วันที่ 12 เมษายน 59 ดิฉัน นส.x ได้พาสามี นายx ซึ่งมีอาการป่วยเป็นไข้หวัด ปวดศีรษะ ตัวร้อนมีไข้ขึ้นสูง ไอ มีน้ำมูก มีเสมหะเหนียวข้น ครั่นเนื้อครั่นตัว ไปพบแพทย์ที่รพ.x เนื่องจากมีประกันสังคมที่รพ.แห่งนี้ เวลา (โดยประมาณ) 19.00 น. เมื่อไปถึงเคาเตอร์ register ได้แจ้งเจ้าหน้าที่หญิงกำลังตั้งครรภ์ว่าต้องการพบแพทย์เนื่องจากมีอาการป่วยเป็นไข้หวัด โดยที่สามีมีประกันสังคมที่รพ.นี้ และสามารถสำรองจ่ายเองในส่วนค่าแพทย์ตรวจรักษาได้จำนวน 800 บาท เนื่องจากเราคิดว่าไม่อยากรอคิวการพบแพทย์จากส่วนประกันสังคมที่มักจะนานเสมอๆ เมื่อลงทะเบียนแจ้งกับเจ้าหน้าที่หญิงที่เคาเตอร์เสร็จ สามีได้รับการวัดไข้ (38.5 องศา) ชั่งน้ำหนัก วัดความดันตามกระบวนการแพทย์ปกติเป็นอย่างดีจากพยาบาล
เมื่อได้พบนายแพทย์A ได้ทำการตรวจวินิจฉัยโรคตามกระบวนการปกติของอาการป่วยไข้หวัด อย่างครบถ้วนตามหลักการแพทย์ เช่น การตรวจคอ ฟังการหายใจ ซักประวัติการแพ้ยา การกินยาที่ผ่านมาว่าได้รับยาอะไรบรรเทาการการป่วยไปบ้าง สามีประสงค์ขอฉีดยาลดไข้ และได้รับการฉีดยา เนื่องจากไข้สูงมาก เรารู้สึกดีกับการดูแลรับผิดชอบของนายแพทย์A เมื่อถึงเวลาชำระเงิน เจ้าหน้าที่แจ้งว่าเราต้องชำระ โดยประมาณ 2000 กว่าบาท ดิฉันแปลกใจ จึงขอดูใบชำระเงินว่า มีค่าใช้จ่ายอะไรบ้าง ได้อ่านเอกสารการเรียกเก็บเงินแล้วพบว่า มีค่ายา พาราฯ ยาปฏิชีวนะ ยาแก้ไอ ฯลฯรวมค่าแพทย์อยู่ในใบแจ้งหนี้ จึงได้แจ้งต่อเจ้าหน้าที่แคชเชียร์ว่า ในส่วนของค่ายาเราใช้สิทธิ์ประกันสังคมและเราแจ้งได้ทำการแจ้งเจ้าหน้าที่ registerแล้ว ทางเจ้าหน้าที่มีการพูดคุยกันและดูเหมือนการ register เมื่อสักครู่ไม่ได้ระบุไว้ในระบบ ทำให้แคชเชียร์เก็บเงินเราเต็มจำนวน หลังจากการแก้ไขในระบบ เราก็ได้รับแจ้งให้เราชำระเงินจำนวน 800 บาท และใบนัดการนัดดูอาการครั้งต่อไปคือ 16 เมษายน 59
เมื่อได้รับยา เภสัชได้ทำหน้าที่สอบถามตามมาตรฐานการแพทย์ คือการแพ้ยาและอธิบายการทานยาต่างๆ ที่แพทย์Aสั่งให้ ยกเว้นยาให้ทานระบุว่า แก้ไอ(Ropect) ดิฉันถามเภสัชว่าตัวนี้ขับเสมหะหรือไม่ เนื่องจากที่หน้าซองยา มีเพียงคำว่า แก้อาการไอ ซึ่งสามีเรามีอาการเสมหะเหนียวข้นร่วมด้วย เภสัชตอบว่า “ขับค่ะ”

