ต้องระบายหน่อยครับ วันนี้พ่อโทรมาหา พูดกันไปมา พ่อก็บอกว่า รู้สึกอายๆ แถวบ้านว่า ทำไมลูกตัวเองจบปริญญามาแล้ว
ชีวิตยังไม่ไปถึงไหนเลย ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน  แต่ลูกคนอื่นเรียนไม่สูงเท่าลูกตัวเองตอนนี้มีเงินเก็บเงิน มีบ้าน รถอะไรเยอะแล้ว

----
ยอมรับว่าเครียดครับ จขกท.เรียนด้วย (ป.โท ) ทำงานไปด้วย เหนื่อยทั้งเรียนเหนื่อยทั้งทำงาน
จริงๆ ก็คุยกับกับพ่อตลอดแหละครับมีปัญหาน้อยใจอะไร พ่อก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีตลอด (แม่เสียนานแล้ว)
ตอนนี้ จขกท.ทำงานอยู่องค์กร เล็กๆ องค์กรหนึ่ง + เรียนป.โท ไปด้วย แต่ไม่รู้ว่าจะจบเมื่อไหร่ เริ่มเครียดเหมือนกัน
ใจจริงก็ไม่อยากให้พ่อคิดมากครับ เพราะคนเราต้นทุนชีวิตต่างกัน จขกท.ทำงานส่งตัวเองจบตรี + ต่อโทก็เงินตัวเองส่ง
ไม่ได้ลำบากทางบ้าน เพราะทางบ้านก็ฐานะไม่ดีครับ หรืออาจเป็นเพราะว่า จขกท.อายุมากแล้ว 29 ปีครับยังไม่ทันแต่งงาน
พ่อน่าจะเป็นห่วง แต่ผมไม่อยากให้เอาใครมาเปรียบกับผมเลย ชีวิตคนเรามันต้นทุนต่างกัน ผมนี่ก็ทำหน้าที่ดีที่สุดแล้ว
แต่ยังไม่ไปถึงไหนเหมือนพ่อว่านั้นแหละ ยังไงขอพื้นที่ระบาย + ขอกำลังใจ ขอความเห็นจากพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ หน่อยนะครับ
----
ปล. กินยาแก้เครียดแล้ว ว่าจะนอน เฮ้อ