สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา พิมพ์ตกบกพร้องอะไรก็ขออภัยด้วยแล้วกันนะคะ
คือว่าเราเป็นเด็ก ตจว ได้เข้ามาเรียนอยู่ในกรุงเทพฯ มีพี่น้องสองคนซึ่งเราเป็นน้องและมีพี่สาวหนึ่งคน เรียนคนละที่กัน พี่พักอยู่หอคนเดียว เราก็อยู่คนเดียว สถานะทางบ้านตอนนี้ค่อนข้างจะลำบาก พ่อทำงานขับรถ ส่วนแม่อยู่บ้าน แต่งานของพ่อไม่มีเลยไม่มีรายได้เข้าบ้าน ส่วนแม่จะรับผิดชอบหลายๆเรื่องไม่ว่าเรื่องกิน เรื่องของใช้ในบ้าน หรือกระทั่งส่งเรากับพี่เราเรียนทุกอาทิตย์ เงินเราไม่พอ เราก็ขอแต่ก็รู้ว่าแม่ก็ไม่มีเหมือนกันแต่มันจำเป็นต้องใช้ แม่ก็หามาให้เราได้เสมอ เรารู้ว่าแม่ลำบากมาก เคลียดกับทุกๆเรื่อง และต้องเข้าใจนะคะว่าการเข้ามาเรียนในเมืองมันใช้เงินค่อนข้างเยอะเหมือนกัน ด้วยความคิดของเราที่ไม่อยากให้แม่ต้องลำบาก ไม่อยากให้แม่ต้องมารับภาระอันหนัก เพราะสงสารพ่อกับแม่ แต่ความคิดอันที่โง่แสนโง่ๆๆๆๆของเรา ทำให้เราอยากได้เงินทางอ้อม พอดีว่าเรารู้จักกับผู้ชายคนนึง ซึ่งเขามีหน้ามีตาทางสังคม มีธุรกิจใหญ่โต บ้านเขาก็อยู่ จ.เดียวกับเขา อายุประมาณ 60+ มีเมียแล้ว แต่ไม่มีลูก เขาเสนอเรามาว่าอยากเลี้ยงดู สิ่งที่เขาต้องการก็แค่ร่างกายของเรา มีอยู่วันนึ่งเราเลยตัดสินใจนั่งรถจากกรุงเทพแล้วไปหาเขาที่ตจว ระหว่างทางใจก็คิดแล้วคิดอีกว่าดีแล้วหรอที่จะทำแบบนั้น แต่อีกใจก็คิดว่าไม่อยากให้แม่ต้องลำบาก เลยลงจากท่ารถตู้แล้วรอให้เขามารับ ระหว่างทางที่เขากำลังจะไปหาโรงแรมให้เรานั้น เขาก็ได้พูดคุยบอกว่า"จะให้พี่เลี้ยงจิงๆใช่มั้ย ยอมเป็นของพี่แล้วใช่มั้ย" เราก็เลยบอกว่า "จ้ะ" ทั้งๆที่ใจอยากร้องไห้ เขาเขาพูดขึ้นมาบอกว่า "งั้นพี่ขอมัดจำก่อนนะ" ซึ่งความรู้สึกตอนนั้นมันจุกจนพูดไม่ออก เขาก็แวะเปิดห้องที่โรงแรมโรงแรมหนึ่ง แล้วเราได้เข้าไปในห้องน้ำ ทำใจอยู่พักใหญ่ แล้วมองตัวเองในกระจก น้ำตาก็ไหลพราก คิดว่าเรามาอยู่ในจุดๆนี้ได้ยังไง TT (กูต้องเอากับคนที่รุ่นเดียวกับตากูหรอ) แต่พอถึงจุดนั้นก็คิดนะว่าร่างกายเป็นแค่ของนอกกาย ได้ไปแค่ตัวหัวใจไม่เกี่ยว พอเรานุ่งผ้าขนหนูออกมาเขาก็นั่งรอ แล้วจังหวะนั้นเขาก็เข้ามากอด ลูบ คลำ แบบหื่นมาก ย้ำ ว่ามาก เหมือนอดอยากมาแต่ชาติปางก่อน ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนตกนรกทั้งเป็น ต้องจำใจยอมทั้งๆที่ไม่เคยมีความรู้สึกรัก แต่กลับแขยงมากกว่า พอเสร็จก็เช็คเอ้าท์ออก เขาก็ให้เงินเรามาจำนวนหนึ่ง