ย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่เดือนที่แล้ว ความสัมพันธ์ของเขาและเธอก็เหมือนกล้าไม้ที่เพิ่งเริ่มแทงยอดอ่อน หลังจากรดน้ำพรวนดินด้วยความสนิทสนมชิดใกล้ เพิ่มปุ๋ยด้วยความเอาใจใส่และการเปิดหัวใจที่มีต่อกัน บัดนี้บรรยากาศจึงอบอวลด้วยความรักและเพิ่มความหวานละมุนจากความเข้าใจไปอีกหนึ่งต่อ long distant relationship ดำเนินไปอย่างราบรื่นมากจนแทบจะลืมความหวั่นใจของการไป "เดินห้าง" ตามสไตล์ยูชีจินเสียสนิท

เกือบจะลืมหน้านายทหารหน้าตาท่าทางจริงจังคนนั้นเสียแล้วสิ เหลือไว้แต่หนุ่มน้อยหน้าใส ช่างเอาใจ และ ขายอ้อยเป็นคันรถไว้แทน กลิ่นอายสดชื่นของมิตรภาพและความสัมพันธ์ที่ลงตัว ทำให้ทั้งคุณหมอและกัปตันบิ๊กบอสของเราเพลิดเพลินเจริญหัวใจได้ไม่น้อย แต่กระนั้น "เดท" ก็ยังไม่สำเร็จอยู่ร่ำไป บางทีก็เป็น "เขา" ที่ไป "เดินห้าง" และ บางทีก็เป็นเธอที่ต้องวุ่นวายกับงานด่วน





สายวันนั้น ... ก็เหมือนวันธรรมดาทั่วไป บัดนี้คังโมยอนโดนเด้งออกมาจากแผนกคนไข้ VIP มารับศึกหนักที่ห้องฉุกเฉิน เธอก็ไม่ได้หวั่นไหวอะไรเท่าไหร่นักหรอก เมื่อเส้นทางหนึ่งปิดลงเธอก็ก้าวเดินไปในอีกเส้นทางที่เปิดกว้างมัน ทัศนคติเหล่านี้มีมาตั้งแต่ต้นและโมดิฟายด์ให้หนักแน่นยิ่งขึ้นด้วยประสบการณ์ที่อุรุค หากใครจะไปนึกว่าสายวันธรรมดาจะกลายเป็นสายฟ้าฟาด เมื่อเธอเห็นว่า "อะไร" เกิดขึ้นในรถพยาบาลคันนั้น และ เมื่อเธอเห็นว่า "ใคร" ที่อยู่ในรถพยาบาลคันนั้น



โชคยังดีที่เคราะห์ไม่หามยามไม่ซวย เขายังรอดพ้นผ่านวิกฤตมาได้ ถึงจะต้องปั๊มหัวใจกันอยู่เป็นนาที แต่แล้วผู้ชายคนนั้นก็ยังไม่ถนอมตัวเองอยู่ดี ชาติ และ เพื่อนพ้องย่อมมาเหนือสิ่งอื่นใด ครั้งแล้วครั้งเล่าเขาเคยปั้นแต่งเรื่องอันสวยงามหลอกล่อเธอให้อยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ และ ฝูงยูนิคอร์นวิ่งกุบกับ แม้จะเปิดใจกันรู้เรื่องบ้างแล้วแต่เขาเองก็ยังอดไม่ได้ ... เมื่อเกิดเรื่องใดร้ายแรงก็ยังไม่อยากบอกให้เธอรู้อยู่ดี

