คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 7
สวัสดีค่ะ เราว่าจะมาอัปเดทนานแล้วแต่ไม่มีเวลาเลย
ระยะเวลาก็ล่วงเลยมา 5 ปีแล้ว หลายอย่างเปลี่ยนไปมากจริงๆค่ะ
ตอนนี้เราเป็นเหมือนคนละคนไปเลย ตอนนั้นมันแย่มาก แย่จริงๆ คืออาการแบบในโพสสะสมตั้งแต่เด็ก
มัธยม จนมหาลัย มันเป็นอะไรที่ทุกข์มากๆสำหรับวัยที่การเข้าสังคมเป้นเรื่องที่จำเป็นมากๆ
ส่วนตอนนี้เราเป็นเหมือนคนละคนเลยค่ะ ร่าเริงการงานก็ถือว่าโอเคระดับหนึ่ง
บุคลิค หน้าตา หลายอย่างเลยค่ะ ตอนนั้นมันดิ่งจนเข้าจิตเวชจริงๆค่ะ เป็นบ้าแบบในหนังเลยนั่งอยู่สักพักร้องไห้ หัวเราะ
เข้าๆออกๆจิตเวช ดีมาระดับนึงแต่ไม่ทั้งหมด เราว่าอาการเริ่มดีขึ้นจริงๆตอนที่
พออาการเราเริ่มทรงตัวแล้วเราได้ไปทำงานที่บ้านญาติ มันเปลี่ยนสภาพแวดล้อม และทุกอย่างค่ะ เราเลยค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆ
แต่ก็ยังเครียดและซึมเศร้าไม่หายขากเพราะมีปัญหากับแฟน
ระยะเวลาดำเนินไปเรื่อยๆ เราก็พยายามหาทางที่จะหลุดออกจากความทุกข์จากความคิด
โชคดีที่อย่างน้อยในจิตเรายังพยายามหาวิธีประคองตัวเอง ถึงจะไม่ปรึกษาใครก็ลองไปเรื่อย
ฟังธรรมมะ ยูทูป การมีสติอยู่กับกาย ฟังเพลงออกกำลังกาย เปลี่ยนเบอร์มือถือ เปลี่ยนชื่อ
ถึงจะเป็นแค่ความเชื่ออยางน้อยเราก็สบายใจ
อยากฝากถึงทุกคนที่มีปัญหาแบบเราอยู่ อยากเป็นกำลังใจให้นะคะ
อยู่บนโลกนี้ต่อไปเถอะ ถึงวันนี้เราจะไม่มีแรงลุกมาวิ่งหรือเปลี่ยนแปลงตัวเองแบบพลิกฝ่ามือ
แต่ถ้าลึกๆใจคุณพยายามหาคำตอบว่าทำไงดีนะฉันจะไม่ร้อง ไม่คิดวน
ถึงวันนี้คุณจะนอนน้องไห้อยู่ วันหน้ามันจะดีขึ้น ดีขึ้น ถึงจะเพียงแค่ 0.00001% จนสังเกตไม่ได้
วันหนึ่งมันจะสะสมจนเป็นพลังให้คุณลุกขึ้นเองค่ะ
วันนี้เราแข็งแรงมากพอแล้ว พูดได้เต็มปากว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคนได้เลย
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาตอบ มันช่วยเราได้มากจริงๆ และทำคัญที่อย่าปล่อยให้ใจลอยฟุ้งซ่านมันเป็นจุดเกิดสารพันปัญหาจริงๆ
สุดท้ายนี้ขอบคุณตัวเองที่ก้าวผ่านมาได้
หากใครที่มีปัญหาแนวนี้อยู่
ขอให้คุณเองก็มีพลังใจนะ ตัวคุณเองข้างในแหละ เพื่อนที่ดีที่สุดของคุณแล้ว
เขารักคุณที่สุด คุณก็ควรรักเขาข้างในตัวคุณ คือรักตัวเองให้มากๆ ไม่นานก็จะก้าวผ่านมันมาได้เองนะ
อย่ากดดันตัวเอง มันเป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต ❤
ระยะเวลาก็ล่วงเลยมา 5 ปีแล้ว หลายอย่างเปลี่ยนไปมากจริงๆค่ะ
ตอนนี้เราเป็นเหมือนคนละคนไปเลย ตอนนั้นมันแย่มาก แย่จริงๆ คืออาการแบบในโพสสะสมตั้งแต่เด็ก
มัธยม จนมหาลัย มันเป็นอะไรที่ทุกข์มากๆสำหรับวัยที่การเข้าสังคมเป้นเรื่องที่จำเป็นมากๆ
ส่วนตอนนี้เราเป็นเหมือนคนละคนเลยค่ะ ร่าเริงการงานก็ถือว่าโอเคระดับหนึ่ง
บุคลิค หน้าตา หลายอย่างเลยค่ะ ตอนนั้นมันดิ่งจนเข้าจิตเวชจริงๆค่ะ เป็นบ้าแบบในหนังเลยนั่งอยู่สักพักร้องไห้ หัวเราะ
