ตอนที่1 http://ppantip.com/topic/35000193


บรรยากาศโดยรอบบิดเบี้ยวขึ้นอีกครั้ง
คราวนี้แรงฉุดหนักหน่วงขึ้น เธอเคลื่อนตัวอย่างเร็วออกไปจากรอยพับของอากาศ
พราวนภาลืมตาขึ้น
“ฝัน”
แต่...ฝันจริงๆน่ะหรือ เหมือนเธอเข้าไปอยู่ตรงนั้นจริงๆ
ถ้าเป็นฝันก็เหมือนจริงอย่างที่สุด
ถ้าหากเป็นเรื่องจริงก็น่าเหลือเชื่ออย่างที่สุด

“ยังเค็มอยู่เลย”
เธอรีบไปล้างหน้าพลางมองดูหน้าตัวเองอีกครั้ง.

“เออ ก็ยังหน้าตาเหมือนคนไทยบ้านๆนี่เนอะ”
พราวนภาหันหน้าซ้าย ขวา สำรวจว่าหน้าตาของเธอยังเป็นปกติเหมือนเดิมหรือไม่
เธอก็เหมือนที่เป็นอยู่นี่นะ ผิวอมเหลือง ตาโต จมูกน้อยๆ กับผมดัดประบ่า

นับตั้งแต่นั้น พราวนภามักจะฝันเห็นว่าเธอเข้าไปอยู่ในห้องของผู้ชายผมฟูที่เธอไม่รู้จักเกือบทุกวัน
เธอเองก็สงสัยว่าผู้ชายคนนั้น ว่าเขาเป็นใคร เพราะอะไรเธอถึงฝันแบบนั้นซ้ำๆซาก
แต่ละครั้งเธอใช้เวลานานๆดูเขาเขียนกลอน เล่นดนตรี หรือว่าเล่นเกม
ทำให้เธอลืมไปบ้างว่าสองเดือนที่แล้วเกิดอะไรขึ้นและเธอนั้นเสียใจแค่ไหน
แต่เมื่ออยู่คนเดียวลำพังเรื่องนั้นก็ตามมาหลอกหลอนเธออยู่ตลอด

วันนี้เธอขัดห้องน้ำแบบที่ชอบโดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลานี้ที่ได้หยุดงานบ้าง
ขณะนั้นเธอได้ยินเพลงหนึ่งดังมาจากโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้
เธอโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำเพื่อฟังเสียงเพลงให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
ท่วงทำนองเหมือนคนเหนื่อยล้ากับเรื่องราวรอบข้างและกำลังถอนหายใจ...จริงๆก็ไม่ต่างกับเธอในตอนนี้นักหรอก

อดีตอันเลืองลาง ฉันรู้สึกได้ชัดเจน ...ฝากพื้นดินและท้องฟ้า บอกรักเธอ

พราวนภาหยุดฟังให้ชัดๆ
เหมือนที่ผู้ชายคนนั้นกำลังเขียนอยู่เมื่อคืนก่อน
เขาเป็นใคร ทำไมเธอจึงฝันถึงเขา ทำไมในฝันกลับกลายมาเป็นเพลงที่เธอได้ยินตอนนี้
เพลงนั้นถูกบรรเลงและแต่งเดิมเนื้อร้องหวานซึ้ง
เพลงที่เกือบจะเหมือนสิ่งที่เธอเขียนในบลอกเมื่อสองเดือนก่อน!
เพลงที่นำทางให้เธอเห็นทางออกจากความเศร้าเสียใจ...เธอรักบทเพลงนั้น
เสียงทุ้มนุ่มของคนร้องเหมือนโอบอุ้มหัวใจของเธอเอาไว้
พราวนภาหมกมุ่นอยู่กับเพลงนั้น เพลงแห่งสายลมอันแสนหวาน
เพลงที่เป็นคำตอบของสิ่งที่เธอมองหา ...ความรัก ณ ขณะนั้น ช่วงเวลาที่ผ่านมาแล้วของเธอ

