วันหนึ่ง ชะนีออกจากคณะรีบแว๊นรถกลับหอด้วยความหิวโซเนื่องจากไม่มีอาหารตกถึงท้องทั้งวัน ณ เวลา ตี2

ขับรถมาได้สักพักเลี้ยวซ้ายจากเส้นหลังมอเข้าถนนคลองชลประทาน
บรรยากาศเงียบงัน มีรถวิ่งบนถนนนับคันได้ สายตาก็ไปปะทะกับป้าขายหมูปิ้ง
ก็เอะใจ ตีสองมีป้าตั้งร้านขายหมูปิ้งด้วยหรอ ในใจตอนนั้นคือดีใจมาก
คืนนี้แหละแก ฉันจะได้กินหมูปิ้งร้อนๆตอนตีสองไม่ต้องกลับไปต้มมาม่ากินที่หอ

ยิ่งขี่รถเเข้าไปใกล้ กลิ่นหอมรัญจวนใจกะปะทะเข้ากับจมูก
ความเบลอ และพ่ายแพ้ให้กับกลิ่นหมูปิ้งยามค่ำคืนจึงจอดรถหน้าเซเว่นและเดินไปร้านป้า

ด้วยความสงสัยเราก็สอบถามป้าว่าทำไมถึงตั้งร้านเวลานี้ก็ได้ความประมาณว่าที่แกเปิดเวลานี้
เพราะกลุ่มลูกค้าเป้าหมายของป้าคือคนที่หลังจากเที่ยวเสร็จ คนเมา ก็คงนับคนง่วงนอนคิดถึงหมอนแบบฉันด้วยล่ะมั้ง

ป้า : เอาแบบไหนลูก ติดมันหรือไม่ติดมัน

ด้วยเป็นคนกินหมูปิ้งต้องมีอรรถรสขอให้ได้เขี่ยมันทิ้งไว้ก่อน
เรา : เอาแบบติดมันค่ะป้า 3 ไม้ ข้าว 1 ห่อ
คือตอนนั้นไฟร้านป้าสลัวๆ ฉันก็ไม่ได้สังเกตหมูที่ป้าปิ้งเลยป้าก็ก็ใส่ถุงเตรียมเป็นชุดๆใส่ไว้ให้แล้วแกแค่หยิบข้าวใส่

พอกลับมาถึงหอ หูยยยยยยยยยย ฉันจะได้ลิ้มรสหมูปิ้งแล้วแหละเธอ จัดแจงเตรียมเขี่ยมันออก

ปรากฎว่า
.
.
.
.
.
.
.
.
.






อิป้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ไม้ละ 5 บาท 5 บาทจริงๆ ติดปลายไม้เลย
แต่ป้าแกทำอร่อยนะ หรือเป็นฉันหิวโซ
กินข้าวทั้งน้ำตา เนื้อหมูล้วนๆ สามไม้มารวมกันกินได้คำเดียวอ่ะป้า
หัวเราะให้ตัวเอง จะกลับไปซบอกหมูปิ้งลุงที่ประตูวิศวะ
ให้หมูปิ้งร้านลุงปลอบใจเรา
ค่ำคืนนี้ สวัสดี