อยากให้เป็นกระทู้สนทนามากกว่ากระทู้ถามนะคะ อยากทราบจากความในใจจริงๆของผู้หญิงเลย โดยเฉพาะวัยรุ่นเนี่ย...
ก่อนอื่นขอเกริ่นพื้นเพของเราก่อน เราเป็นคนผิวแห้ง แพ้ง่าย ใช้ชีวิตเพื่อมาเรียน นอนพอดี ไม่กินยาขาว ยาผอม ยาสิว ยาบลาๆๆ บำรุงตัวเองด้วยการออกกำลังกาย(+ทำงานบ้าน) ทานผักเยอะๆ มะเขือเทศกินสดๆยังได้ (น้ำมะเขือเทศขอบาย) น้ำเปล่าเยอะมาก เลี่ยงน้ำหวานทุกชนิด กาแฟทุกเช้า อาหารเที่ยงในมหาลัยเน้นเนื้อสัตว์และไม่ทอด สุดท้ายคือเด็กหอไม่พ้นมาม่าและโจ้ก จากมุมมองของคนอื่นคือ เราหน้าใส ใสมาก ไม่เคยมีร่องรอยของสิวเลย หน้าไม่มัน ผิวขาวใส หลายคนคิดว่าเราหนักเกิน 60 แน่ๆ แต่เปล่าเลย เนื้อเราแน่นเพราะออกกำลังกาย น.น. 55 สูง 155
สำหรับตัวเราเองคือมีความคิดแปลกๆอย่างหนึ่งคือ ห้ามส่องกระจกนาน สำรวจตัวเองแค่เรียบร้อยพอแล้ว เอาเวลาชื่นชมตัวเองไปทำอย่างอื่นดีกว่า และอีกความคิดที่ว่าแปลกอีกอย่างคือ ขาว ใส แล้วไง? ในร่มผ้ามันเกือบเป็นกระดาษ (เราแต่งตัวไม่โป๊ ขาสั้นสุดตั้งเข่า รวมถึงกระโปรงไปเรียน) เพื่อนถามว่าทำไมของดีไม่โชว์ คำตอบคือ อากาศนรกขนาดนี้จะโชว์ให้มะเร็งเกาะรึไง? 5555
ในสังคมรวมถึงเพื่อนเรา ทั้งโบก ทั้งกิน ทั้งทาในหลอดเดียว ชนิดที่เรียกได้ว่ายาเยอะอย่างกับคนเป็นเบาหวาน ความดัน มะเร็งรวมกันสะอีก ความคิดเบื้องลึกของเพื่อนๆเราคือขาว=สวย. เห้ย! ทั้งๆที่มันก็เป็นคนขาวอยู่แล้วนะ แต่โทษที...ขาวแบบคนเป็นโรควะ กับเพื่อนร่วมห้องซึ่งรู้อริยาบทในวันต่างๆว่าเราทำอะไร ทำยังไง ถึงได้หน้าเป็นแบบเราได้ เราก็ตอบแบบเดิม ถามว่านางทำตามที่เราบอกมั้ย? ทำนะ...ทำแป๊ปๆ แล้วก็บ่นๆๆๆๆ ไม่พอใจในรูปร่างตัวเองอย่างนู้นอย่างนี้ กินไอ้นี้หมดไปเท่าไรแล้วก็ยังไม่หาย คอลลาเจนเอย กลูต้งกลูต้าเอย ยาลดน.น.เอย ยาลดสิวเอย เห็นแล้วเพลีย กับบางคนที่สูงกว่าเราตั้งเยอะ แต่น.น.เท่าเรา พอรู้อีกทีว่า อ่อ มันคือเซลลูไลท์พอกตัวมันมันอยู่นั่นเอง จะนั่งหรือจะยืนก็เห็นได้ชัดว่ามันเยอะมากๆ แล้วจบท้ายที่ว่า
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้รอกรูผอมก่อนนะ กรูจะสวยให้ดู อืม...
