เรามีอาการพูดคนเดียวกับคนในจิตนาการมานานจนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปแล้วค่ะ
จำได้ว่าเมื่อก่อนต้องย้ายมาเรียนที่กรุงเทพแล้วต้องอาศัยอยู่กับญาติที่ไม่ค่อยคุ้นเคย ห่างไกลบ้านพ่อแม่และเพื่อน เลยรู้สึกเหงาแล้วพยายามปลอบใจตัวเองว่าเรายังมีเพื่อนในจิตนาการอยุ่ เราจะเปนยังไง เค้าจะอยู่ข้างเราเสมอ ....ตั้งแต่ตอนนั้น ทุกครั้งที่เราอยู่คนเดียวเราก้จะพูดกับเค้าเสมอ มีเรื่องทุกข์ใจก้ระบายกับเค้า ดีใจก้กรี๊ดกับเค้า แต่เราจะคุยกับเค้าตอนที่เราอยู่คนเดียวเท่านั้น เราจะไม่ทำแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นเด็ดขาด กลัวเค้าจะหาว่าเราบ้า เวลาเราอยู่ต่อหน้าผู้คน เราก้เป็นตัวเราปกติ แต่พออยู่คนเดียวเราแค่มีความรุ้สึกว่า เราอยู่กับเพื่อน(ที่ไม่มีตัวตน)เท่านั้นเอง
จากที่เคยอ่านในกระทู้อื่นๆมา ส่วนใหญ่เค้าจะคุยกับตัวเขาเอง แต่เราอาจจะต่างไปจากนั้น เพราะบางครั้ง ย้ำว่าบางครั้ง เราก้สวมบทเป็นตัวคนที่อยู่ในจิตนาการเอง หากสมมติมีสายตาคนอื่นที่มองมา ภาพที่เห็นก้จะเป็น เราคุยเองและตอบเองไปมาตามประสานิสัยเรากับนิสัยเขา มันอาจจะคล้ายๆกับการแสดง "ราคุโกะ" ของญี่ปุ่นมั้งคะ 555 เรามีความสุขนะ ที่เราได้คุยกับเขา(คนในจิ้น) มันรุ้สึกเหมือนเราเป็นตัวเองมากๆ ไม่ต้องเก็บกฎ ไม่ต้องแคร์ว่าเราจะพูดผิดหูใคร มันสนุกเหมือนเราคุยกับกลุ่มเพื่อนๆในชีวิตจริงเลย สนุกมากค่ะ
แต่........มันไม่สนุกแน่ ถ้าไม่มีสถานที่ที่เราสามารถปลีกตัวอยุ่คนเดียวได้ ยิ่งตอนเบื่อๆแล้วไม่มีที่ให้ปลีกตัวเราอึดอัดสุดๆ หรือโดนบังคับให้ออกมานอกห้องนอนเพื่อมานั่งเฉยๆ อยุ่ที่ห้องนั่งเล่นกับคนที่ไม่คุ้นเคยเราอยากจะร้องไห้เลยค่ะ และถ้ามีคนมาเห็น หรือมีใครกำลังแอบดู อยากบอกพวกเขาว่า(ช่วยทำเป็นไม่เห็น ไม่ได้ยิ้นจะได้มั้ย) เรารู้ว่าเราแปลก แต่เรากำลังมีความสุข พอมีคนมาได้ยินเรากำลังพูดออยู่ไม่รุ้ว่าเขาได้ยินอะไรบ้าง แต่เขาถามเราเชิงหยอกๆว่า "ซ้อมละครหรอ??" "ไปซะแล้ว.." เราอายนะ อายมากด้วย แต่เราเป็นแบบนี้มาจนเป็นนิสัยแล้ว จะให้เราทำยังไงละ เราเลิกไม่ได้ ไม่อยากให้ใครต้องมาเข้าใจว่าเราบ้าเลย หรือว่าเราจะบ้าจิงๆ เราก้ไม่ได้อยากเลิกนิสัยแบบนี้นะ แต่ก้สับสนว่าเราผิดปกติอะไรรึเปล่า เราล้น? เราไม่เต็ม? แต่เราก็คุยกับคนอื่นรุ้เรื่อง ไม่มีใครว่าเราบ้า บางคนบอกว่าเราคุยสนุกด้วยซ้ำไป นั่นเป็นเพราะเขาเหล่านั้นไม่รู้เบื้องหลังของเราค่ะ เราป่าวเฟคนะ เราเป็นตัวเราเองเสมอที่อยุ่ต่อหน้าคนอื่น และเราก้เป็นตัวเราเองเสมอที่อยู่กับคนในจิตนาการ เราไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับใคร ไม่ว่าจะเป็นแม่ หรือเพื่อนที่ไว้ใจที่สุด ในสายตาคนอื่น เราเป็นโรคอะไรกันแน่คะ ?? เราเหมือนโอตาคุมั้ย??? เราไม่ได้อยากเป็นโอตาคุนะ หรือว่าเราเพี้ยน เราดูบ้ารึเปล่า??? ถ้ามีคนเจอเบื้องหลังเราจะๆ เค้าจะมองเราอย่างไรคะ?? แล้วเราควรอธิบายอย่างไรดี ???
