สวัสดีค่ะ

เราอายุ 27 จะ 28 ปีแล้ว จบจากมหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงใหม่คณะวิทยาการจัดการ สาขาวิชานิเทศศาสตร์ เอกสื่อสารมวลชน เกรดเฉลี่ย 2.94 ตอนนี้ทำงานในหน่วยงานราชการแห่งหนึ่งค่ะ ตำแหน่งพนักงานจ้างเหมาบริการ

เงินเดือนที่ได้รับคือ 6,600 บาทถ้วน คือหน่วยงานที่เราทำงานนั้นต้องการคนทำงานช่วยในฝ่ายบริหารแต่ไม่มีเงินจ้างแพง ๆ จึงต้องเอาเงินงบในส่วนสำหรับจ้างแม่บ้านมาจ้างคนทำงานในออฟฟิต(ซึ่งก็คือเรา)แทน

ซึ่งที่เราอดทนทำงานอยู่ทุกวันก็เพราะต้องการเวลาอ่านหนังสือสอบราชการภาค ข (เราสอบ กพ. ภาค ก ผ่านแล้วค่ะ)  เพราะเราคิดว่าถ้าเราทำงานอื่น เราจะไม่มีเวลาอ่าน เช่น งานออฟฟิตบริษัทเอกชนที่เคยทำตำแหน่งการตลาด เข้างาน 8.45 น. ถึง 18.00 น. เงินเดือน 9,000 บาทหากวันไหนงานไม่เสร็จก็ต้องอยู่ออฟฟิตทำโอทีต่อให้เสร็จ ทำงานจันทร์ - เสาร์ ถ้าช่วงไหนงานเยอะต้องมาทำงานวันอาทิตย์ด้วย ทำให้รู้สึกว่าไม่มีเวลาอ่านหนังสือเลย สังคมในที่ทำงานก็เครียดมาก ทั้งเจ้านายและเพื่อนร่วมงาน

พอมาทำงานราชการเข้าทำงาน 8.30 น. เลิกงาน16.30 น. หยุด เสาร์ -อาทิตย์ และวันหยุดราชการ มีเวลาอ่านหนังสือเยอะขึ้น

เรามักน้อยใจตัวเอง คิดว่าด้วยความสามารถทางกราฟฟิกAI ของเรา ถ้าเราทำงานเอกชนที่อื่นต้องได้เงินเยอะกว่านี้มากแน่นอน แต่คงจะมีเวลาว่างหลังเลิกงานน้อยไปสำหรับการอ่านหนังสือเตรียมสอบ ภาค ข ตามที่หน่วยงานต่าง ๆ เปิดสอบแน่เลย

ตอนนี้เราก็เครียดมากค่ะ กลัวว่าจะสอบเข้ารับราชการ ภาค ข ไม่ผ่านสักที เห็นว่าบางคนสอบภาค ข 7-8 ปี ก็ไม่ผ่านสักที เราก็กลัวเป็นแบบนั้น เพราะเราลงทุนเลือกทำงานที่ได้เงินน้อยมาก ๆ เพื่อแลกกับการสอบ ภาค ค ผ่านในวันนึงจะได้มีเงินเลี้ยงแม่และพ่อค่ะ

เราไม่ได้ให้เงินพ่อแม่เลยเพราะพ่อเราเป็นข้าราชการเงินเดือนสูง เวลาเราซื้ออะไรมาฝากหรือจะให้เงิน พ่อจะบอกเสมอว่าไม่ต้องเอาเงินให้พ่อกับแม่หรอกเก็บเงินไว้เถอะ ให้รู้จักประหยัด อดออม

ทุกวันนี้ที่อยู่ได้เพราะว่าอยู่ที่บ้านกับพ่อแม่ ช่วงกลางวันก็ขี่มอเตอร์ไซด์อาศัยกลับไปกินข้าวกลางวันที่บ้าน (บ้านห่างจากที่ทำงานประมาณ 2 กิโลเมตร) ครีมทาผิวก็ซื้อแบบไม่แพง เสื้อผ้าก็ไม่ค่อยซื้อ เงินเดือนได้มาก็เก็บฝากธนาคารไว้ส่วนหนึ่ง(ประมาณ 5,00บาทต่อเดือน เงินเก็บ ณ ปัจจุบันประมาณหนึ่งแสนค่ะ) นอกนั้นก็ค่าน้ำมัน ค่ากินข้าวซื้อบ้างขนมเวลาเดินตลาดนัด ไปกินข้าวที่ร้านอาหารกับแฟนบ้างนาน ๆ ที (เรายังไม่ได้แต่งงานไม่มีภาระหนี้เลย)

มีใครเป็นแบบเรามั้ยคะ?