เมื่อกลับถึงบ้าน คืนนั้นและวันรุ่งขึ้นสามีได้รับประทานยาตามที่แพทย์สั่งครบถ้วน
จนเช้าวันที่14 เมษายน 59 อาการของไข้หวัดได้ทุเลาลงตามที่ควรจะเป็น ยกเว้นอาการไอที่มีมีอยู่และไอมากขึ้นหนักมาก ไอโขลกๆ จนต้องโก่งตัวไอ แบบรุนแรงกว่าเดิมจนดิฉันรู้สึกแปลกใจ จึงหาข้อมูลการทำงานของยาแต่ละชนิดที่ได้รับทั้งหมด ได้ข้อสันนิษฐานว่า ยาแก้ไอ Ropect เป็นยาที่ไม่มีสรรพคุณในเรื่องเสมหะ ทั้งการขับออกหรือลดความเหนียวข้น แต่เป็นยาที่กดอาการไอ

หากมีเชื้อโรคเข้าสู่ร่างกาย ต่อมทอนซิลจะทำการสร้างเมือกมาทำให้เกิดการระคายคอทำให้เกิดอาการไอพื่อขับเสมหะออกมาความรู้เหล่านี้มิใช่ว่าต้องศึกษาจบจากโรงเรียนแพทย์ แต่ปัญญาชนทั่วไปที่มีใจฝักใฝ่หาความรู้ทางการแพทย์เบื้องต้นก็จะมีสามารถดูแลรักษาตนเองเบื้องต้นเพื่อร่วมมือกันกับการรักษาจากแพทย์ให้การเจ็บป่วยต่างๆ ทุเลาได้เปนอย่างดี วันนั้นดิฉันจึงต้องเสียเวลาและเงินออกไปปรึกษาเภสัชใกล้บ้านได้ยา Mucosolvan ละลายเสมหะมาให้สามีทาน อาการไอ ทั้งคืนจนตัวโยนส่งผลให้นอนไม่หลับของสามีได้ดีขึ้นเป็นลำดับ
เมื่อถึงวันนัด 16 เมษายน 59 เวลาประมาณ 12.00 ดิฉันพาสามีไปพบแพทย์ตามใบนัดของนายแพทย์A เมื่อไปถึงทางเคาเตอร์ register ได้นำเอกสารการยินยอมจ่ายเงินเต็มจำนวนในการรักษา และขีดฆ่าการใช้สิทธิ์ประกันสังคมมาให้สามีเซ็น เราทั้งสองจึงแจ้งอีกครั้งว่า เราสามารถสำรองจ่ายได้ 800 บาท ในส่วนของค่าใช้จ่ายการพบแพทย์ แต่มีความจำนงในการเบิกค่ายาจากในส่วนประกันสังคม เจ้าหน้าที่จึงแก้ไขในระบบ (ทั้งๆที่ควรจะทำตั้งแต่วันที่ 12 เมษายน)

ต่อมา ดิฉันแจ้งทางเจ้าหน้าที่ register ว่า ต้องการเปลี่ยนแพทย์ที่ทำการตรวจ สาเหตุที่เราเปลี่ยนแพทย์ในวันนี้ ไม่ใช่แพทย์ไม่ดี แต่เราต้องการขอยาเพิ่มในการรักษาอาการไอแบบมีเสมหะ ไม่อยากให้หมอรู้สึกไม่ดีกับเรา เราเกรงใจหมอและท่านได้ทำการตรวจรักษาอย่างเต็มที่แล้ว เพียงแค่จ่ายยาขาดไป 1ตัวเท่านั้นที่ เราคิดว่าน่าจะเราลองเปลี่ยนไปขอยากับหมอท่านอื่น เราทั้งสองมีความเห็นตรงกัน หลังจากยื่นเอกสารให้เคาเตอร์วัดความดัน และชั่งน้ำหนัก (ไม่มีการวัดไข้) เรารอพบแพทย์เกือบ 1 ชม. ซึ่งนานเกินไป ดิฉันได้เดินไปถามพยาบาลว่าคนไข้ต้องรออีกนานไหม และแพทย์ที่จะตรวจชื่ออะไร พยาบาลแจ้งว่าคิวต่อไปแล้วค่ะ นายแพทย์A ดิฉันรู้สึกคลางแคลงใจในระบบ operation ของทางรพ.x เป็นอย่างมาก ในเรื่องของการสื่อสารและคีย์ข้อมูลเข้าระบบ เหตุใดมันถึงได้มีแต่ความผิดพลาดเกิดขึ้นตลอดเวลา ดิฉันได้ทำการแจ้งพยาบาลที่เคาเตอร์ register แล้วว่าขอเปลี่ยนหมอ แต่เหตุใดก็ยังได้หมอท่านเดิม จึงแจ้งพยาบาลที่หน้าห้องตรวจอายุรกรรมอีกครั้งว่า “มีหมอท่านอื่นไหม” พยาบาลแจ้งว่ามีแพทย์ B ว่างอยู่ สามารถตรวจได้เลย สามีจึงได้รับการตรวจกับนายแพทย์B