คืนนั้น...เธอก็ยังฝันถึงเขาอยู่
คราวนี้พราวนภาแอบดูผู้ชายผมฟูนอนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียง
“โธ่ เว้ย!”
ไม่รู้ว่าเขาหงุดหงิดอะไร
คราวนี้พราวนภาเข้าไปใกล้ๆ พยายามจับจ้องหน้าของเขา
หน้าขาวๆ ตาขีดๆ บางมุมก็ตี๋ๆ แต่บางมุมก็ดูดี ...ทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นเคยกับใบหน้านี้มาก
หมายถึงว่าก่อนหน้านี้ ก่อนเขาจะมาปรากฎตัวในความฝันของเธอบ่อยๆ

ทันใดนั้นเองเขาลุกขึ้นไปเปิดคอมพิวเตอร์บนโต๊ะ
เขาอ่านอะไรบางอย่างแล้วก็ขีดๆเขียนๆลงในสมุดสีน้ำเงินเช่นเดิม
“เขียนอะไรอยู่น้า...” พราวนภาพูดกับตัวเอง
เขาหันมาทางที่เธอยืนอยู่
“เหมือนมีใครอยู่ตรงนี้”
เป็นครั้งแรกที่ทำให้พราวนภาฉุกคิดว่า ตกลงนี่คือฝันของเธอ หรือว่าตัวเธอมาล่องหนอยู่ในห้องของเขาจริงๆกันแน่
บรรยากาศรอบตัวบิดเบี้ยวพับซ้อนเหมือนครั้งแรกที่เธอมาที่ห้องของเขา
“เอาอีกแล้วเหรอ!”
เธอรู้สึกว่าพื้นโคลงเคลงอยู่สักพัก...แล้วฉากรอบตัวก็นิ่งสงบ

...ในป่า
พราวนภาก้มลงมองดูตัวเอง เธอใส่ชุดเหมือนอินเดียนแดง...เพียงแต่แปลกตรงที่ไม่ใช่กระโปรงแบบผู้หญิงชาวอินเดียนแดงที่เธอเคยเห็น
แต่กลับเหมือนกางเกงขาสั้น
เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังวิ่งตรงมาหาเธอ....เขาพูดภาษาอะไรเธอก็ไม่แน่ใจ
แต่เธอกลับเข้าใจว่าเขาพูดว่าอะไร

“โฟล ดูนี่...ฉันจับนกมาได้แล้ว”

อีกครั้ง...เธอเห็นหน้าของผู้ชายผมฟูซ้อนทับกับชายหนุ่มแรกรุ่นคนนั้น
พราวนภารู้สึกว่าเธอกำลังยิ้ม และรีบวิ่งไปหาเขา

“ไทมา ไทมาของฉันเก่งที่สุด”

ไทมาวางนกลง และ...
‘อย่านะ!!!’ พราวนภาเบือนหน้าหนี
ไทมากำลังถอนขนนกอย่างชำนิชำนาญ แล้วจุดไฟย่างนกตัวนั้น
‘โอวววว อโหสิกรรมให้เราทั้งสองด้วยนะเจ้านกน้อย’
ในใจเธอคิดแบบนี้ แต่ร่างที่เธออยู่กำลังนั่งลงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับไทมาของเธอ
และแล้วเธอก็ลอยขึ้นเหมือนถูกลมพัด ลอยขึ้นจนเข้าไปในซอกหลืบของอากาศที่เกิดบิดเบี้ยวขึ้นอีกครั้ง
ไทมาที่โตขึ้นเป็นหนุ่มใหญ่กำลังกอดเธออยู่ พราวนภาก็รู้สึกว่าตัวเองโตเป็นสาวขึ้นเช่นเดียวกัน

“โฟลที่รักของฉัน”
“ไทมา...”
“พรุ่งนี้แล้วสินะ พรุ่งนี้เราจะแต่งงานกัน...แต่ฉันรอไม่ได้อีกต่อไปแล้ว”
พราวนภาที่ตอนนี้อยู่ในร่างของโฟลยกมือขึ้นลูบหนวดเคราของไทมา

‘ไม่เอาแล้วน้า หยุดได้แล้วววว’
เธอรู้สึกแปลกๆกับฉากสวีท...กับใครก็ไม่รู้!
ถึงช่วงนี้จะว้าบไปหาเขาได้บ่อยๆแต่ต่างก็เหมือนคนแปลกหน้าอยู่ดี