สวัสดีคะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่เขียนขึ้นด้วยความตั้งใจอย่างจริงจังหากผิดพลาดยังไงขอโทษนะจ้าาาา (เราเป็นทอมที่ขี้เหร่ๆคนนึง)
เข้าเรื่อง วันนี้ได้มีโอกาสไปเดินตลาดวังหลังกับเพื่อน เดินไปเปือยๆ จึงได้แวะเข้าไปในซอยตลาดเด็กแนว (ชื่อนี้หรือป่าว) เดินดูเสื้อผ้าไปเรื่อยๆ เดินไปสักพักก็ดันไปสะดุดเผลอสบตากับพี่ผู้หญิงคนนึงที่มีลักษณะ หน้าตาน่ารัก ขาว ผมสั้น ใส่เสื้อสีไรจำไม่ได้ กางเกงยีนขายาว แต่ก็รีบหลบสายตาทันที ตอนนั้นยังคงเฉยๆ แล้วคุณเพื่อนดันไปสนใจเอี้ยมที่ร้านของพี่คนนั้นที่ขายอยู่ ร้านนี้มีแม่ค้าสองคน มีพี่คนนั้นกับแม่ค้าอีกคน แม่ค้าอีกคนให้ความสนใจลูกค้าดีมาก ขอชมด้วยความยินดีฮ้ะ เพื่อนก็เลือกของเพื่อน เราก็เลือกของเราไป ด้วยความที่มีอยู่คณะเอกมโนโทจินตนาการ จึงมดนไปว่าพี่คนนั้นมาอ่อยเรา ฮ่าาาา ก็ตอนนั้นมันคิดอย่างนั้นจริงนี่หว่า แต่ความเป็นจริงเขาไม่ได้สนใจอะไรเราหรอก คงทำตามหน้าที่แม่ค้าคนนึงธรรมดา มีแต่เราที่บ้ามโน แต่ตอนนั้นพี่เขาทำตัวน่างสงสัยจริงๆ555 แต่ก็ยังไม่เอะใจอะไร จนเสร็จเพื่อนเราก็ตกลงซื้อเอี้ยมนั้น ตอนนั้นที่ร้านมีโปรโมชั่นลด 20% เพียงแค่ไลค์เพจแชร์เพจ และอีกนานา ก่อนจะไป แอบได้ยินพี่คนนั้นพูดกับแม่ค้าอีกคนว่าจะไปไหนหรือสักอย่าง จนเราหันหลังให้ร้านเตรียมเดินออก พี่คนนั้นก็เดินนำหน้าเรา ห่างกันได้ประมาน 5ถึง7ก้าว เราก็หันมาพูดกับเพื่อนเราว่า "กูว่าพี่คนนั้นอ่อยกู" ผ่านไปสามวิ สเต็ปที่หนึ่ง พี่คนนั้นหันมาแว๊บนึง สเต็ปที่สอง พี่เขาหันมายิ้มให้ (อันนี้เพื่อนบอก) แต่เราก็เห็นแหระ แต่ด้วยความที่เราสายคาสั้นบวกกับไม่ได้ใส่แว่น จึงเห็นหน้าพี่เขาไม่ชัด และจำหน้าพี่เขาไม่ได้ด้วย เพราะไม่กล้ามองนาน อิอิ คุณเพื่อนหันมาตะหวาดว่า "พี่เขาได้ยินนะ" ด้วยความที่คิดว่าเราก็พูดเบานะ จึงคิดว่าพี่เขาไม่ได้ยิน ที่เขาหันมาอาจเป็นเพราะเขาหันไปหาพี่แม่แค้อีกคน แต่พอเราหันกลับไปกับไม่มีใคร วินาทีนั้น มีความหน้าแตกดังเป๊าะ พี่เขาคงด่าเราในใจมากกกกกกกกกกก และเราคงไม่กล้าเดินไปเดินผ่านทางนั้นอีกแล้ว แอ่ แต่ยังคงมีความมั่นใจในตัวเองว่าพี่เขาไม่ได้ยิน (แต่ที่เขาหันมาคือออารายยยยย) ระหว่างทางกลับก็คิดถึงเรื่องนั้นตลอดเวลา ฮือออ กลับมาถึงบ้านก็รีบมาเปิดเพจที่เพื่อนแชร์ รีบหาเฟสพี่เขา แต่ก็หาไม่เจออีกอย่างจำหน้าพี่เขาไม่ได้ด้วย ถ้าหากพี่ได้มีโอกาสผ่านมาเห็นหระทู้นี้แล้วเปิดอ่าน แลวพี่ได้ยินอย่างนั้นจริงๆก็ขอโทษด้วยนะพี่ ไม่ได้ตั้งใจจะพูดอย่างนั้นให้พี่ได้ยินจริงๆและขอโทษในความมโนของน้องด้วยนะอ๊ากกก
รอยยิ้มของพี่เป็นแรงบันดาลใจให้เขียนกรทู้นี้ขึ้นมานะ รอยยิ้มพี่น่ารัก ตอนนั้นที่ได้เห็นมันรู้สึกดีๆจริง ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีกนะพี่ แต่คงไม่กล้าเดินผ่านแล้ววว 55555
