การประพฤติธรรมในที่นี้ หมายถึงการปฏิบัติตามที่ถือกันว่าเป็นการปฏิบัติธรรม แต่แล้วความมุ่งหมายนั้น ไม่เป็นไปอย่างถูกต้องตามทำนองครองธรรม หรือว่าไม่เคยรู้จักเลื่อนชั้นให้สูงขึ้นมาจนถูกต้องตามทำนองครองธรรม

ยกตัวอย่างเช่นการให้ทาน เมื่อให้ทานก็อยากจะเอาหน้ากันมาพอสมควรแล้ว ก็ควรจะมาให้ทานเพื่อการไปสวรรค์ และเมื่อได้ให้ทานเพื่อการไปสวรรค์กันพอสมควรแล้ว ก็ควรจะเลื่อนมาเป็นการให้ทานเพื่อจะขูดเกลากิเลสของตน คือการทำลายความเห็นแก่ตนให้มีกิเลสเบาบางแล้ว ก็จะได้ประสบผลอันเป็นที่มุ่งหมายของพุทธศาสนา คือ หมดกิเลส หมดกรรม บรรลุมรรคผลนิพพานไปในที่สุด

ถ้ามัวแต่ให้ทานเอาหน้า หรือว่าให้ทานไปสวรรค์อยู่อย่างนั้นแล้ว มันก็ติดตันอยู่ที่นั่นเอง ไม่สูงขึ้นมาจนถึงกับจะให้ทานเพื่อขูดเกลากิเลสตัณหาของตนได้

พุทธทาสภิกขุ

ที่มา : ธรรมเทศนาวิสาขบูชา ปี พ.ศ ๒๕๑๓ เรื่อง ความเชื่อและการปฏิบัติเพียงข้อเดียว กัณฑ์ ๒
ฟังได้ที่ http://sound.bia.or.th/catalogue.php?item_code=1215130520020

----

ข้อมูลจาก
https://www.facebook.com/AjahnBuddhadasa/?fref=photo