จขกท มีเพื่อนคนนึงที่รู้สึกว่าเขาได้เข้ามาเติมเต็มชีวิตที่ดูว่างเปล่าเหลือเกิน ให้มีชีวิตชีวาเราเป็นคนแนวๆสงบๆ ไม่เชิงเงียบไปเลย
แต่ก็มักจะอยู่ที่โรงเรียนเรียนไปวันๆจบ แต่แล้ววันนึงก็มีเพื่อนคนนึงโทรมาหาเราตอนดึกๆ เพื่อมาระบายเรื่องแฟนของตัวเองทั้งๆที่เรา2คนนั้นไม่ได้สนิท
กันเท่าไหร่เลย ตอนนั้น เรางงและประหลานใจเล็กน้อยแต่ก็ได้รับฟังและปรึษา หลังจากนั้นเรา2คนช่างสนิทกันเร็วอย่างน่าประหลาด เรา2คนมักจะ
โทรคุยกันจนดึกตลอดบางทีก็เปิดค้างไวให้ถึงเช้าแล้วปลุกกันให้ตื่น กลายเป็นว่าเราคุยทุกอย่างได้ ชีวิตช่วงนั้นของเราเป็น1ปีที่มีความสุขมากที่สุด
เลยก็ว่าได้ เคยให้ยื้มมือถือกันเป็นวันๆ เคยชวนกันไปเดินเล่นตอนตี2 เคยเล่นด้วยกันที่บ้านบ่อยๆ ตอนพักเที่ยงก็แบ่งหูฟังคนละข้างฟังเพลง
แล้วหลับไปด้วยกัน เมื่อเขาเจอเรื่องร้ายๆมาเขาจะเล่าให้ฟังเขาจะร้องไห้ให้เราปลอบเสมอเราลืมบอกเขาเป็นคนที่ร่าเริงมาก เล่นอะไรแต่ละอย่าง
ซนๆทั้งนั้นทำเอาเราไม่เคยได้พักเลยตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เราเคยเป็นแบบนั้น เราเคยอยู่ข้างๆเขาแบบนั้น ในตอนนั้นมันเหมือนเรา2คน
คบกันอยู่ก็ว่าได้เพราะเขาเองก็ใส่ใจ เรา มากๆละก็เคยพูดอะไรหวานๆบาง เราไม่ทราบเลยว่าหลงไปชอบเขาเข้าแล้วจนกระทั่งวันที่ความสุข
มันกำลังจะปลิวหายไป วันนึงเขามาบอกว่าผู้หญิงคนนี่เป็นเพื่อนสมัยมัธยมต้นของเขาน่ารักมาก แต่เธอคนนั้นมีแฟนอยู่แล้วแฟนเธอนั้นไม่ดูแลอะไรเธอเลย
เขาก็บ่นๆแบบนี่ประมาณ1เดือน ตอนนั้น จขกท รู้ว่าเขาน่าจะชอบไอเราก็เชียร์เขาเต็มที่ ว่าแย้งมาเลยดีไหม รอโอกาศสิ และแล้ววันนึงเขาก็เริ่มออกห่าง
เราไป ออกไป ออกไป.. พอเขา2คนเริ่มคุยกันจริงจังมากขึ้น เขาเริ่มที่จะไม่คุยกับเรา แล้วทุกๆอย่างเริ่มโดนแทนที่ ตอนนั้นทำให้รู้สึกตัวแล้วว่าเรารักเขา
เราไม่อยากหายไปจากความรู้สึกของเขา เราไม่อยากกลับไปในชีวิตที่ว่างเปล่า ผ่านมา1ปี เกิดเรื่องขึ้นมากมายเราพยายามดึงเขาไวแต่ก็ไม่รู้จะดึงเขาอย่างไรในเมื่อเรา2คนไม่ได้ชัดเจนแต่แรกอยู่แล้ว เรามีงอนเขา ไม่คุยกับเขา ย้ายที่ไปนั่งที่อื่น เรา2คนทะเลาะกันและก็คืนดีกันหลายครั้ง เขามีทั้งเมินเรา
มองข้ามเราไป คุยกับทุกคนได้ยิ้มได้กับทุกคนยกเว้นเรา มันทำให่เรารู้สึกไร้ความหมายกับเขาเข้าไปทุกที และแล้วทุกอย่างมันก็จบสิ้น เมื่อเขาไม่โทรมาหาอะไรเราอีกแล้ว ไม่ชวนไปเที่ยวไหนอีกแล้ว ไม่เล่นด้วยกันอีกแล้ว แค่คุยกันผ่านๆคนอื่นกับธุระเท่านั้น ในวันจบการศึกษาเขาไม่แม้แต่จะกล่าวอำลา
สุดท้ายเราก็ต้องมานั่งเสียใจอยู่ทุกวันนี่ทุกๆครั้งที่ได้ยินชื่อเขา เรื่องของเขา ว่าเขากำลังมีความสุขกำลังเป็นยังไงมันทำให้เรา รู้สึกแย่มากๆ แย่ที่เราไม่จำเป็นอะไรกับเขาอีกแล้ว ถ้าเลือกได้ขอไม่รู้จักตั้งแต่แรกเลยจะดีกว่าชีวิตคงจะไม่ได้อยู่กับความเศร้าแบบนี่
ที่มาตั้งกระทู่ในวันนี่เพราะสงกรานต์นี่เราเจอเขา 2 คนจับมือกันกลางคอนเสิร์ตมันบาดใจเราอย่างรุนแรงจนหยุดน้ำตาไม่ได้เลย ชีวิตของเขาตอนนี่ดีมากๆ
เพื่อนๆพอจะมีความคิดเห็นหรือคำแนะนำอะไรก็ลองมาแชร์กันได้นะ
ความเจ็บปวดที่เกิดจากรอยแผลเป็นในใจ?