เมื่อตรวจเสร็จ สามีเดินกลับมาหาดิฉัน บอกว่าแพทย์Bได้ทำการตรวจโดยการส่องไฟที่คอ และบอกว่าน่าจะเป็นไข้หวัดใหญ่ และบ่นว่า เจ็บจมูกจัง เนื่องจากพยาบาลต้องแหย่สำลีเพื่อเอาเมือกที่จมูกไปตรวจ มีค่าใช้จ่าย 1000 บาท และต้องรอผลเล็ปอีก 45 นาที ดิฉันสับสนเป็นอย่างมาก และไม่เข้าใจว่าอาการที่สามีเป็นเรียกว่าไข้หวัดใหญ่ได้อย่างไร จึงได้แจ้งพยาบาลว่าขอพบแพทย์เพื่อซักถามและให้หยุดกระบวนการส่งผลตรวจเยื่อเมือกจมูกแล็บที่ยาวนานนี้ ไปก่อน เราจึงแจ้งพยาบาลที่เคาเตอร์วัดไข้ว่าต้องการพบแพทย์B เนื่องจากสามีไม่มีไข้ และไม่มีอาการเจ็บป่วยใดๆมากกว่าอาการไข้หวัดทั่วไป เหตุใดจึงสันนิษฐานว่าเป็นไข้หวัดใหญ่ เมื่อสอบถามเจ้าหน้าที่หญิงสูงอายุที่นั่งพิมพ์คอมพิวเตอร์ใส่แว่นกรอบดำได้ทำการเหลือกตามองดิฉันด้วยสายตาไม่เป็นมิตร พูดเสียงไม่เป็นมิตรว่า “ หมอไปตรวจคนไข้ที่วอร์ด(ค่ะ) อีกนานกว่าจะมา”
ระหว่างรอแพทย์Bกลับมา น้องพยาบาลที่อายุน้อยกว่าดูนอบน้อบแต่มีอาการอึกๆอักๆ และไม่ทราบว่าต้องแก้ไขสถานการณ์อย่างไร แต่ไม่มีอาการก้าวร้าวใดๆ หรือสายตาดูถูกดูแคลนดิฉันเหมือนเช่นเจ้าหน้าที่สูงอายุที่มักเหลือกตามองลอดแว่นใส่ดิฉัน (ซึ่งส่งผลให้นางดูเสียบุคลิกสำหรับการทำหน้าที่ให้บริการ หน้าเคาเตอร์) ดิฉันร้อนรนเพราะใช้เวลารอนานมากแล้วจึงไปถามอีกครั้ง ทางเจ้าหน้าที่สูงอายุพูดกับดิฉันโดยไม่มองหน้าสบตาว่า “เดี๋ยวเรียกให้(ค่ะ)” ดิฉันกลับไปนั่งรออีกครึ่ง ชม. ยังไม่มีวี่แวว ดิฉันกลับไปทวงถามถึงหมออีกครั้ง เจ้าหน้าที่สูงอายุท่านเดิมทำปากยื่นๆ บุ้ยหน้าไปฝั่งตรงข้ามบอกว่า “ไปติดต่อเคาเตอร์พยาบาลฝั่งนู้นนะ ทางนู้นเขาเป็นคนเรียก ตรงนี้ไม่เกี่ยว” ดิฉันเริ่มเกิดอารมณ์คุกรุ่นและมีโทษะจากการให้บริการของเจ้าหน้าที่ท่านนี้ และอีกเหตุผลคือ การมาพบแพทย์ด้วยโรคหวัดธรรมดาๆ เหตุใดเราต้องเสียเวลาไปหลาย ชม.แบบนี้

