มือใหม่หัดเขียนนะคร๊าบ...    ผมมีเรื่องอยากเล่าให้เพื่อนๆ ฟังครับ เป็นเรื่องจริงจากพระไตรปิฎก
ที่ผมอ่านแล้วฉุกคิด ถึงสังคมปัจจุบัน... (เห็นมีข่าวพระกันเยอะครับ)
เผื่อว่าจะได้เป็นข้อคิด สะกิดใจ ในการดำเนินชีวิตยุคปัจจุบันนี้ครับ
(เป็นความย่อ เขียนตามแนวของผมนะครับ)
    
        ในสมัยพุทธกาล พระมหาโมคคัลลานเถระเห็นนางเปรตโผล่ขึ้นจากหลุมคูถ(อุจจาระ)

        ท่านจึงถามถึงกรรมชั่วที่นางเปรตได้กระทำครั้งยังเป็นมนุษย์

    นางเปรต: ได้มีภิกษุทุศีล ผู้กล่าวว่าร้ายภิกษุอื่น

              ดิฉันเชื่อคำภิกษุทุศีลนั้น

              ด่าว่าภิกษุทั้งหลาย

              เพราะกรรมชั่วนั้น ดิฉันจึงเป็นเปรต...

    พระมหาโมคคัลลานเถระ: ภิกษุทุศีลรูปนั้น มรณภาพแล้วไปไหนหนอ?

    นางเปรต: ภิกษุทุศีลรูปน้ั้นเกิดเป็นเปรต... อยู่ใต้เท้าของดิฉัน

             ดิฉันยืนอยู่บนศีรษะของเปรต(อดีตภิกษุทุศีล)ตนนั้น

             ดิฉันอาศัยอุจจาระของคนที่ขับถ่ายเป็นอาหาร

             ส่วนเปรต(อดีตภิกษุทุศีล)... อาศัยอุจจาระของดิฉัน(นางเปรต) เป็นอาหารอีกทอดหนึ่ง

หญิงคนนี้  ฟังความข้างเดียว...   แล้วเชื่อ...  แล้วด่า...   จึงไปเกิดเป็นเปรตกินอุจจาระ

หญิงคนนี้  ไม่ใช่คนแรกที่เริ่มด่า  แต่เธอเชื่อ...  เธอด่า...   จึงไปเกิดเป็นเปรตกินอุจจาระ

ภิกษุทุศีล  ผู้เริ่มต้นกล่าวว่าร้าย   เพราะ ยอมตามอำนาจความชั่วในใจตน   จึงด่า...  และ  ชวนคนอื่นด่า...  

จึงไปเกิดเป็นเปรตที่กินอุจจาระจากเปรตที่อยู่บนหัวของตัวเอง

    การด่าว่าร้าย...มีโทษมิใช่น้อยเลย     

        หากด่าว่าร้ายด้วยแล้ว  ชวนคนอื่นด่าด้วย.... บาปกรรมก็ยิ่งทวีความรุนแรง


       ทุกวันนี้การว่าร้ายกันเกิดขึ้นอยู่เสมอ...  ได้ยินแทบทุกวัน  

       หากเราฟัง  แล้วรับเชื่อ...  ร่วมด่าว่าร้าย...  บาปกรรมย่อมเกิดขึ้นอย่างแน่นอน  

       แม้เรื่องนั้นจะจริง 100 เปอร์เซ็นต์ ก็ทำให้อารมณ์ขุ่นมัวเกิดขึ้นทันทีเป็นอย่างน้อย

       แต่ถ้าเป็นเรื่องไม่จริง..ล่ะ  แล้วเราไปว่าร้าย  ผลบาปจะขนาดไหน?

       และหากผู้ที่เราว่าร้าย  เป็นผู้มีศีล  มีธรรม..ล่ะ    คงแบกบาปหนักๆกันไปอีกนานโขทีเดียว  
  
    พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสสอนไว้ในโอวาทปาฏิโมกข์ อย่างชัดเจน ท่อนหนึ่งว่า

                                 "...อนูปวาโท.." แปลว่า การไม่กล่าวร้าย     
    
ผมคิดว่าถึงเวลาแล้ว เราน่าจะต้องมาทบทวนคำสอนของพระพุทธองค์อย่างจริงจัง...

        เพื่อตัวเราจะได้มีมาตรฐานในการดำเนินชีวิตอย่างปลอดภัยทั้งปัจจุบันและอนาคตครับ...

(เพิ่งหัดเขียนเป็นครั้งแรก ผิดพลาดอย่างไรขออภัยด้วยครับ )

(ที่มา : คูถขาทกเปติวัตถุ เรื่อง นางเปรตกินคูถ  พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เปตวัตถุ
          พระไตรปิฎกภาษาไทย  ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย  เล่มที่26  หน้า294-295)