเป็นเรื่องปกติ ที่ไม่ปกติก็เพราะอิแม่นี่ซิคะ รู้สึกว่าตัวเองหมดโปรฯไวจัง ทำใจไว้ว่าลูกจะไม่ต้องการแม่ประมาณอายุ12-13ปี แต่ไหนทำไมแม่หมดโปรฯเร็วไปหน่อย เราก็ห่วงเนื่องจากลูกสาวไม่เคยไปเนิสเซอร์รี่ หรืออะไรมาก่อน เลี้ยงเองตลอดไปไหนไปกัน ไม่เคยปล่อยทิ้งไว้เลย จนมาวันที่เค้าเรียกว่า เด็กน่าจะมีความพร้อม คือสังเกตเห็นว่าหล่อนอยากมีเพื่อน เวลาไปเล่นคือต้องการเล่นกับคนอื่น ต้องการการแข่งขัน เอาชนะ คิดว่ามันมาตามวัยเองนะคะ เดิมทีเคยคิดทำโฮมสคูลเอง แต่เปลี่ยนใจเมื่อพัฒนาการตามวัยของลูกเปลี่ยน เริ่มสังเกตเห็นตั้งแต่ตอนประมาณ3ขวบ เค้าเริ่มไม่เล่นคนเดียวแล้ว สนุกกับการเล่นในวัยประมาณนี้จะเริ่มเป็นเรื่องราว สมมุติ ได้เป็นเรื่องยาว พูดคุยกับสิ่งของรอบด้าน
อาทิตย์แรกของการไปโรงเรียนแบบครึ่งวันในวันแรกก็ห่วงนะคะ นั่งรออยู่เพราะแค่ครึ่งวัน ไม่อยากเดินทางไปๆมาๆ เสียเวลา ตกลงในอาทิตย์แรกอิแม่ไปส่งเอง2วันที่เหลือคุณพ่อจัดการ อาทิตย์แรกผ่านไปด้วยดี ไม่มีอะไรที่น่าวิตก พออาทิตย์ที่2 พ่อกับแม่มองหน้ากันไปเต็มวันแล้วมันจะรอดมั๊ย นางจะร้องไห้ตอนนอนกลางวันมั๊ย จะนอนได้มั๊ย การไปเต็มวันๆแรกเกิดขึ้นอิแม่ห่วงนั่งรออีกแล้วคะ รอดูว่าจะนอนได้มั๊ย ตกลงมันผ่านไปได้คะ ตอนบ่ายเราเลยกลับบ้านรอลูกกลับมาตอนเย็น คุณพ่อไปรับเรากะว่ากลับมาลูกต้องบอกว่าคิดถึงแม่ตอนเย็นแน่เลย ที่ไหนได้เมื่อลูกกลับมา เค้าไม่ยอมเปิดประตูเองคะ แคะประตูอยู่รอให้แม่มาเปิด สงสัยคิดว่าเหมือนในนิทาน พอเปิดประตูเค้าก็บอกว่าอัยย์กลับมาแล้วคะ เราถามว่าเป็นไงบ้างคะวันนี้ลูกบอกสนุกมาก ได้นอนที่โรงเรียนด้วย อิแม่ก็ถามเลยซิคะ นอนหลับมั๊ยลูก คำตอบที่บอกมาหลับคะ แม่ถามต่อแล้ววันนี้สนุกมั๊ยคะ ลูกตอบสนุกมากเลย ไม่มีคำอื่น อิแม่เริ่มน้อยใจนิดๆ แล้วคิดถึงแม่มั๊ย ลูกตอบคิดถึงแค่ตอนนอน คิดในใจยังดีที่คิดถึงอ่ะเนาะ
