ตอนนั้นยังเด็กมากประมาณม.2ได้มั้ง เราก็คบกะเพื่อนกลุ่มนึงซึ่งรักกันมากไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดจนวันนึงเพื่อนของเราได้คบกับรุ่นพี่คนนึงซึ่งเราปลื้มเค้าอยู่เเล้วด้วยเเต่เค้าไม่รู้จนวันนั้นเพื่อนเราก็ได้คบกับพี่คนนั้นได้หลายเดือน เวลาเพื่อนคนนี้ไปไหนก็ต้องมีเราเเละพี่คนนั้นไปด้วยตลอดเราเห็นเเต่เราต้องเก็บคว่ใรู้สึกเเละบอกกับตัวเองว่านั้นแฟนเพื่อน เพื่อนเรากะบพร่คนนั้นคบกันได้เกือบปีมั้ง เเล้วก็เลิกกันไปเเละไม่ได้ติดต่อกันหลายเดือน พี่คนนั้นเค้าก็เข้ามาคุยกับเราเราก็รู้สึกรักเลยแหละเเต่ตอนนั้นเราคุยหลายคนเยอะมากอ่ะเเต่พอคุยไปก็เริ่มรู้สึกอยากคุยกับเค้าเเค่คนเดียวพอเพื่อนเรารู้ว่าเราคุยกับแฟนเก่าเค้าเราก็โดนว่าเเย่งของเพื่อนทุกคนในโรงเรียนเกลียดเราหมดเพราะเราไปคบกับพี่คนนั้นสุดท้ายเราก็ยอมให้คนทั้งโรงเรียนเกลียดเราเพื่อที่จะได้คบกับพี่เค้า สุดท้ายเราก็ได้คบกัน กว่าจะได้คบกันต้องผ่านอะไรมามากมาย ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน พี่ น้อง ไม่มีใครเข้าใจต้องถูกตาหน้าว่าเเย่งของเพื่อนมาทั้งๆที่ความรักมันห้ามกันได้ที่ไหนเเต่เราก็ผ่านจุดนั้นมาได้น้ะจนได้คบกันประมาณ1ปีเเรกมีเรื่องราวดีดีมากมายหลายอย่างเธอพาเราไปที่บ้านไปกินข้าวดูหนังทำอะไรหลายๆอย่างร่วมกันไปเที่ยวก็ไปด้วยกันทำอะไรด้วยกันทุกเวลาจนความรักของเราเริ่มหวานมาเรื่อยๆจนไม่สนใครจะมองเรายังไงขอเเค่มีกันเเละกันก็พอเเละพอจะเข้าปีที่3ก็มีเรื่องราวมากมายที่ดีเเละไม่ดีเรามักจะออกนอกลู่นอกทางเสมอ เเอบเจ้าชู้นิดๆพอพี่คนนั้นจับได้ว่าเราคุยกับใครบ้างเค้าก็โกรธปกติเเต่เราก็คุยกันด้วยเหตุผลเเละการขอโทษ ด้วยความรักที่มีให้กันเเค่นี้ไม่สามารถทำอะไรความรักเราได้ จนมีช่วงหนึ่งคุณยายของเราเสียเค้าก็มาช่วยงานศพมาปลอบใจช่วยอะไรหลายๆอย่างเเละช่วงนั้นกำลังจะจบม.3พอดีเราบอกเค้าว่า เนี้ยเราจะได้ไปเรียนต่อที่กรุงเทพน้ะเค้าก็เข้าใจเเละสัญญาว่าจะเหมือนเดิมทุกอย่างจะรอจนกว่าเราจะเรียนจบเเต่ไม่ทันไรเค้าก็มีคนใหม่ทั้งๆที่ตอนนั้นยังเลิกกันไม่ถึงอาทิตย์เราก็โมโหมากอ่ะ ทั้งโกรธทั้งเกลียดเลยแหละ ตอนเเรกทำใจเเล้วทำใจอีกเเต่มันทำไม่ได้เราหาทางทุกทางที้จะได้คุยกับพี่คนนั้นจนวันนั้นเราก็หาทางคุยจนได้เเล้วเเฟนเค้าจับได้ว่าคุยกับเรา ผู้หญิงคนนั้นก็โพสด่าลงเฟสบุ๊ค จนเราเหนื่อยเเละเเค่เราคิดถึงเค้าเเค่นี้เองรู้ว่ามันผิดเเต่ความคิดถึงมันห้ามกันไม่ได้จนเค้าสองคนคบกับได้2ปีเกือบ3ปี ผญ เค้าก็ต้องไปเรียนต่อที่อื่นต่างคนต่างเเยกกันเเล้วสุดท้ายเค้าก็เลิกกันเเล้วพี่คนนั้นก็กลับมาคุยกับเราอีกครั้งเราก็รู้ว่าไม่ควรกลับไปเพราะเค้าก็เคยทำเราเจ็บมาเเล้ว เราคบๆเลิกๆเพราะระยะทางมันห่างกันมาก เรายอมรับว่ายังรักเค้ามากลืมไม่ได้จริงๆน้ะ จนวันนั้นเรากลับไปบ้านเกิดที่ชัยภูมิ เราได้คุยกับพี่คนนั้น เเละเด็กอีกคนนึง พี่คนนั้นก็บอกว่าอยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม เเล้วน้องคนนั้นก็ขอเราคบเเต่เราไม่รู้จะเลือกใครเลยไปถามพี่ๆ เพื่อนๆ เขาก็บอกว่าเลือกคนที่รักเราไม่เคยทิ้งเราสิเราก็เชื่อจนเราจะได้กลับกรุงเทพมาเเล้วเราตัดสินใจคบกับน้องคนนั้น ไม่นานน้องคนนั้นก็ทิ้งเราไปจนเราเสียใจมากเเล้วพี่เค้าก็เข้ามาเเทน เราคุยกันได้หลายวันจึงได้คบกันอีกครั้งเราคบกันได้เกือบเดือนพี่คนนั้นก็บอกเราว่า เราอยู่ไกลกันเกินไปทำอะไรไม่ได้ เเต่จริงๆพี่เค้าเเอบคุยกับอีกคนเเล้วเราเสียมากจนร้องไห้เป็นเดือนทำอะไรก็คิดถึงเค้า เเต่สุดท้ายเค้าเลือกที่จะไปเราก็ปล่อยเค้าไปจนถึงทุกวันนี้ยังลืมเค้าไม่ได้เลย ร้องไห้อยู่ทุกวัน คำที่เค้าเคยสัญญากับเราเราจำได้เเละเราก็บอกกลับตัวเองว่าจะรอเค้ากลับมา อยากให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมน้ะเเต่มันเเค่ความฝัน รู้อยู่ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะกลับมาเเต่เราก็ยังรอรอรอ รอทุกวัน ถ้าเค้าเห็นกระทู้นี้อยากบอกว่ายังรอเค้าอยู่ที่เดิมน้ะ.