....ผมคนนึงมีคนที่รักมากๆคนนึง ผมชอบน้องคนนี้มานานมากแล้ว เราทำได้แค่ผ่านไปผ่านมากัน ไม่เคยได้คุยหรือรู้จัก ที่ผมชอบเธอมากๆ ไม่ใช่เพราะเธอสวย แต่เพราะเธอน่ารักในแบบที่เป็นเธอเอง ผมชอบในความเป็นตัวเธอ ถึงแม้ผมจะเจอคนสวยมากมาย ทั้งสวย ทั้งรวย ทั้งเก่ง แต่ผมก็ไม่เคยคิดเปลี่ยนใจ ปล่อยผ่านไป  แต่กับน้องคนนี้ผมหวังแต่ว่า เมื่อไหร่เธอจะเปิดโอกาส ผมชอบเธอมานานแล้ว เป็นให้เธอได้ทุกๆอย่าง ทั้งพี่ เพื่อน แม้แต่ที่ปรึกษาความรัก มาวันนึงเธออกหักเสียใจไม่รู้ความบังเอิญทำให้ผมได้มีโอกาสคุยกับเธอ ทั้งๆผม โครตจะปลื้มเธอเลยไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีโอกาสได้คุยกับเธอ (ผมปลื้มเธอมากๆชอบเธอมากจริงๆดีใจอย่างกับคนบ้าเลย) และผมก็เห็นเธอผิดหวังกับความรักมาตลอด ผมพยายามปลอบเธอเสมอ(ผมเคยได้ยินเธอเสียใจร้องไห้ด้วย) แม้ผมจะไม่ได้เป็นอะไรกับเธอก็ตาม ตอนนั้นผมไม่ได้อะไร คิดแต่ว่าตอนนั้นผมมีความสุขมากๆกับน้องคนนี้แค่ได้คุยผมก็รู้สึกดีเป็นบ้าแล้ว  ถามว่าผมทำไปเพื่ออะไร แม้เธอจะไม่มองผมก็ตาม ทุกๆครั้งที่เธอเสียใจ ผมก็รู้สึกแย่ ผมทนเห็นเธอเสียใจไม่ได้ผมไม่อยากให้เธอเสียใจเลย แล้วมันก็ผ่านไป เธอรู้สึกดีขึ้น จนวันนึงผมไม่รู้ว่าต้องทนอยู่ในสถานะแบบนี้อีกนานไหม ผมคงอดทนต่อไป เพราะผมเชื่อว่าวันนึงเธอจะหันมองผม ถามว่าผมชอบหรอ ที่ต้องเป็นที่ปรึกษาเรื่องแฟนเธอ รับรู้สิ่งที่ทำให้ตัวเองเจ็บ แต่เปล่าเลย ผมขอแค่ทำให้เธอมีความสุข ผมจะเหนื่อยจะเจ็บแค่ไหนไม่สำคัญ แต่ผมก็ไม่รู้นะ เมื่อไหร่เธอจะสนใจผม แต่ผมก็ยังคงรอเธอต่อไป รอไปเรื่อยๆ ผมรอเธอมาหลายปี เธอมีแฟนคนแล้วคนเล่าผมก็ทนมาจนวันนึงผมบอกความในใจ เธอกับไม่ได้คิดอะไรกับผมแม้แต่น้อย ผมละอายใจมากๆจนต้องให้เธอบล็อค facebook ผมไป เพราะไม่อยากสร้างความหวังให้ตัวเอง ซึ่งตอนนั้นมันแย่มากๆที่ทำแบบนั้น เชื่อเถอะไม่มีใครอยากเป็นอย่างผมหรอกความรู้สึกแบบนี้ "การถูกมองข้าม" จริงๆผมก็ไม่ต้องการอะไรมาก แค่อยากมีแฟนดีๆสักคน สำหรับผมผมทำได้ทุกอย่างนะ ผมแค่อยากดูแลเธอ ทำให้เธอมีความสุขก็แค่นั้น ผมรู้ว่าความดีมันเอาชนะความรักไม่ได้ แต่ผมเชื่อ สุดท้ายชีวิตเราก็ต้องการคนที่ดี ดูแลเธอได้ ทำให้เธอมีความสุข จนวันนี้ผมได้กลับมาคุยกับเธออีกครั้งไม่รู้เพราะความบังเอิญอะไรเราได้มีโอกาสคุยกัน ซึ่งทำให้ผมคิดถึงวันก่อนๆที่เคยได้คุยกับเธอ แต่กลับมาครั้งนี้ผมเซฟความรู้สึกผมมากๆ ผมกลัวจะเป็นแบบครั้งที่แล้ว ที่ผมไม่ยอมรับตัวเองที่ต้องหนีเธอไป ทำได้แต่คอยช่วยเหลือเธอ ผมไม่ได้หวังอะไรอีกต่อไป เพราะถ้าผมหวังแล้วมันสมหวังอย่างว่า ผมคงคาดหวังไปนานแล้ว จนวันนี้ผมอยากหายไปจากเธอเป็นครั้งที่ 2 แต่ถ้าผมหายไปครั้งนี้ผมอาจจะไม่ได้เจอและติดต่อเธออีกเลยผมจึงเลือกที่จะอยู่ต่อไป วันนึงถ้าเขาไม่เหลือใคร ผมเพียงอยากให้เขามองผมคนนี้บ้างก็แค่นั้น แล้วถ้าผมมีโอกาสนั้นจริงๆ ผมจะรักษาเธอไว้ ให้สมกับที่ผมรอคอยจะดูแลเธอ ผมสัญญา 😊

ความรักมีมากมาย ไม่ว่าจะเป็นวัยเด็ก วัยเรียน วัยทำงาน ล้วนแต่ทุกคนต้องการอยากจะมีแฟนกันทั้งนั้น คุณเคยถามตัวเองไหม ท้ายที่สุดของการมีคนที่รักคืออะไร เพราะอยากอวดเพื่อน อยากมีคู่นอน อยากมีคนเอาใจใส่ ทุกคนสามารถมีได้ แต่สิ่งที่ยากคือ คู่ชีวิต หลายๆคนเปลี่ยนคนรักไปไม่รู้กี่หนกว่าจะเจอคนที่ใช่ สูญเสียกันไปเท่าไหร่กับความรู้สึก...


มีใครเคยเป็นแบบผมบ้างไหม แลกเปลี่ยนความคิดกันได้นะครับ ผมมาระบายในนี้สบายใจกว่าใน facebook ผมแค่ไม่อยากให้เธอเห็นว่าผมคิดมากก็แค่นั้นเอง