วันที่2ของการไปโรงเรียนเต็มเวลาอิแม่คิดว่าวันนี้คงต้องให้เราไปส่งด้วยแน่ๆเพราะเมื่อวานเธอได้อยู่โรงเรียนจนถึง3โมงกว่าจะเจอแม่คงต้องยังอยากให้แม่ไปส่งถึงห้องเรียนแน่ๆ ที่ไหนได้แม่กำลังจะแต่งตัวเสร็จลูกถามว่าแม่จะไปไหน แม่ตอบก็จะไปส่งน้องอัยย์ไปโรงเรียนไงคะ ไปส่งทำไมคะอัยย์ไปโรงเรียนเองได้ แม่อยู่บ้านนี่แหละคะแม่ไปส่งเดี๋ยวก็ต้องให้ป๊ามาส่งกลับบ้านอีก อืมม! คิดในใจอึ้งไปคะ แล้วลูกก็เดินออกนอกประตูบ้านพร้อมพ่อทิ้งแม่ไว้ พร้อมกับพูดว่าน้องอัยย์ไปโรงเรียนแล้วนะคะ จุ๊บๆ อิแม่เดินลง พร้อมกับความคิดว่าตกลงถูกทิ้งแล้วใช่มั๊ย!!!!! 3-5นาทีต่อจากนั้น หยิบรองเท้าคะ แล้ววิ่งตามไปพ่อกับลูกจะเอารถออกแล้ว รอด้วยยย ขอแม่ไปส่งหนูนะคะ แม่แต่งตัวแล้ว ลูกมองหน้าแล้วก็ยิ้มก็ได้คะ แม่อยากไปด้วยใช่มั๊ย ตกลงวันนั้นก็เลยได้ไปส่งเธอ เมื่อถึงหน้าห้องเรียน ลูกก็วิ่งเข้าห้องพร้อมรอยยิ้ม ขณะนั้นเราเข้าใจแล้วว่าเค้าพร้อมสำหรับการมาโรงเรียนอย่างแท้จริง ตลอดช่วงที่โรงเรียนให้ไปเตรียมความพร้อมเพื่อเข้าเรียน ไม่มีวันไหนเลยที่ลูกไม่อยากไปโรงเรียน อยากไปโรงเรียนทุกวัน แล้วกลับมาเล่าเรื่องสนุกทุกวัน พร้อมกับชื่อเพื่อนๆในห้อง และกิจกรรมที่ทำ
เรื่องของแม่อัยย์ เมื่อลูกเข้าโรงเรียนครั้งแรก
สวัสดีคะ เป็นมนุษย์แม่คนหนึ่งที่วันหนึ่งเมื่อลูกอายุครบ4ขวบก็เข้าโรงเรียน เป็นธรรมดาที่หลายคนคงว่ามันเป็นเรื่องปกติ ที่ไม่ปกติก็เพราะอิแม่นี่ซิคะ รู้สึกว่าตัวเองหมดโปรฯไวจัง ทำใจไว้ว่าลูกจะไม่ต้องการแม่ประมาณอายุ12-13ปี แต่ไหนทำไมแม่หมดโปรฯเร็วไปหน่อย เราก็ห่วงเนื่องจากลูกสาวไม่เคยไปเนิสเซอร์รี่ หรืออะไรมาก่อน เลี้ยงเองตลอดไปไหนไปกัน ไม่เคยปล่อยทิ้งไว้เลย จนมาวันที่เค้าเรียกว่า เด็กน่าจะมีความพร้อม คือสังเกตเห็นว่าหล่อนอยากมีเพื่อน เวลาไปเล่นคือต้องการเล่นกับคนอื่น ต้องการการแข่งขัน เอาชนะ คิดว่ามันมาตามวัยเองนะคะ เดิมทีเคยคิดทำโฮมสคูลเอง แต่เปลี่ยนใจเมื่อพัฒนาการตามวัยของลูกเปลี่ยน เริ่มสังเกตเห็นตั้งแต่ตอนประมาณ3ขวบ เค้าเริ่มไม่เล่นคนเดียวแล้ว สนุกกับการเล่นในวัยประมาณนี้จะเริ่มเป็นเรื่องราว สมมุติ ได้เป็นเรื่องยาว พูดคุยกับสิ่งของรอบด้าน