ณ เวลานั้น ดิฉันเห็นน้องๆพยาบาลอายุน้อยๆ วิ่งไปมา สบตาอย่างตื่นๆ พยายามตอบดิฉัน ตอบเบาๆว่า “กำลังเรียกหมอให้นะคะ”
ระหว่างการรอแพทย์B สามีได้รับการร้องขอให้วัดไข้โดยปรอทจากน้องๆพยาบาลเด็กน้อย 2ครั้ง ได้ผลอุณหภู มิ 36.5 องศา ทั้ง 2 ครั้ง ในที่สุดหมอก็มา จากการพูดคุย ดิฉันพยายามถามหมอว่าอาการใดที่บ่งชี้ว่าสามีเป็นไข้หวัดใหญ่ทั้งๆที่ไม่วัดไข้ หมอตอบว่าเป็นหน้าที่พยาบาลวัดไข้ ไม่ใช่หมอ ดิฉันถามว่าแล้วอาการไข้หวัดใหญ่เป็นอย่างไร หมอตอบด้วยเสียงกระชากว่าก็เหมือนไข้หวัด เป็นไข้ มีน้ำมูก ปวดศีรษะ ดิฉันไม่พอใจ เพราะอาการไข้หวัดใหญ่ที่ดิฉันจำได้ว่าเคยเรียนวิชาสุขศึกษาเมื่อสมัยประถมศึกษา คือ นอกจากอาการหวัดธรรมดาที่ปรากฎให้เห็นชัดแล้ว ยังมีอาการไข้สูงมากถึง 39-40 องศาติดต่อกันหลายวันมี เสียงหายใจหวีดหวิว (ตรวจได้จากการฟังการหายใจ) ท้องเสียและ อาเจียนร่วม อาการเหล่านี้ไม่ปรากฎ และไม่มีการซักถามอาการผู้ป่วยจากนายแพทย์ท่านนี้ สามีได้รับการตรวจจากแพทย์โดยอ้าปากให้ส่องคอเพียงอย่างเดียว แพทย์แจ้งว่า การวินิจฉัยจากการอ่านประวัติเก่า (ซึ่งในประวัติเก่าก็ไม่มีอาการท้องเสีย อาเจียน หายใจหวีดหวิวเช่นกัน) ก็สามารถสั่งตรวจไข้หวัดใหญ่ได้แล้ว ดิฉันมีความข้องใจในการวินิฉัยเป็นอย่างมาก พยายามซักถามให้กระจ่าง แพทย์ตอบว่า “คุณเป็นหมอหรือ เรียนหมอมารึเปล่าถึงมาสงสัยวิธีการรักษา” เราเถียงกันไปมาเหมือนการพายเรือวนอยู่ในอ่าง ด้วยคำตอบวกวนจากหมอว่า เรื่องการวัดไข้เป้นหน้าที่พยาบาล ส่วนอาการอื่นหมอไม่ตอบ เพียงแค่ คนไข้แจ้งด้วยปากว่ามีไข้ ถึงไม่ทราบอุณหภูมิ หมอก็สามารถส่งตรวจไข้หวัดใหญ่ได้แล้ว หมอพยายามไล่ดิฉันออกจากห้องและไม่ประสงค์จะอธิบายอะไรอีก แจ้งว่าให้คุยกับพี่C ซึ่งหมอแจ้งว่าเป็นผู้มีอำนาจที่สุดในโรงพยาบาลที่ดิฉันจะคุยด้วยได้