แล้วเขาก็ไปเราไปหาโรงแรมเพื่อให้นอนพัก แล้วเขาก็กลับบ้าน เราก็อยู่ในห้องไม่รู้ว่าน้ำตามันมาจากไหน ความคิดต่างๆนาๆมันเข้ามาปะบ่น สงสารพ่อแม่ยิ่งกว่าเดิมที่มีลูกทำไรสิ้น เกลียดตัวเองที่ทำแบบนั้น คิดว่าถ้าพ่อแม่รู้จะเป็นไง ถ้าแฟนรู้จะทำยังไง จะเกลียดเรามั้ย ลืมบอกนะคะว่าเรามีแฟนแต่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน นานๆถึงจะเจอกันที เพราะความที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันทำให้เราโกหกแฟนเราได้ง่ายๆ เรานั่งร้องไห้ นั่งโทษตัวเอง ร้องไห้จนตาบวม เรามาอยู่ในจุดที่ต่ำที่สุดในชีวิตได้ยังไง ทำไปได้ไง
...หลังจากนั้นเขาบอกจะมารับไปกินข้าว ด้วยความที่ยังทำใจไม่ได้เราเลยบอกเขาไปว่า "วันนี้หนูขอกลับบ้าน พอดีลืมของไว้ต้องใช้ก่อนสอบ" แต่ความจริงเราไม่ได้กลับค่ะ แค่ไม่อยากเจอ เพราะทำใจไม่ได้ แล้วจากที่บอกเขาว่ากลับบ้าน เขาก็ไม่ได้ติดต่อมาอีกเลย
อยากจะเตือนทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ มันเป็นการกระทำที่ไม่ดี ไม่มีศักดิ์ศรี เหมือนตกนรก ใครมีชีวิตที่แย่ก็หางานที่สุจริตทำเถอะค่ะ เหนื่อยหน่อยแต่ภูมิใจกับสิ่งที่เราได้เงินมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของเรา ดีกว่าต้องมาทำอะไรต่ำๆอีกค่ะ บทเรียนครั้งนี้ขอจำไปตลอดชีวิต แล้วจะไม่ทำแบบนั้นอีกเด็ดขาด T_T
ด่าเราได้ค่ะ เพราะมันเป็นความคิดต่ำๆของเราเอง แชร์ได้นะคะ
อ่านเถอะค่ะ เตือนใจใครหลายๆคน
คือว่าเราเป็นเด็ก ตจว ได้เข้ามาเรียนอยู่ในกรุงเทพฯ มีพี่น้องสองคนซึ่งเราเป็นน้องและมีพี่สาวหนึ่งคน เรียนคนละที่กัน พี่พักอยู่หอคนเดียว เราก็อยู่คนเดียว สถานะทางบ้านตอนนี้ค่อนข้างจะลำบาก พ่อทำงานขับรถ ส่วนแม่อยู่บ้าน แต่งานของพ่อไม่มีเลยไม่มีรายได้เข้าบ้าน ส่วนแม่จะรับผิดชอบหลายๆเรื่องไม่ว่าเรื่องกิน เรื่องของใช้ในบ้าน หรือกระทั่งส่งเรากับพี่เราเรียนทุกอาทิตย์ เงินเราไม่พอ เราก็ขอแต่ก็รู้ว่าแม่ก็ไม่มีเหมือนกันแต่มันจำเป็นต้องใช้ แม่ก็หามาให้เราได้เสมอ เรารู้ว่าแม่ลำบากมาก เคลียดกับทุกๆเรื่อง และต้องเข้าใจนะคะว่าการเข้ามาเรียนในเมืองมันใช้เงินค่อนข้างเยอะเหมือนกัน ด้วยความคิดของเราที่ไม่อยากให้แม่ต้องลำบาก ไม่อยากให้แม่ต้องมารับภาระอันหนัก เพราะสงสารพ่อกับแม่ แต่ความคิดอันที่โง่แสนโง่ๆๆๆๆของเรา ทำให้เราอยากได้เงินทางอ้อม พอดีว่าเรารู้จักกับผู้ชายคนนึง ซึ่งเขามีหน้ามีตาทางสังคม มีธุรกิจใหญ่โต บ้านเขาก็อยู่ จ.