ชอบคุณครับ
***ขอบคุณครับ
พี่ผู้หญฺิงคนนั้นที่ตลาดวังหลัง
เข้าเรื่อง วันนี้ได้มีโอกาสไปเดินตลาดวังหลังกับเพื่อน เดินไปเปือยๆ จึงได้แวะเข้าไปในซอยตลาดเด็กแนว (ชื่อนี้หรือป่าว) เดินดูเสื้อผ้าไปเรื่อยๆ เดินไปสักพักก็ดันไปสะดุดเผลอสบตากับพี่ผู้หญิงคนนึงที่มีลักษณะ หน้าตาน่ารัก ขาว ผมสั้น ใส่เสื้อสีไรจำไม่ได้ กางเกงยีนขายาว แต่ก็รีบหลบสายตาทันที ตอนนั้นยังคงเฉยๆ แล้วคุณเพื่อนดันไปสนใจเอี้ยมที่ร้านของพี่คนนั้นที่ขายอยู่ ร้านนี้มีแม่ค้าสองคน มีพี่คนนั้นกับแม่ค้าอีกคน แม่ค้าอีกคนให้ความสนใจลูกค้าดีมาก ขอชมด้วยความยินดีฮ้ะ เพื่อนก็เลือกของเพื่อน เราก็เลือกของเราไป ด้วยความที่มีอยู่คณะเอกมโนโทจินตนาการ จึงมดนไปว่าพี่คนนั้นมาอ่อยเรา ฮ่าาาา ก็ตอนนั้นมันคิดอย่างนั้นจริงนี่หว่า แต่ความเป็นจริงเขาไม่ได้สนใจอะไรเราหรอก คงทำตามหน้าที่แม่ค้าคนนึงธรรมดา มีแต่เราที่บ้ามโน แต่ตอนนั้นพี่เขาทำตัวน่างสงสัยจริงๆ555 แต่ก็ยังไม่เอะใจอะไร จนเสร็จเพื่อนเราก็ตกลงซื้อเอี้ยมนั้น ตอนนั้นที่ร้านมีโปรโมชั่นลด 20% เพียงแค่ไลค์เพจแชร์เพจ และอีกนานา ก่อนจะไป แอบได้ยินพี่คนนั้นพูดกับแม่ค้าอีกคนว่าจะไปไหนหรือสักอย่าง จนเราหันหลังให้ร้านเตรียมเดินออก พี่คนนั้นก็เดินนำหน้าเรา ห่างกันได้ประมาน 5ถึง7ก้าว เราก็หันมาพูดกับเพื่อนเราว่า "กูว่าพี่คนนั้นอ่อยกู" ผ่านไปสามวิ สเต็ปที่หนึ่ง พี่คนนั้นหันมาแว๊บนึง สเต็ปที่สอง พี่เขาหันมายิ้มให้ (อันนี้เพื่อนบอก) แต่เราก็เห็นแหระ แต่ด้วยความที่เราสายคาสั้นบวกกับไม่ได้ใส่แว่น จึงเห็นหน้าพี่เขาไม่ชัด และจำหน้าพี่เขาไม่ได้ด้วย เพราะไม่กล้ามองนาน อิอิ คุณเพื่อนหันมาตะหวาดว่า "พี่เขาได้ยินนะ" ด้วยความที่คิดว่าเราก็พูดเบานะ จึงคิดว่าพี่เขาไม่ได้ยิน ที่เขาหันมาอาจเป็นเพราะเขาหันไปหาพี่แม่แค้อีกคน แต่พอเราหันกลับไปกับไม่มีใคร วินาทีนั้น มีความหน้าแตกดังเป๊าะ พี่เขาคงด่าเราในใจมากกกกกกกกกกก และเราคงไม่กล้าเดินไปเดินผ่านทางนั้นอีกแล้ว แอ่ แต่ยังคงมีความมั่นใจในตัวเองว่าพี่เขาไม่ได้ยิน (แต่ที่เขาหันมาคือออารายยยยย) ระหว่างทางกลับก็คิดถึงเรื่องนั้นตลอดเวลา ฮือออ กลับมาถึงบ้านก็รีบมาเปิดเพจที่เพื่อนแชร์ รีบหาเฟสพี่เขา แต่ก็หาไม่เจออีกอย่างจำหน้าพี่เขาไม่ได้ด้วย ถ้าหากพี่ได้มีโอกาสผ่านมาเห็นหระทู้นี้แล้วเปิดอ่าน แลวพี่ได้ยินอย่างนั้นจริงๆก็ขอโทษด้วยนะพี่ ไม่ได้ตั้งใจจะพูดอย่างนั้นให้พี่ได้ยินจริงๆและขอโทษในความมโนของน้องด้วยนะอ๊ากกก
รอยยิ้มของพี่เป็นแรงบันดาลใจให้เขียนกรทู้นี้ขึ้นมานะ รอยยิ้มพี่น่ารัก ตอนนั้นที่ได้เห็นมันรู้สึกดีๆจริง ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีกนะพี่ แต่คงไม่กล้าเดินผ่านแล้ววว 55555
ชอบคุณครับ
***ขอบคุณครับ