รถสองแถวในจังหวัดที่ผมอยู่มีลักษณะแบบในรูป ท้ายรถยกสูงขึ้นมา คนที่เกาะท้ายรถเลยต้องนั่งแบบพี่กางเกงเขียวในรูป
ถ้าราวเหล็กที่นั่งท้ายรถยกสูงกว่าพื้นรถมาก และผู้โดยสารตัวเล็กหรือขาสั้น เวลานั่งตรงนั้นขาก็จะต้องลอย
(สังเกตในรูป พี่กางเกงเขียวจะขาลอยนิดนึง)

ผมได้มีโอกาสโหนท้ายรถสองแถวแบบนี้บ่อย ก็มีขาลอยบ้างตามขนาดราวเล็กที่ยกขึ้น
แต่มีสองแถวของสายนี้อยู่คันหนึ่ง ราวเหล็กที่นั่งยกสูงมาก
ผมเคยได้นั่ง ปรากฎว่าขาลอยมาก เหมือนกับคนเตี้ยๆนั่งเก้าอี้สูงๆ ขาจะห่างจากพื้นมาก
นั่งแบบนี้แล้วรู้สึกเมื่อยขา ต้องเปลี่ยนท่าโหน
เป็นยืนบ้างไม่ต้องนั่ง หรือถ้ายังนั่งอยู่ ขาจะไม่เหยียดตรง จะเอียงไปทางนู้นทางนี้บ้าง
หรือเอาขาข้างหนึ่งยันพื้นรถไว้ไม่ให้เมื่อย ซึ่งเป็นสัญชาตญาณของทุกคนที่ต้องทำแบบนี้

แต่เมื่อวันก่อนเลยครับ รถสองแถวคันนี้ได้ถูกเหมาไปเป็นรถรับนักเรียนที่มาเรียนพิเศษช่วงปิดเทอมกลับไปส่งหอ
รถคันนี้ได้ผ่านหน้าผมโดยบังเอิญ น้องๆอยู่เต็มรถเลย มีผู้หญิงโหนท้ายรถอยู่ 2 คน ซ้ายขวาข้างล่ะคน
น้องผู้หญิงคนหนึ่งเธอยืนโหน ไม่รู้กลัวตกหรือนั่งแล้วเมื่อยหรืออย่างไร

แต่น้องผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ผมเห็นแล้วตกใจเลย
น้องนั่งบนราวเหล็กท้ายรถที่สูงๆนั้น นั่งเหมือนนั่งเก้าอี้เลย ขาไม่ถึงพื้น ขาลอยมาก
และรถก็ติดอยู่ตรงที่ผมเห็นพอดี น้องไม่เปลี่ยนท่าเลย  ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่นั่งท่านี้อย่างที่ว่ามาแน่
แต่น้องกล้านั่ง ไม่รู้ว่าที่กล้านั่งเพราะชินแล้ว ทำบ่อย  
หรือไม่เคยนั่งท้ายรถสองแถวมาก่อน เลยไม่รู้จะนั่งยังไง จะเปลี่ยนท่าก็ไม่กล้า เลยยอมเมื่อยขานั่งท่านี้ตลอดทาง
ผมเห็นแล้วรู้สึกประหลาดใจเลย ไม่คิดว่าน้องจะกล้า ได้แต่คิดอยู่ในใจว่าน้องไม่เมื่อยขาหรอ ฮ่าๆๆๆ

สำหรับคนที่ไม่ค่อยได้ขึ้นรถสองแถวอาจจะงงๆกับเรื่องนี้
แต่ถ้าคนที่ใช้รถสองแถวบ่อยๆ โดยเฉพาะสองแถวที่ยกสูงแบบนี้ก็คงพอจะเห็นภาพบ้าง
ผมผูกพันกับการใช้รถสองแถว ชอบสังเกตวิถีชีวิตคนเวลาขึ้นรถสองแถว
เมื่อผมเห็นอย่างนี้ตะลึงเลย
ผมนี่มองตามเลยว่าน้องจะเอาขาลงหรือเปลี่ยนท่าเปล่า แต่น้องก็ยังคงนั่งแบบนี้ต่อไป

เลยสงสัยว่าทำไมน้องถึงกล้านั่งแบบนี้ และคิดว่าน้องจะเมื่อยขาหรือเปล่า ลองแสดงความคิดเห็นดูครับ