ผมกับแฟนเลิกกันได้ 1 ปีแล้ว แต่ผมไม่เคยลืมเขาได้สักที อาจจะเพราะเราผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ จนกระทั่งวันนี้เขาได้โทรศัพท์มาหาผมแล้วถามผมว่าเปิดร้านหรือเปล่า? (บ้านผมเป็นร้านอาหาร) ผมก็ได้บอกเขาไปว่าเปิดปกติครับ เขาก็บอกว่าจะเข้าไปทานข้าวนะ แล้วในสายก็เป็นเสียงสนทนาของคนสองคน ผมจึงกดวางสายเพราะทนฟังไม่ไหว แล้วเขาก็มาทานข้าวที่ร้านผมกัน ซึ่งผมเองพยายามไม่มองนะครับ สีหน้าผมเริ่มไม่ไหว พ่อกับแม่เลยจะให้ผมออกไปข้างนอก แต่ผมว่าผมโอเคผมเลยอยู่ที่เคาน์เตอร์เก็บเงินต่อ การสนทนาของเขากับผมแทบไม่มีหน้าเขาผมก็ไม่กล้ามอง ผมพูดกับเขาแค่ประโยคเดียว "100บาทครับ" คือผมอึดอัดมากครับ แทบร้องไห้ ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องพากันมาทานร้านผมด้วย หรือเขาเองไม่ได้คิดอะไรแล้วจริงๆ แต่สำหรับผมแล้ว ความรัก เวลาก็ไม่ช่วยอะไร แม้แต่คนใหม่ก็ยังแทนกันไม่ได้ ผมไม่ได้หัวโบราณนะครับ แต่ผมทำใจกับเรื่องความรู้สึกไม่ไหวจริงๆ เขาสองคนรักกันผมยินดีด้วย แต่ไม่ต้องพากันมาให้ผมยินดีด้วยก็ได้ ผมไม่โอเค

ปล.แฟนผมเป็นผู้ชายนะครับ