ครอบครัวของหนูมีด้วยกัน 4 คนมีพ่อมีแม่มีพี่สาวและหนู หนูเป็นลูกคนสุดท้อง พ่อที่หนูบอกว่าเกลียดเขาไม่ใช่พ่อเลี้ยงแต่เขาคือพ่อแท้ๆผู้ให้กำเนิดหนู ตั้งแต่เล็กจนโต ตั้งแต่หนูเริ่มจำความได้พ่อเขาไม่เคยให้อะไรหนูเลย ไม่ว่าจะเป็นค่าเทอม ค่ากิน ค่าอยู่ เขาไม่เคยมห้สิ่งเดียวที่เขาให้หนูมาก็คือชีวิต ที่ลงทุนเพียงแค่อสุจิเพียงตัวเดียว บางคนอาจสงสัยว่าหนูรู้ได้ไงว่าพ่อไม่ให้บางทีพ่ออาจจะให้ผ่านแม่ก็ได้ หนูรู้ค่ะ เพราะพฤติกรรมของพ่อที่หนูเห็นมาตลอดนั้นไม่ใช่คนที่ปิดทองหลังพระแน่นอน มิหนำซ้ำเงินทุกบาททุกสตางค์ที่เป็นเงินเดือนของพ่อ เงินที่พ่อสมควรจะเอามาใช้จ่ายช่วยแม่จุนเจือครอบครัว พ่อก็เอาไปละลายให้กับเรื่องไร้สาระ ทั้งเหล้า บุหรี่ ผู้หญิง และยา ในตอนแรกพ่อเขามีแค่ 3 อย่างแรกเท่านั้น คือเหล้าบุหรี่และผู้หญิง ลำพังมีแค่ 3 อย่างมันก็แย่มากพออยู่แล้ว แล้วนี่ ในข่วง 3-4 เดือนที่ผ่านมา พ่อก็ไปยุ่งเกี่ยวกับยาเค มันยิ่งทำให้หนูเกลียด ชีวิตพ่อยิ่งตกต่ำลงเรื่อยๆ จากตอนแรกที่มันแย่อยู่แล้วกลายเป็นแย่ยิ่งกว่าเดิม จากที่พ่อไม่เคยช่วย จุนเจือ ช่วยเหลือ อะไรในบ้าน พอเขาติดยาเขาผลาญเงิน เขาขโมยเงินแม่ เขายืมเงินคนอื่น จนแม่ต้องตามใช้ให้ไม่หยุดหย่อน มันแย่ มันแย่มากๆ จากตอนแรกที่หนูคาดหวังอยากให้พ่อดีรักหนูรักแม่รักพี่เหมือนพ่อคนอื่นๆ เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี แต่ตอนนี้หนูไม่หวังอะไรอีกแล้ว หนูอยากให้เขาหายไป อยากให้เขาหายไปจากชีวิตพวกเรา อยากให้แม่เลิกกับพ่อ ทุกครั้งแม่ต้องทน ต้องร้องไห้กับเรื่องเดิมๆ ทั้งหนูทั้งพี่ต้องทนเห็นภาพน่าสมเพชที่ไม่อยากเห็นทุกวัน ภาพที่พ่อเดอนโซซัดโซเซกลับมาจากงานบางวันอาการหนักให้ลูกน้องหามมาส่ง พูดจาไม่รู้เรื่อง มีอยู่วันหนึ่งหนูเข้าไปเอาของในห้องพ่อหนูก็เห็นพ่อนอนแน่นิ่งอยู่ โพรงจมูกของพ่อมีผงวีขาวติดเต็มรอบจมูก ข้างตัวมีหลอด หนูมารู้ที่หลังว่านั่นเอาไว้ใช้เวลาเล่นยา ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ถึงขั้นเอามันมาเล่นที่บ้าน เขาเป็นอะไรมากมั้ย ในสายตาหนูกับพี่ทุกครั้งที่เห็นทันทุกข์มันเจ็บปวด หนูต้องมานั่งร้องไห้กัน 3 คน แม่ลูกประจำ หนูเคยปรึกษาหารือกับพี่สาวว่าจะเข้าไปคุยกับพ่อให้รู้เรื่องอย่างน้อยๆถ้าเขาเห็นลูกสาว 2 คนของเขาร้องไห้เจ็บปวดที่มีพ่อแบบนี้เขาน่าจะหยุดแต่เปล่าเลย เขาไม่หยุด ไม่มีเสียงไหนส่งไปถึงเขา ช่วงหลังๆมานี้ทะเลาะกับแม่แทบทุกวัน หนูเบื่อหนีเข้าห้องตลอด ขนาดหนีเข้าไปอยู่ในห้องก็ยังไม่วายได้ยินแม่ด่าพ่อ ทุกครั้งที่แม่ด่าพ่อเรื่องนี้เรื่องเดิมๆ พ่อก็จะตอบกลับมาแบบเดิมๆทุกครั้งว่า " เงินเขาชีวิตเขาอย่ามายุ่ง " เขาทำเหมือนเขาตัวคนเดียว ไม่มีภาระไม่มีหน้าที่ที่ต้องดูแลรับผิดชอบ ในเมื่อเขามีความคิดที่เห็นแก่ตัวขนาดนี้ ไม่มีคิดทำเพื่อลูกเมียขนาดนี้ทั้งหนูทั้งพี่คุยกันแล้วว่าเราไม่อยากมีพ่อแบบนี้ พยายามคุยกับแม่ กล่องแม่ให้เลิกให้ย้ายออก แม่หนูเป็นผู้หญิงเก่งรายได้แม่เยอะกว่าพ่อเท่าตัว สามารถอยู่ได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องง้อผู้ชาย ในเมื่อแม่ไม่มีพ่อแม่ก็อยู่ได้แม่จะทนอยู่ทนเจ็บช้ำไปทำไม หนูกับพี่ยุแม่ให้เลิก แต่แม่ไม่เลิก แม่บอกว่าแม่เป็นห่วงพ่อ ยิ่งพ่อมีสภาพแบบนี้เขายิ่งห่วง แม่บอกว่าสมัยหนุ่มพ่อเคยดีกว่านี้ ผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะจะให้ทิ้งได้ไง แม่บอกมันคงเป็นเวรกรรมของแม่ ถ้าเวรกรรมยังไม่หมดแม่ก็ต้องอยู่ต่อ อยู่จนกว่าจะมาใครตายไปข้างนึง หนูโคตรเกลียดคำว่าเวรกรรมเลย เพราะเชื่อเรื่องพวกนี้หรือไงเลยทำให้แม่อยู่และทำให้หนูกับพี่ทน มีอยู่ครั้งหนึ่งหนูทนไม่ไหวกับสภาพขี้เมายาของพ่อ หนูพูดออกไปเลยว่าหนูเกลียด หนูอยากให้พ่อรู้ว่าหนูเกลียดเขา อย่างน้อยมันอาจทำให้เขารู้สึกอะไรบ้างแต่เปล่า เขาไม่สนใจวันต่อมาเขาก็ยังเป็นแบบเดิม เขาไม่สนใจอะไรเลยนอกจากความต้องการของตัวเอง แม่ด่าหนูตลอดว่าอย่าไปเกลัยดพ่อจะดีจะชั่วยังไงก็พ่อมันบาปกรรมตายไปตกนรก ทำมาหากินไม่มีวันเจริญ หนูไม่เข้าใจ ทำไมหนูจะเกลียดเขาไม่ได้เพียงเพราะเขาทำให้หนูเกิดมาด้วยการมีอะไรกับแม่อะเหรอ ? มันยากมากเหรอ ลำบากมากเหรอ เลี้ยงดูก็เปล่า สั่งสอนก็เปล่า ไม่ใส่ใจไม่สนใจอะไรเลย พ่อแม่ทุกคนรักลูกเก็บเอาไว้หลอกเด็กอมมือเถอะ พ่อไม่ต้องชั่วถึงขนาดมาข่มขืนมาทำร้ายร่างกายกันหรอก แต่ที่ทำอยู่มันก็ทำร้ายจิตใจแล้วบั่นทอน หนูเป็นคนไม่เชื่อเรื่องเวรเรื่องกรรม ทุกอย่างมีเหตุผลมีผล หนูจะเจริญหรือถดถอยมันขึ้นอยู่ที่ตัวเอง เพราะเวรกรรมหรอเลยทำให้แม่ทน มันเป็นเพราะแม่ปล่อยวางไม่ได้เองมากกว่า แม่ไม่รักตัวเอง เพราะความเครียดเรื่องพ่อเลยทำให้แม่ความดันขึ้นสูง เสี่ยงเส้นเลือดฝอยในสมองแตกถ้าหนูกับพี่ไม่มีแม่ทุกอย่างมันต้องแย่แน่ หนูกับพี่เหลือแค่แม่คนเดียว ชวนเขาหนีทุกวันแต่เขาไม่ไป หนูเห็นแม่เครียดๆเรื่องนี้แล้วไม่อยากให้แม่เครียดไปกว่านี้แล้ว หนูกับพี่ก็เลยตัดสินใจเลิกยุ่งเรื่องนี้ ต่อไปนี้จะเป็นยังไงให้แม่ตัดสินใจ หนูกับพี่คอยให้กำลังใจอยู่ห่างๆและทำในส่วนของตัวเองให้ดีที่สุด บางทีถ้าหนูกับพี่วางได้แม่ก็อาจจะวางได้ พวกหนูคิดแบบนั้น แต่เปล่าเลย ไม่เลย แม่หนูทนแรงกดดันความเครียดไม่ไหว สุดท้ายแม่หนูล้มป่วยเข้าโรงพยาบาล หมอบอกว่าพยายามอย่าให้แม่เครียดละคิดมาก แต่หนูกับพี่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเพราะต้นเหตุมันไม่ได้มาจากพวกหนู ล่าสุดพวกหนูตัดสินใจไปคุยกับพ่ออย่างจริงจัง บอกพ่อเรื่องอาการแม่ หวังว่าเขาจะสงสารเห็นใจแต่เปล่าเลย เขาบอกว่าเขาเลิกไม่ได้ เขามีความสุขที่ได้เสพ (มีความสุขบนความทุกข์ลูกเมีย) ตอนนี้พวกหนูก็ไม่รู้จะทำไงแล้ว ถ้าจะมีใครสักคนหายไปขออย่าให้เป็นแม่เลย