คุณหมอคนสวย ... เหมาะกับรอยยิ้มมากกว่าคราบน้ำตา เหมาะกับเสียงหัวเราะสดใสมากกว่าความเป็นกังวล เรื่องไหนที่ไม่จำเป็นต้องให้รู้ก็ไม่อยากรู้ แต่จะทำยังไงได้เมื่อคุณหมอคนสวย ... ฉลาดเกินกว่าจะเพิกเฉยกับเรื่องแบบนี้ สายตาของยูชีจินปรอยลงอย่างลุแก่โทษ หากก็ไม่อาจพูดอะไรได้มากกว่าขออภัยจากเธอ เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าเธอโกรธเรื่องอะไรกันแน่ โกรธที่เขาขอโทษ โกรธที่เขาไม่ดูแลตัวเอง โกรธที่เขาออกไปโดยไม่ได้บอกเธอ โกรธที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ หรือ โกรธทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เข้าใจเขาแต่ก็ยังห้ามตัวเองไม่ให้รู้สึกโกรธไม่ได้อยู่ดี



สิ่งที่เขาทำลงไปทุกอย่าง ที่เลือดท่วมตัว ก็เพื่อสิ่งนี้มิใช่หรือ อ้อมกอด น้ำตา ความโหยหาอาดูรของผู้พลัดพรากได้รับการเติมเต็ม ที่จริงแล้วความเข้าใจควรมาพร้อมกับการยอมรับ และ การสนับสนุน ถ้าเธอเพียงแต่เข้าใจแล้วไม่เดินไปจนสุดทางเขาก็คงเป็นกังวลและไม่มีความสุข เมื่อใดเธอเจ็บปวดเดือดร้อนรำคาญ แม้เพียงนิดเดียว อาการเขาก็ออกแล้วไม่ใช่หรือ ?

ผู้ชายคนนี้เพียรรักษาสันติภาพด้วยเลือดเนื้อและความสามารถ เขารักเธอด้วยชีวิตและจิตใจเธอก็เห็นมาแล้ว ถ้าเป็นเช่นนั้น .... จะเสียอารมณ์กับความโกรธนั้นไปทำไมเล่า สันติภาพนั้นก็เป็นสิ่งที่เธอต้องการ เป็นสิ่งที่เธอพยายามจะเพียรรักษาด้วยวิถีทางของเธอในอาชีพแพทย์เช่นเดียวกัน เธอยึดมั่นคำสาบานในวิชาชีพได้ตลอดมา และ เธอก็ควรใช้สิ่งนั้นสนับสนุนการรักษาสันติภาพในวิถีทางของเขาเช่นเดียวกัน

มันอาจจะแปลกที่คำขอบคุณของคู่รักคู่อื่น เป็นเรื่องของขวัญที่ได้ เป็นเดทที่ไปด้วยกัน แต่ของเธอและเขากลับเป็นการขอบคุณที่ช่วยชีวิตกันและกัน ก็แล้วมันจะแปลกอะไรถ้าความรักของเรามันจะโดดเด่นเป็นพิเศษและไม่เหมือนใคร งานของเขาคือการรอดชีวิต เธอก็ควรรู้ว่าส่วนหนึ่งของการรอดชีวิตของเขาก็ขึ้นอยู่กับเธอ หน้าที่ของเธอสำหรับเขาก็คือการ "รักษา" ชีวิตและหัวใจของเขาด้วย

นอกจากฝีมือทางการแพทย์ที่ได้สำแดงไปแล้วด้วยการท้าความตายปั๊มหัวใจเขาขึ้นมา หน้าที่อีกประการคือให้ "ความเข้าใจ" ที่ก้าวไปพร้อมกับการสนับสนุนและยอมรับในหน้าที่ในคุณค่าของงานที่เขาได้ทำ บัดนี้เธอละอารมณ์โกรธออกไป ให้กำลังใจ พูดคุย ทำให้เรื่องการงานใหญ่โตนั้นเป็นเรื่องที่เขาสบายใจจะพูดคุยกับเธอ แสดงให้เขาเห็นว่าเธอ "รับได้" เขาพูดคุยเปิดอกกับเธอได้โดยไม่ต้องกังวลว่าเธอจะไม่มีความสุข แต่เธอพร้อมจะให้คำปรึกษาพร้อมที่จะเป็นผู้ฟังที่จริงจัง ให้มันเป็นเรื่องธรรมดาเหมือนการปรึกษาปัญหาการงานกับคนรัก