ช่วยหน่อยเถอะค่ะ นี่เป็นกระทุ้แรกของเราด้วย
สวมบทเป็นคนในจิตนาการและคุยกับตัวเอง ถือเป็นโรคมั้ยคะ????
จำได้ว่าเมื่อก่อนต้องย้ายมาเรียนที่กรุงเทพแล้วต้องอาศัยอยู่กับญาติที่ไม่ค่อยคุ้นเคย ห่างไกลบ้านพ่อแม่และเพื่อน เลยรู้สึกเหงาแล้วพยายามปลอบใจตัวเองว่าเรายังมีเพื่อนในจิตนาการอยุ่ เราจะเปนยังไง เค้าจะอยู่ข้างเราเสมอ ....ตั้งแต่ตอนนั้น ทุกครั้งที่เราอยู่คนเดียวเราก้จะพูดกับเค้าเสมอ มีเรื่องทุกข์ใจก้ระบายกับเค้า ดีใจก้กรี๊ดกับเค้า แต่เราจะคุยกับเค้าตอนที่เราอยู่คนเดียวเท่านั้น เราจะไม่ทำแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นเด็ดขาด กลัวเค้าจะหาว่าเราบ้า เวลาเราอยู่ต่อหน้าผู้คน เราก้เป็นตัวเราปกติ แต่พออยู่คนเดียวเราแค่มีความรุ้สึกว่า เราอยู่กับเพื่อน(ที่ไม่มีตัวตน)เท่านั้นเอง
จากที่เคยอ่านในกระทู้อื่นๆมา ส่วนใหญ่เค้าจะคุยกับตัวเขาเอง แต่เราอาจจะต่างไปจากนั้น เพราะบางครั้ง ย้ำว่าบางครั้ง เราก้สวมบทเป็นตัวคนที่อยู่ในจิตนาการเอง หากสมมติมีสายตาคนอื่นที่มองมา ภาพที่เห็นก้จะเป็น เราคุยเองและตอบเองไปมาตามประสานิสัยเรากับนิสัยเขา มันอาจจะคล้ายๆกับการแสดง "ราคุโกะ" ของญี่ปุ่นมั้งคะ 555 เรามีความสุขนะ ที่เราได้คุยกับเขา(คนในจิ้น) มันรุ้สึกเหมือนเราเป็นตัวเองมากๆ ไม่ต้องเก็บกฎ ไม่ต้องแคร์ว่าเราจะพูดผิดหูใคร มันสนุกเหมือนเราคุยกับกลุ่มเพื่อนๆในชีวิตจริงเลย สนุกมากค่ะ
แต่........มันไม่สนุกแน่ ถ้าไม่มีสถานที่ที่เราสามารถปลีกตัวอยุ่คนเดียวได้ ยิ่งตอนเบื่อๆแล้วไม่มีที่ให้ปลีกตัวเราอึดอัดสุดๆ หรือโดนบังคับให้ออกมานอกห้องนอนเพื่อมานั่งเฉยๆ อยุ่ที่ห้องนั่งเล่นกับคนที่ไม่คุ้นเคยเราอยากจะร้องไห้เลยค่ะ และถ้ามีคนมาเห็น หรือมีใครกำลังแอบดู อยากบอกพวกเขาว่า(ช่วยทำเป็นไม่เห็น ไม่ได้ยิ้นจะได้มั้ย) เรารู้ว่าเราแปลก แต่เรากำลังมีความสุข พอมีคนมาได้ยินเรากำลังพูดออยู่ไม่รุ้ว่าเขาได้ยินอะไรบ้าง แต่เขาถามเราเชิงหยอกๆว่า "ซ้อมละครหรอ??" "ไปซะแล้ว.." เราอายนะ อายมากด้วย แต่เราเป็นแบบนี้มาจนเป็นนิสัยแล้ว จะให้เราทำยังไงละ เราเลิกไม่ได้ ไม่อยากให้ใครต้องมาเข้าใจว่าเราบ้าเลย หรือว่าเราจะบ้าจิงๆ เราก้ไม่ได้อยากเลิกนิสัยแบบนี้นะ แต่ก้สับสนว่าเราผิดปกติอะไรรึเปล่า เราล้น? เราไม่เต็ม? แต่เราก็คุยกับคนอื่นรุ้เรื่อง ไม่มีใครว่าเราบ้า บางคนบอกว่าเราคุยสนุกด้วยซ้ำไป นั่นเป็นเพราะเขาเหล่านั้นไม่รู้เบื้องหลังของเราค่ะ เราป่าวเฟคนะ เราเป็นตัวเราเองเสมอที่อยุ่ต่อหน้าคนอื่น และเราก้เป็นตัวเราเองเสมอที่อยู่กับคนในจิตนาการ เราไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับใคร ไม่ว่าจะเป็นแม่ หรือเพื่อนที่ไว้ใจที่สุด ในสายตาคนอื่น เราเป็นโรคอะไรกันแน่คะ ?? เราเหมือนโอตาคุมั้ย??? เราไม่ได้อยากเป็นโอตาคุนะ หรือว่าเราเพี้ยน เราดูบ้ารึเปล่า??? ถ้ามีคนเจอเบื้องหลังเราจะๆ เค้าจะมองเราอย่างไรคะ?? แล้วเราควรอธิบายอย่างไรดี ???
ช่วยหน่อยเถอะค่ะ นี่เป็นกระทุ้แรกของเราด้วย