สวัสดีเพื่อนๆ ชาวพันทิป

เรื่องของเราที่จะเล่าและอยากถามความคิดเห็นของทุกคนวันนี้ คิดว่าน่าจะตรงกับใครหลายๆ คนในบางประเด็น
ปูพื้นก่อนก็คือเราเป็นคนคิดมาก อาจจะติดความเครียดมาจากตอนเรียน อ่านหนังสือสอบ
ติดการคิดมาก ติดการคิดไปเรื่อยๆ

แล้วเราจะเป็นพวกที่คิดชั่ววูบ แบบมีความคิดชั่ววูบที่ไม่ดีๆ เลวทราม ถึงขั้นต่ำช้าได้เลย
แต่แวบเดียวเราก็พยายามเตือนตัวเองว่า อย่าคิดนะ ไม่ดีนะ แล้วเราก็จะรู้สึกผิดกับมันไปยาวๆ

โยงไปถึงในอดีต เรารู้สึกว่าเราเป็นคนที่ทำผิดบาปไว้มาก
ทำให้ทุกวันนี้ เราพยายามมากที่จะกลับไปแก้ความผิดบาปนั้น อย่างการทำบุญ แต่ถ้าไม่มีอะไรให้ทำ มันก็จะกลับมาหลอกหลอนเราเป็นระยะๆ
ประกอบกับการคิดมาก คิดชั่ววูบ(ที่ไม่ดี)ของเรา ทำให้เรารู้สึกผิดกับตัวเองเข้าไปอีก
ถึงขั้นคิดชั่ววูบ (อีกละ) ทำร้ายตัวเอง แต่เราก็พยายามบอกว่า อย่าทำ มันไม่ดี


แต่ตอนนี้ เรารู้สึกเราเป็นโรคกลัวความหดหู่ เหมือนรู้สึกว่าตัวเองพยายามหาความสุขเข้าหาชีวิตเหลือเกิน
เราพยายามเปลี่ยนทัศนคติ ว่าถ้าเราไม่ปล่อยวางอดีต เราก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ไม่ได้
เราพยายามเข้าหาธรรมะ นั่งสมาธิ พยายามดูหนังอะไรที่มันไม่หดหู่ ก็ช่วยได้ประมาณนึง
แต่ความรู้สึกผิดในใจ มันทำให้เราคิดมาก และยังกลับมาเป็นระยะๆ

เราควรทำอย่างไรดี?
เป็นไปได้ไหมที่อดีตทำให้เราคิดมาก? หรือเกี่ยวกับฮอร์โมนวัยรุ่นหรือไม่?

ขอโทษที่เขียนงงๆ นะ