อาทิตย์แรกของการไปโรงเรียนแบบครึ่งวันในวันแรกก็ห่วงนะคะ นั่งรออยู่เพราะแค่ครึ่งวัน ไม่อยากเดินทางไปๆมาๆ เสียเวลา ตกลงในอาทิตย์แรกอิแม่ไปส่งเอง2วันที่เหลือคุณพ่อจัดการ อาทิตย์แรกผ่านไปด้วยดี ไม่มีอะไรที่น่าวิตก พออาทิตย์ที่2 พ่อกับแม่มองหน้ากันไปเต็มวันแล้วมันจะรอดมั๊ย นางจะร้องไห้ตอนนอนกลางวันมั๊ย จะนอนได้มั๊ย การไปเต็มวันๆแรกเกิดขึ้นอิแม่ห่วงนั่งรออีกแล้วคะ รอดูว่าจะนอนได้มั๊ย ตกลงมันผ่านไปได้คะ ตอนบ่ายเราเลยกลับบ้านรอลูกกลับมาตอนเย็น คุณพ่อไปรับเรากะว่ากลับมาลูกต้องบอกว่าคิดถึงแม่ตอนเย็นแน่เลย ที่ไหนได้เมื่อลูกกลับมา เค้าไม่ยอมเปิดประตูเองคะ แคะประตูอยู่รอให้แม่มาเปิด สงสัยคิดว่าเหมือนในนิทาน พอเปิดประตูเค้าก็บอกว่าอัยย์กลับมาแล้วคะ เราถามว่าเป็นไงบ้างคะวันนี้ลูกบอกสนุกมาก ได้นอนที่โรงเรียนด้วย อิแม่ก็ถามเลยซิคะ นอนหลับมั๊ยลูก คำตอบที่บอกมาหลับคะ แม่ถามต่อแล้ววันนี้สนุกมั๊ยคะ ลูกตอบสนุกมากเลย ไม่มีคำอื่น อิแม่เริ่มน้อยใจนิดๆ แล้วคิดถึงแม่มั๊ย ลูกตอบคิดถึงแค่ตอนนอน คิดในใจยังดีที่คิดถึงอ่ะเนาะ
วันที่2ของการไปโรงเรียนเต็มเวลาอิแม่คิดว่าวันนี้คงต้องให้เราไปส่งด้วยแน่ๆเพราะเมื่อวานเธอได้อยู่โรงเรียนจนถึง3โมงกว่าจะเจอแม่คงต้องยังอยากให้แม่ไปส่งถึงห้องเรียนแน่ๆ ที่ไหนได้แม่กำลังจะแต่งตัวเสร็จลูกถามว่าแม่จะไปไหน แม่ตอบก็จะไปส่งน้องอัยย์ไปโรงเรียนไงคะ ไปส่งทำไมคะอัยย์ไปโรงเรียนเองได้ แม่อยู่บ้านนี่แหละคะแม่ไปส่งเดี๋ยวก็ต้องให้ป๊ามาส่งกลับบ้านอีก อืมม! คิดในใจอึ้งไปคะ แล้วลูกก็เดินออกนอกประตูบ้านพร้อมพ่อทิ้งแม่ไว้ พร้อมกับพูดว่าน้องอัยย์ไปโรงเรียนแล้วนะคะ จุ๊บๆ อิแม่เดินลง พร้อมกับความคิดว่าตกลงถูกทิ้งแล้วใช่มั๊ย!!!!! 3-5นาทีต่อจากนั้น หยิบรองเท้าคะ แล้ววิ่งตามไปพ่อกับลูกจะเอารถออกแล้ว รอด้วยยย ขอแม่ไปส่งหนูนะคะ แม่แต่งตัวแล้ว ลูกมองหน้าแล้วก็ยิ้มก็ได้คะ แม่อยากไปด้วยใช่มั๊ย ตกลงวันนั้นก็เลยได้ไปส่งเธอ เมื่อถึงหน้าห้องเรียน ลูกก็วิ่งเข้าห้องพร้อมรอยยิ้ม ขณะนั้นเราเข้าใจแล้วว่าเค้าพร้อมสำหรับการมาโรงเรียนอย่างแท้จริง ตลอดช่วงที่โรงเรียนให้ไปเตรียมความพร้อมเพื่อเข้าเรียน ไม่มีวันไหนเลยที่ลูกไม่อยากไปโรงเรียน อยากไปโรงเรียนทุกวัน แล้วกลับมาเล่าเรื่องสนุกทุกวัน พร้อมกับชื่อเพื่อนๆในห้อง และกิจกรรมที่ทำ