เดียวกับเขา อายุประมาณ 60+ มีเมียแล้ว แต่ไม่มีลูก เขาเสนอเรามาว่าอยากเลี้ยงดู สิ่งที่เขาต้องการก็แค่ร่างกายของเรา มีอยู่วันนึ่งเราเลยตัดสินใจนั่งรถจากกรุงเทพแล้วไปหาเขาที่ตจว ระหว่างทางใจก็คิดแล้วคิดอีกว่าดีแล้วหรอที่จะทำแบบนั้น แต่อีกใจก็คิดว่าไม่อยากให้แม่ต้องลำบาก เลยลงจากท่ารถตู้แล้วรอให้เขามารับ ระหว่างทางที่เขากำลังจะไปหาโรงแรมให้เรานั้น เขาก็ได้พูดคุยบอกว่า"จะให้พี่เลี้ยงจิงๆใช่มั้ย ยอมเป็นของพี่แล้วใช่มั้ย" เราก็เลยบอกว่า "จ้ะ" ทั้งๆที่ใจอยากร้องไห้ เขาเขาพูดขึ้นมาบอกว่า "งั้นพี่ขอมัดจำก่อนนะ" ซึ่งความรู้สึกตอนนั้นมันจุกจนพูดไม่ออก เขาก็แวะเปิดห้องที่โรงแรมโรงแรมหนึ่ง แล้วเราได้เข้าไปในห้องน้ำ ทำใจอยู่พักใหญ่ แล้วมองตัวเองในกระจก น้ำตาก็ไหลพราก คิดว่าเรามาอยู่ในจุดๆนี้ได้ยังไง TT (กูต้องเอากับคนที่รุ่นเดียวกับตากูหรอ) แต่พอถึงจุดนั้นก็คิดนะว่าร่างกายเป็นแค่ของนอกกาย ได้ไปแค่ตัวหัวใจไม่เกี่ยว พอเรานุ่งผ้าขนหนูออกมาเขาก็นั่งรอ แล้วจังหวะนั้นเขาก็เข้ามากอด ลูบ คลำ แบบหื่นมาก ย้ำ ว่ามาก เหมือนอดอยากมาแต่ชาติปางก่อน ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนตกนรกทั้งเป็น ต้องจำใจยอมทั้งๆที่ไม่เคยมีความรู้สึกรัก แต่กลับแขยงมากกว่า พอเสร็จก็เช็คเอ้าท์ออก เขาก็ให้เงินเรามาจำนวนหนึ่ง แล้วเขาก็ไปเราไปหาโรงแรมเพื่อให้นอนพัก แล้วเขาก็กลับบ้าน เราก็อยู่ในห้องไม่รู้ว่าน้ำตามันมาจากไหน ความคิดต่างๆนาๆมันเข้ามาปะบ่น สงสารพ่อแม่ยิ่งกว่าเดิมที่มีลูกทำไรสิ้น เกลียดตัวเองที่ทำแบบนั้น คิดว่าถ้าพ่อแม่รู้จะเป็นไง ถ้าแฟนรู้จะทำยังไง จะเกลียดเรามั้ย ลืมบอกนะคะว่าเรามีแฟนแต่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน นานๆถึงจะเจอกันที เพราะความที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันทำให้เราโกหกแฟนเราได้ง่ายๆ เรานั่งร้องไห้ นั่งโทษตัวเอง ร้องไห้จนตาบวม เรามาอยู่ในจุดที่ต่ำที่สุดในชีวิตได้ยังไง ทำไปได้ไง
อยากจะเตือนทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ มันเป็นการกระทำที่ไม่ดี ไม่มีศักดิ์ศรี เหมือนตกนรก ใครมีชีวิตที่แย่ก็หางานที่สุจริตทำเถอะค่ะ เหนื่อยหน่อยแต่ภูมิใจกับสิ่งที่เราได้เงินมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของเรา ดีกว่าต้องมาทำอะไรต่ำๆอีกค่ะ บทเรียนครั้งนี้ขอจำไปตลอดชีวิต แล้วจะไม่ทำแบบนั้นอีกเด็ดขาด T_T
ด่าเราได้ค่ะ เพราะมันเป็นความคิดต่ำๆของเราเอง แชร์ได้นะคะ