เราคุยกับผชคนนึงมาได้สักพักนึงแล้ว เรากับเค้าอายุห่างกัน10ปี มากพอสมควรเลยค่ะ

เริ่มแรกคือเราเจอพี่เค้าในเฟสบุ๊ค พี่เค้าทักมา ช่วงนั้นเราโสดเลยคุยกับคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย แต่พอมาคุยกับคนนี้รู้สึกดี เราเลยหยุดคุยกับทุกคนเพื่อที่จะคุยกับพี่เค้าอย่างจริงจัง คุยกันเกือบปีเลยค่ะถึงจะคบกัน เราชอบพี่เค้าตรงที่พี่เค้ามีความเป็นผู้ใหญ่ ไม่ง้องแง้ง

แต่เหมือนว่าอายุเราห่างกันเกินไปรึเปล่าเลยทำให้บางเรื่องเราไม่ค่อยเข้าใจกันสักเท่าไหร่ บางทีทะเลาะกันเราก็คิดนะว่าในอนาคตจะไปกันรอดมั้ย บางครั้งเราก็คิดถึงขั้นเลิกกันดีมั้ย แต่คิดไปคิดมาก็สงสาร พี่เค้าตัวคนเดียว เพื่อนฟูงก็แยกย้ายกันไปมีครอบครัว พี่เค้าไม่มีใครมีแต่แม่เค้าแล้วก็เรา งานเค้าก็ค่อนข้างหนักใช้ความคิดเยอะ เพราะพี่เค้าเป็นวิศวะกรต้องดูแบบแก้แบบให้ลูกค้า

บางวันคุยกันพี่เค้าก็เครียดๆ เราเลยไม่กล้าทิ้งเค้าไปไหน กลัวว่าถ้าเราไม่อยู่เดี๋ยวเค้าจะเหงา แม่เราก็รับรู้นะว่าคบกัน แม่เราชอบพี่เค้าเพราะพี่เค้าขยัน เราก็พาเค้าไปกินข้าวที่บ้านอยู่บ่อยๆ บางทีนั่งมองหน้าเค้าก็นึกสงสารไม่ได้ ทำไมเค้าสู้ชีวิตจัง เราไม่อยู่ถ้าเค้าอยู่คนเดียวจะทำยังไง ไมเกรนขึ้นใครจะหายาให้ เราคิดสารพัดเลยไม่กล้าทิ้งเค้าไปไหน

ไม่ใช่เราไม่รักเค้านะ เรารักเค้ามาก รักจากหัวใจจริงๆ หรือบางทีแค่อาจเป็นอารมณ์ชั่ววูบเวลาทะเลาะกันเท่านั้นมั้งที่ทำให้เราคิดว่าเรารักเค้าเพราะความสงสาร