เราเป็นคคนนึงที่เรียนจบแล้ว อยากลองทำงานเองดู แต่เราทำได้สักพัก
เราก็ต้องกลับมาช่วยงานที่บ้านเพราะมันมีปัญหามากเหลือเกิน
เราเข้ามาช่วยที่บ้นได้ไม่นานมันก็เริ่มฟื้นตัว
แต่ด้วยระบบที่มันพังมานานทำให้เรามีหน้าที่เยอะแยะที่ต้องรับผิดชอบ

เราไม่สามารถทำมันได้จริงๆ เราไม่เก่งเหมือนตอนที่เราเรียนเลย
เราทำพลาดบ่อยมาก กับหน้าที่ๆ เราต้องรับผิดชอบ
เราก็แค่เด็กจบใหม่ ที่มีความรู้แค่พอเอามาใช้จริงแล้วมันมีแต่พังกับพัง
เราเคยเสนอความคิดเห็นให้แม่ทำตามวิธีเรา แต่สุดท้ายมันก็จบไง

เราทำตามวิธีแม่ มันไปด้วยดี แต่เราไม่เคยทำงานเสร็จเลยสักวัน
ระบบเก่าที่ต้องเคลียร์ก็ยังไม่เสร็จ งานใหม่ที่กองอยู่ตรงหน้าก็กองต่อไปเรื่อยๆ
เราดหนื่อย เรากลัวว่าเราจะรับผิดชอบกิจการต่อไปไม่ได้
เราเหนื่อยที่ตัวเราไม่เคยทำมันให้ดีเลยากครั้ง เราร้องไห้บ่อยมาก
แต่มันก็ไม่เคยหาวิธีแก้ปัญหามันได้เลย

เรามีปัญหากับการควบคุมอารมณ์ตัวเองมาก เราโกรธตัวเอง
โกรธที่เราทำมันไม่สำเร็จ เราอยากเริ่มใหม่ แต่การเริ่มใหม่ทำไมมันเยอะเหลือเกิน
ทำไมเราถึงไม่สามารถจัดการระบบได้ มันยุ่งยากไปหมด
เรากลัว.. เรากลัวเราจะทำมันพัง
เรากลัว ว่าเราไม่เหมาะที่จะรับผิดชอบกับสิ่งที่แม่สร้างมา
เราพยายามทำเต็มที่ แต่ทำไมมันไม้เคย 100% เลยสักครั้ง

หรือเราเกิดมาเพื่อ ล้มเหลว
เรามีความคืดมากมายแต่ทำทีไรมันก็พังทุกที
แต่พอเราทำตามคนอื่น เราก็ลืมบ้าง จนทำให้งานมันไม่สำเร็จ
เพราะเราเป็นคนที่ถ้าไม่เข้าใจ เราจะทำไม่ได้
แต่พอเริ่มเข้าใจกลับกลายเป็นว่าสิ่งที่คิดมา มันต้องมีสิ่งบกพร่องทุกทีไป
แล้วแม่.. ก็จะมห้ทำปบบเดิม แล้วเราก็ทำได้ไม่ 100%
มันเป็นแบบนี้เรื่อยๆ เราเริ่มท้อ เราเริ่มเหนื่อย

เราสับสนไปหมด เรากลัวเราไม่สามารถทำเงินได้เหมือนแม่
เราอยากทำให้ได้แบบนั้น แต่พอเริ่มคิด เราก็หลัวทันจะล้มเหลวอีก
คนที่ประสบความสำเร็จ.. มันอาจจะไม่ใช่เรา

แต่เราก็คิดว่าถ้าเราจะไม่ทำ แต่เราก็ยังต้องใช้เงิน
เรามีโปรเจ็คมากมาย แต่ทำไมเราทำไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้ง
เหนื่อยกับการที่ต้องสืบทอดสิ่งที่ดูเหมือนจะรับผิดชอบไม่ไดั

เราอยากจัดการอารมณ์ตัวเองให้ได้
อยากสำเร็จเหมือนคนอื่นๆ
แต่.. ทำไมสิ่งที่เราทำอยู่มันเหมือนการเดินถอยหลัง
เดินถอยไปเรื่อยๆจากจุดหมาย แทนที่จะเป็นการเดินหน้าต่อไป
เราเองก็ไม่รู้จะทำยังไง มันสับสนไปหมด มันเบื่อ
มันหมดไฟ แต่จริงๆ เราก็รู้ว่าทุกอย่างมันอยู่ที่ใจเรา
ใจเราอะไม่เคยยอมแพ้หรอก แต่บางทีมันก็เจอเรื่องเยอะเกินไป
เกินกว่าคนที่ทำงานได้แค่ 6 เดือนจะรับและจัดการมันได้

เราเองก็ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง
แต่ทุกวันนี้เรายังมานั่งร้องไห้ กับสิ่งที่ไม่สามารถควบคุมมันได้
เหนื่อย

TT