คือแฟนเก่า(คนไทยคนสุดท้าย)ของเราเขาอายุมากกว่าเราเป็นสิบปี เขาออกแนวควบคุมชีวิตเราอ่ะ
คือประมาณว่าต้องรายงานทุกอย่าง จะทำอะไร ไปไหน กับใคร เวลาไหน กลับกี่โมง ถ้ามีเพื่อนผู้ชายไปไม่ให้ไป
แล้วเวลามีปัญหากันพอเราถามว่าโกรธกันเรื่องอะไร เขาก็มักจะบอกว่า "โตแล้วน่าจะคิดเองได้" เราก็ งง เพราะถ้าเรารู้เราจะถามมั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้น
เขาเป็นคนขี้น้อยใจแต่เรารู้นะว่าเขารักเรามากเพียงแต่แสดงออกมาในลักษณะที่สวนทางกับความรู้สึก
เวลาทำอะไรไม่ถูกใจเขาแล้วเรางอน ก็ไม่มีการง้อใดๆทั้งสิ้นจะมีก็เพียงประโยคที่กรอกหูมาตลอดว่า "ทนได้ก็ทน ทนไม่ได้ก็ไป"
เลิกกันมาหลายรอบมาก แต่สุดท้ายอยู่ๆเขาก็ไม่คุยกับเรา สาบานได้ว่าเราไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถามเขาเขาก็เงียบบอกเพียงแค่ว่า
"ไม่ต้องติดต่อมานะ ถ้าอยากคุยจะโทรไปเอง หวังว่าจะรู้นิสัยพี่ดี" เขาหายไป 3 วันช่วงเวลานี้เรากลับมาทบทวนตัวเองว่าจะเอายังไง
เหตุการณ์ที่เราไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร ถามก็เหมือนโดนด่า ในที่สุดเราก็ไตร่ตรองดีแล้วว่า ทุกครั้งที่เราเลิกกันต่างฝ่ายต่างสัญญาว่าจะทำให้ดีขึ้น
แต่ก็ปล่าวเลยมันเป็นวงกลมกมุนกลับมาที่เดิมตลอด แล้วเขาก็โทรมาขอโทษแต่เราตัดสินใจที่จะบอกเขาว่าเราควรจบกันแค่นี้ เราต่างเจ็บปวดมามากแล้ว
เราพยายามแล้วแต่มันไม่เคยมีอะไรที่ดีขึ้น เราทั้งสองคนเสียใจ เรารักกัน แต่เราไม่เข้าใจกัน เราแสดงออกสวนทางกับหัวใจตัวเอง

ความรักมันคือความเข้าใจ การพูดคุย และการยอมรับซึ่งกันและกัน ไม่ใช่ปล่อยให้อีกฝ่ายคิดเอาเองว่าเกิดอะไรขึ้น
คนที่กำลังมีคู่ขอให้พูดคุยกันเวลาที่มีปัญหากัน อย่าเงียบ เพราะความเงียบไม่สามารถแก้ไขอะไรได้
ขอให้บทเรียนความรักครั้งเก่าของ จขกท เป็นกรณีตัวอย่างให้คู่รักทุกคู่ดูแลกันด้วยการแสดงออกที่ถูกต้องทั้งกายและวาจานะคะ

ปล.พอหลุดจากแฟนคนนี้ จขกท ก็ไม่ได้สนใจชายไทยอีกเลยเพราะเจ็บจากไทยมาเยอะค่ะ