ดิฉันถูกไล่ออกมารอพี่Cอีกเกือบ ชม. ในที่สุดพี่Cก่อมา ดิฉันแจ้งพี่Cว่า ต้องการคุยกันซึ่งๆหน้าทุกฝ่ายเ พราะต้องการเพียงคำตอบที่น่าพึงพอใจในการรักษา ไม่ต้องการมาด่าหมอลับหลังเพื่อความบันเทิงใจหรือสินทรัพย์ใดๆ เรายินดีจ่ายค่ารักษาหากการจ่ายนั้นมีเหตุผลอันสมควรทางการแพทย์ ดังนั้นเราจึงต้องรอหมออีกครั้งเพื่อคุยกันพร้อมพี่C ซึ่งตลอดการคุยกัน เราได้ไปคุยกันในห้องตรวจอายุรกรรม ดิฉันคาดว่าเนื่องจากทางรพ. ไม่เคยมีใครกล้าร้องเรียนแพทย์มาก่อน จึงไม่มีระบบมาตรฐานการ operation ที่เตรียมพร้อมกับเหตุการณ์ เช่นนี้ จึงไม่มีมาตรการรับมือที่เหมาะสม

เพราะตลอดเวลา ดิฉันและพี่ C ยืนคุยกับแพทย์Bในห้องตรวจอายุรกรรม เพราะที่นั่งไม่อำนวย การพูดคุยเป็นเวลานาน แม้น้ำสักแก้วก็ไม่มีการบริการ (ในส่วนของน้ำดื่มบริการคนไข้นั้น ได้มีการตั้งใส่กระติกแสตนเลสในมุมหนึ่งข้างกำแพงหน้าห้องรอตรวจ มีการวางแก้วพลาสติกไว้ใต้ชั้นโดยไม่มีอะไรรองหรือปกปิดกันฝุ่นผง น้ำในกระติกแห้งขอดโดยไม่มีเจ้าหน้าที่ท่านใดมาเติม ถังขยะใบเล็กๆ ข้างกระติกน้ำมีแก้วพลาสติกล้นเต็ม คนไข้ที่ทานน้ำแล้วนำแก้วไปวางที่ชั้นปะปนกับแก้วใหม่ ) เมื่อคุยกับแพทย์อีกครั้งพร้อมพี่C การพูดคุยจากหมอก็ วกวนเหมือนรอบแรกคือ หมอแจ้งว่าไม่สนใจอุณหภูมิที่ต้องเพราะได้ถามปากเปล่ากับคนไข้ ว่ามีไข้ใช่หรือไม่ (โดยไม่สนใจอ่านจากใบประวัติคนไข้ว่าอุณหภูมิร่างกายของสามีใน ขณะนั้นกี่องศา) และเมื่อดิฉันถามถึงอาการอื่นๆของไข้หวัดใหญ่ที่ไม่พบในตัวสามี หมอก็ตอบกำปั้นทุบดินว่า “คุณเป็นหมอหรือ” การพูดคุยยาวนานไม่เกิดผลอะไรนอกจากได้รับทราบว่าหมอมีทัศนคติโลกแคบที่ คอยประกาศว่าตนเรียนจบแพทย์มาต้องรู้ดีที่สุด เราไม่ควรสงสัยการรักษา สุดท้ายแพทย์ B หันไปถามสามีดิฉันว่า “ทนอยู่กับดิฉันได้อย่างไร เปนแบบนี้บ่อยไหม ถ้าเป็นหมอ หมอไม่ทน” การพูดแบบนี้ออกมาในขณะที่เราถกเถียงเรื่องความสามารถการรักษาของหมออยู่ ส่งผลให้ดิฉันมีมุมมองว่า หมอท่านนี้มีปัญหาหลายด้าน อย่างแรกคงเป็นด้านทัศนติลบต่อเพศหญิง การดูถูกว่าไร้สมองและไม่มีเกียรติ ทั้งๆที่การเลือกคู่ของมนุษย์นั้นคือการตกลงปลงใจกันของคน  คน หาใช่ธุระกงการใดจากหมออายุรกรรมที่ทำการรักษาโรคหวัดไม่

ดิฉันเป็นเพียงประชาชนชาวไทยที่ต้องการดุลพินิจที่สมควรจากแพทย์เมื่อเจ็บป่วย ก็ได้รับการรักษาที่ถูกต้องตามหลักจรรยาบรรณแพทย์  และมีสิทธิมนุษยชนที่พึงได้ตามสิทธ์รัฐธรรมนูญ ในฐานะประชาชนชาวไทย ดิฉันหวังมากไปใช่ไหมคะ

*แก้ไขแท็กเพิ่มประกันสังคมค่ะ
*แก้ไขลบพระบรมราโชวาทค่ะ