เรื่องมีอยู่ว่าผมไปหลงรักผู้หญิงคนนึง เธอเป็นรุ่นน้อง เธอมีรอยยิ้มที่น่ารักสดใส เราได้มีโอกาสได้คุยกันบ่อยๆ ได้ไปกินข้าว ไปไหนต่อไหนด้วยกันบ่อย จนวันนึงผมเริ่มรู้สึกตัวว่าผมได้หลงรักเธอแบบหมดใจไปแล้ว และผมก็ได้บอกกับเธอไป แต่คำตอบที่ได้กลับมานั่นเธอบอกว่าเธอคิดกับผมแค่พี่น้องเท่านั้น แต่ด้วยความรักที่มีต่อเธอ ผมไม่เสียใจเลย ผมยอมรับได้ไม่ว่าเธอจะคิดกับผมแบบไหน แต่ผมก็บอกไปตรงๆว่าผมไม่สามารถคิดกับเธอแค่พี่น้องได้แล้วนะเพราะมันรักไปแล้ว และเธอคือผู้หญิงที่ผมอยากจะสร้างครอบครัวด้วยกัน ถึงมันจะไม่สมหวังแล้วก็ตาม แต่ผมจะไปหายไปจากเธอแน่นอน ผมยังทำเหมือนเดิม ทุ่มเท ช่วยเหลือ ดูแล เป็นห่วง ทำทุกอย่างให้เธอมีความสุข ทำทุกอย่างให้เธอเหมือนวันแรกไม่เคยเปลี่ยน โดยหวังว่าเธอจะหันมารักผมบ้างซักวัน
   แต่มาวันนึงเธอบอกกับผมว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ ให้ผมหยุดเถอะ เพราะเธอมีคนที่เธอชอบอยู่แล้วถึงเค้าคนนั้นจะไม่เคยทำอะไรให้เธอมากเท่าที่ผมทำแต่เธอก็ชอบเค้า และเธออยากคบกับผมแค่พี่น้องเท่านั้น เธอให้เหตุผลว่ามันเป็นมิตรภาพที่ยั่งยืน เธอไม่อยากเสียมันไป (ผมเชื่อว่ามันเป็นเหตุผลที่เธอใช้ปฏิเสธผม เพราะถ้าเมื่อไหร่เธอมีแฟนคำว่าพี่น้องมันก็จะไม่สำคัญเท่ากับคำว่าคนรักหรอก) มันทำให้ผมเริ่มรู้สึกตัวทันทีเลยว่าถึงผมพยายามให้เธอมากแค่ไหน ทำดีกับเธอต่อไปยังไงมันก็คงไม่มีประโยชน์อีกต่อไป มันถึงเวลาที่ผมควรต้องหยุดหรือยัง แล้วถ้าผมหายไป เป็นพี่น้องกับเธอไม่ได้ผมจะเป้นคนเห็นแก่ตัวรึปล่าว
  แต่ผมไม่อยากสร้างความลำบากใจให้เธอ ผมเลยจะถอยออกมา และหวังให้เธอได้เจอคนที่เธอคิดว่าใช่และดีสำหรับเธอ  ถ้าเธอได้มาอ่านข้อความนี้ ผมอยากบอกไว้ว่า ผมไม่ได้หายไปไหน ผมยังรักเธอเหมือนเดิม ผมจะเฝ้าดูแล ห่วงใยเธอเหมือนเดิม ฝากให้เธอดูแลตัวเองดูแลสุขภาพด้วยนะ กินข้าวบ้าง อย่าจริงจังกับชีวิตมากจนเกินไป ถึงเธอจะบอกว่าเธอไม่มีอะไรดีเลย แต่รู้มั้ยเธอดีที่สุดสำหรับผมและเธอคือคนที่สำคัญที่สุดสำหรับผม ผมจะขอเฝ้าดูแลเธออยู่ห่างๆ และขอให้เค้าคนนั้นรักและดีกับเธอ ขอให้เธอสมหวังกับเค้าคนนั้น ผมจะคอยเอาใจช่วย จากคนที่ไม่ใช่
  ****ถึงรักมากแค่ไหนทุ่มเทมากเท่าไหร่ แต่ถ้าคนมันไม่ใช่มันก้ไม่ใช่อยู่ดี