สิ่งที่เราได้ทำไปเป็นสิ่งที่บอกใครไม่ได้ ไม่สามารถยอมรับกับคนอื่นได้ แต่ก็มีคนรู้ว่าเราทำ และเหน็บแนมเรา เรารู้สึกผิดมาก ๆ แต่ถ้าบอกใครไป ก็จะส่งผลเสียต่ออนาคตของตัวเราและคนที่อยู่ข้างหลังเราคงจะรู้สึกผิดหวังและเสียใจมาก เราได้แต่สวดมนต์และเข้าวัดทำบุญและตั้งปณิธานว่าต่อไปนี้จะไม่ทำมันอีกแล้ว และจะหมั่นทำแต่สิ่งที่ดี ถ้ามีเครื่องย้อนเวลา เราจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด มันทรมานเหลือเกิน ทำผิดแค่ครั้งเดียวแต่มันทุกข์ทรมานเหลือเกิน เราเครียดตั้งแต่ตื่นจนนอนหลับ แม้แต่หลับก็เก็บเอาไปฝัน รู้สึกผิด และอยากให้ความทุกข์นี้ผ่านพ้นไปเร็วๆ แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ อีกนานแค่ไหนถึงจะหาย หรือมันจะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต ทรมานมากๆ เราต้องประสาทแน่ๆ ไม่มีอีกแล้วความสุขที่เคยมี มันหมดไปตั้งแต่วันนั้น

เราเหมือนคนที่อยู่ตัวคนเดียว พูดและปรึกษากับใครไม่ได้แน่ๆ เพราะอาจทำให้คนอื่นผิดหวังในตัวเรา เราจะทำอย่างไรดี ตอนนี้รู้สึกผิดมาก ทำไมชีวิตมันถึงทุกข์แบบนี้ แล้วต่อไปเราจะไปสู้หน้าคนอื่นได้ยังไง ช่วยเราด้วย