เข้าๆออกๆจิตเวช ดีมาระดับนึงแต่ไม่ทั้งหมด เราว่าอาการเริ่มดีขึ้นจริงๆตอนที่
พออาการเราเริ่มทรงตัวแล้วเราได้ไปทำงานที่บ้านญาติ มันเปลี่ยนสภาพแวดล้อม และทุกอย่างค่ะ เราเลยค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆ
แต่ก็ยังเครียดและซึมเศร้าไม่หายขากเพราะมีปัญหากับแฟน
ระยะเวลาดำเนินไปเรื่อยๆ เราก็พยายามหาทางที่จะหลุดออกจากความทุกข์จากความคิด
โชคดีที่อย่างน้อยในจิตเรายังพยายามหาวิธีประคองตัวเอง ถึงจะไม่ปรึกษาใครก็ลองไปเรื่อย
ฟังธรรมมะ ยูทูป การมีสติอยู่กับกาย ฟังเพลงออกกำลังกาย เปลี่ยนเบอร์มือถือ เปลี่ยนชื่อ
ถึงจะเป็นแค่ความเชื่ออยางน้อยเราก็สบายใจ
อยากฝากถึงทุกคนที่มีปัญหาแบบเราอยู่ อยากเป็นกำลังใจให้นะคะ
อยู่บนโลกนี้ต่อไปเถอะ ถึงวันนี้เราจะไม่มีแรงลุกมาวิ่งหรือเปลี่ยนแปลงตัวเองแบบพลิกฝ่ามือ
แต่ถ้าลึกๆใจคุณพยายามหาคำตอบว่าทำไงดีนะฉันจะไม่ร้อง ไม่คิดวน
ถึงวันนี้คุณจะนอนน้องไห้อยู่ วันหน้ามันจะดีขึ้น ดีขึ้น ถึงจะเพียงแค่ 0.00001% จนสังเกตไม่ได้
วันหนึ่งมันจะสะสมจนเป็นพลังให้คุณลุกขึ้นเองค่ะ
วันนี้เราแข็งแรงมากพอแล้ว พูดได้เต็มปากว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคนได้เลย
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาตอบ มันช่วยเราได้มากจริงๆ และทำคัญที่อย่าปล่อยให้ใจลอยฟุ้งซ่านมันเป็นจุดเกิดสารพันปัญหาจริงๆ
สุดท้ายนี้ขอบคุณตัวเองที่ก้าวผ่านมาได้
หากใครที่มีปัญหาแนวนี้อยู่
ขอให้คุณเองก็มีพลังใจนะ ตัวคุณเองข้างในแหละ เพื่อนที่ดีที่สุดของคุณแล้ว
เขารักคุณที่สุด คุณก็ควรรักเขาข้างในตัวคุณ คือรักตัวเองให้มากๆ ไม่นานก็จะก้าวผ่านมันมาได้เองนะ
อย่ากดดันตัวเอง มันเป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต ❤
แสดงความคิดเห็น
เป็นคนแทบจะไม่พูดกับใครเลย แม้กระทั่งเพื่อนสนิท เหมือนเป็นหุ่นยนต์ไม่มีความคิดทำไงดี
หัวตัวเองโล่งๆแบบไม่คิดอะไรแล้วมันสบายดี เวลามีเหตุการณ์อะไรรอบข้างเราจะไม่สนใจเลย เป็นแบบนี้สะสมมาเรื่อยๆเป็นเวลายี่สิบปี
ทำให้ทุกอย่างแย่ลง เพราะตอนนี้เหมือนเป็นคนไม่มีความคิด ไม่รู้จักความคิดไปแล้ว วันๆนั่งนิ่งทื่อๆ ไม่มีความคิดริเริ่ม สมองก็เหมือนเป็น
โรคสมองเสื่อม จำอะไรไม่ค่อยได้ เข้าใจยาก ขนาดประโยคง่ายๆยังใช้เวลาสองสามนาทีกว่าจะเข้าใจ แก้ไขสถานการณ์ง่ายๆก็ไม่เป็น เช่น เวลาขึ้นรถ
สองแถวคนข้างในออกไม่ได้ เราก็ทำตัวไม่ถูก นั่งอยู่แบบนั้นจนคนข้างๆบอกให้ลุกไปชิดอีกฝั่งคนข้างหลังจะได้ออกได้เรื่องแค่นี้ยังคิดไม่เป็น นี่อายุ 22แล้วนะ
ตอนอยู่กับคนในครอบครัวหรือคนสนิทก็ไม่ค่อยพูด เขาถามมาเป็นชุดหรือเล่าเรื่องอะไรมาเราก็จะแค่ อืม หรอ จ้า แค่นี้ บ่นแต่ประโยคเดิมๆ อากาศร้อน
หิวข้าว ปวดฉี่ อะไรงี้ บางทีอายเด็กด้วยซ้ำที่ยังรู้จักคิดรู้จักพูด เราเป็นแบบนี้มองอนาคตตัวเองไม่ออกเลย หนักขึ้นเริ่มมีความคิดฆ่าตัวตายเข้ามา
ทุกวันนี้เครียดมากจนแทบจะเป็นโรคประสาท คิดวกวนอยู่แต่เรื่องเดิมๆ กลุ้มใจมากค่ะ