กระทู้นี้ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะคะ เพราะสิ่งที่เราพบเจอมันแทบจะพบเห็นได้ทั่วไปจนจะกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว อยากให้แลกเปลี่ยนกันว่าทำไมเราเลือกทางลัด ซึ่งมันก็ไม่ได้เห็นผลเสมอไป
ทำไมผู้หญิงเลือกดูแลตัวเองทางลัดมากกว่า เช่น กินนั่นนี่นู้น แล้วจะนั่นนี่นู้น
ก่อนอื่นขอเกริ่นพื้นเพของเราก่อน เราเป็นคนผิวแห้ง แพ้ง่าย ใช้ชีวิตเพื่อมาเรียน นอนพอดี ไม่กินยาขาว ยาผอม ยาสิว ยาบลาๆๆ บำรุงตัวเองด้วยการออกกำลังกาย(+ทำงานบ้าน) ทานผักเยอะๆ มะเขือเทศกินสดๆยังได้ (น้ำมะเขือเทศขอบาย) น้ำเปล่าเยอะมาก เลี่ยงน้ำหวานทุกชนิด กาแฟทุกเช้า อาหารเที่ยงในมหาลัยเน้นเนื้อสัตว์และไม่ทอด สุดท้ายคือเด็กหอไม่พ้นมาม่าและโจ้ก จากมุมมองของคนอื่นคือ เราหน้าใส ใสมาก ไม่เคยมีร่องรอยของสิวเลย หน้าไม่มัน ผิวขาวใส หลายคนคิดว่าเราหนักเกิน 60 แน่ๆ แต่เปล่าเลย เนื้อเราแน่นเพราะออกกำลังกาย น.น. 55 สูง 155
สำหรับตัวเราเองคือมีความคิดแปลกๆอย่างหนึ่งคือ ห้ามส่องกระจกนาน สำรวจตัวเองแค่เรียบร้อยพอแล้ว เอาเวลาชื่นชมตัวเองไปทำอย่างอื่นดีกว่า และอีกความคิดที่ว่าแปลกอีกอย่างคือ ขาว ใส แล้วไง? ในร่มผ้ามันเกือบเป็นกระดาษ (เราแต่งตัวไม่โป๊ ขาสั้นสุดตั้งเข่า รวมถึงกระโปรงไปเรียน) เพื่อนถามว่าทำไมของดีไม่โชว์ คำตอบคือ อากาศนรกขนาดนี้จะโชว์ให้มะเร็งเกาะรึไง? 5555
ในสังคมรวมถึงเพื่อนเรา ทั้งโบก ทั้งกิน ทั้งทาในหลอดเดียว ชนิดที่เรียกได้ว่ายาเยอะอย่างกับคนเป็นเบาหวาน ความดัน มะเร็งรวมกันสะอีก ความคิดเบื้องลึกของเพื่อนๆเราคือขาว=สวย. เห้ย! ทั้งๆที่มันก็เป็นคนขาวอยู่แล้วนะ แต่โทษที...ขาวแบบคนเป็นโรควะ กับเพื่อนร่วมห้องซึ่งรู้อริยาบทในวันต่างๆว่าเราทำอะไร ทำยังไง ถึงได้หน้าเป็นแบบเราได้ เราก็ตอบแบบเดิม ถามว่านางทำตามที่เราบอกมั้ย? ทำนะ...ทำแป๊ปๆ แล้วก็บ่นๆๆๆๆ ไม่พอใจในรูปร่างตัวเองอย่างนู้นอย่างนี้ กินไอ้นี้หมดไปเท่าไรแล้วก็ยังไม่หาย คอลลาเจนเอย กลูต้งกลูต้าเอย ยาลดน.น.เอย ยาลดสิวเอย เห็นแล้วเพลีย กับบางคนที่สูงกว่าเราตั้งเยอะ แต่น.น.เท่าเรา พอรู้อีกทีว่า อ่อ มันคือเซลลูไลท์พอกตัวมันมันอยู่นั่นเอง จะนั่งหรือจะยืนก็เห็นได้ชัดว่ามันเยอะมากๆ แล้วจบท้ายที่ว่า [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ อืม...
กระทู้นี้ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะคะ เพราะสิ่งที่เราพบเจอมันแทบจะพบเห็นได้ทั่วไปจนจะกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว อยากให้แลกเปลี่ยนกันว่าทำไมเราเลือกทางลัด ซึ่งมันก็ไม่ได้เห็นผลเสมอไป