แต่ก็มักจะอยู่ที่โรงเรียนเรียนไปวันๆจบ แต่แล้ววันนึงก็มีเพื่อนคนนึงโทรมาหาเราตอนดึกๆ เพื่อมาระบายเรื่องแฟนของตัวเองทั้งๆที่เรา2คนนั้นไม่ได้สนิท
กันเท่าไหร่เลย ตอนนั้น เรางงและประหลานใจเล็กน้อยแต่ก็ได้รับฟังและปรึษา หลังจากนั้นเรา2คนช่างสนิทกันเร็วอย่างน่าประหลาด เรา2คนมักจะ
โทรคุยกันจนดึกตลอดบางทีก็เปิดค้างไวให้ถึงเช้าแล้วปลุกกันให้ตื่น กลายเป็นว่าเราคุยทุกอย่างได้ ชีวิตช่วงนั้นของเราเป็น1ปีที่มีความสุขมากที่สุด
เลยก็ว่าได้ เคยให้ยื้มมือถือกันเป็นวันๆ เคยชวนกันไปเดินเล่นตอนตี2 เคยเล่นด้วยกันที่บ้านบ่อยๆ ตอนพักเที่ยงก็แบ่งหูฟังคนละข้างฟังเพลง
แล้วหลับไปด้วยกัน เมื่อเขาเจอเรื่องร้ายๆมาเขาจะเล่าให้ฟังเขาจะร้องไห้ให้เราปลอบเสมอเราลืมบอกเขาเป็นคนที่ร่าเริงมาก เล่นอะไรแต่ละอย่าง
ซนๆทั้งนั้นทำเอาเราไม่เคยได้พักเลยตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เราเคยเป็นแบบนั้น เราเคยอยู่ข้างๆเขาแบบนั้น ในตอนนั้นมันเหมือนเรา2คน
คบกันอยู่ก็ว่าได้เพราะเขาเองก็ใส่ใจ เรา มากๆละก็เคยพูดอะไรหวานๆบาง เราไม่ทราบเลยว่าหลงไปชอบเขาเข้าแล้วจนกระทั่งวันที่ความสุข
มันกำลังจะปลิวหายไป วันนึงเขามาบอกว่าผู้หญิงคนนี่เป็นเพื่อนสมัยมัธยมต้นของเขาน่ารักมาก แต่เธอคนนั้นมีแฟนอยู่แล้วแฟนเธอนั้นไม่ดูแลอะไรเธอเลย
เขาก็บ่นๆแบบนี่ประมาณ1เดือน ตอนนั้น จขกท รู้ว่าเขาน่าจะชอบไอเราก็เชียร์เขาเต็มที่ ว่าแย้งมาเลยดีไหม รอโอกาศสิ และแล้ววันนึงเขาก็เริ่มออกห่าง
เราไป ออกไป ออกไป.. พอเขา2คนเริ่มคุยกันจริงจังมากขึ้น เขาเริ่มที่จะไม่คุยกับเรา แล้วทุกๆอย่างเริ่มโดนแทนที่ ตอนนั้นทำให้รู้สึกตัวแล้วว่าเรารักเขา
เราไม่อยากหายไปจากความรู้สึกของเขา เราไม่อยากกลับไปในชีวิตที่ว่างเปล่า ผ่านมา1ปี เกิดเรื่องขึ้นมากมายเราพยายามดึงเขาไวแต่ก็ไม่รู้จะดึงเขาอย่างไรในเมื่อเรา2คนไม่ได้ชัดเจนแต่แรกอยู่แล้ว เรามีงอนเขา ไม่คุยกับเขา ย้ายที่ไปนั่งที่อื่น เรา2คนทะเลาะกันและก็คืนดีกันหลายครั้ง เขามีทั้งเมินเรา
มองข้ามเราไป คุยกับทุกคนได้ยิ้มได้กับทุกคนยกเว้นเรา มันทำให่เรารู้สึกไร้ความหมายกับเขาเข้าไปทุกที และแล้วทุกอย่างมันก็จบสิ้น เมื่อเขาไม่โทรมาหาอะไรเราอีกแล้ว ไม่ชวนไปเที่ยวไหนอีกแล้ว ไม่เล่นด้วยกันอีกแล้ว แค่คุยกันผ่านๆคนอื่นกับธุระเท่านั้น ในวันจบการศึกษาเขาไม่แม้แต่จะกล่าวอำลา
สุดท้ายเราก็ต้องมานั่งเสียใจอยู่ทุกวันนี่ทุกๆครั้งที่ได้ยินชื่อเขา เรื่องของเขา ว่าเขากำลังมีความสุขกำลังเป็นยังไงมันทำให้เรา รู้สึกแย่มากๆ แย่ที่เราไม่จำเป็นอะไรกับเขาอีกแล้ว ถ้าเลือกได้ขอไม่รู้จักตั้งแต่แรกเลยจะดีกว่าชีวิตคงจะไม่ได้อยู่กับความเศร้าแบบนี่
ที่มาตั้งกระทู่ในวันนี่เพราะสงกรานต์นี่เราเจอเขา 2 คนจับมือกันกลางคอนเสิร์ตมันบาดใจเราอย่างรุนแรงจนหยุดน้ำตาไม่ได้เลย ชีวิตของเขาตอนนี่ดีมากๆ
เพื่อนๆพอจะมีความคิดเห็นหรือคำแนะนำอะไรก็ลองมาแชร์กันได้นะ