เอ่อ ก่อนจะเข้าเรื่อง ขอเกริ่นๆก่อนนะคะ กับคนที่เราคุยๆกัน ขอแทนตัวผู้ชายคนนี้ว่า"กวาง"
คือเราเป็นเพื่อนกันในสาขาที่เรียน มา3ปี เพิ่งจะมาคุยๆกันตอนใกล้จะเรียนจบ เราคุยกันมาเดือนเศษๆแล้วค่ะ
แต่เนื่องด้วย อะไรหลายๆอย่างเข้ากันได้ดีมากๆ เรามีอะไรที่เหมือนกันมากจริงๆ ความสัมพันธ์แค่คนคุยๆกัน จึงมีอาการ
หึงหวง ดูแลกัน จนคนอื่นที่มองมา เช่น เพื่อน อาจารย์ เขาบอกว่า"พวกเอ็งสองคนดูเหมือนเป็นแฟนกันจริงๆ"
เราต่างคนต่างบริสุทธิ์ใจต่อกัน โดยที่เราคุยกันแค่สองคน ไม่มีคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง
จนวันนึงด้วยความที่เราโหลดเจ้าแอพผึ้ง สีเหลืองๆ มาเพื่อไปส่องนู่นนี่นั่น ช่วงนั้นเราเพิ่งย้ายหอมาใหม่ได้สองเดือน
มีชายคนนึง แทนว่าพี่เกรซแล้วกัน แต่งตัวถูกสเป็คเรามาก อารมณ์ใส่เสื้อยีนส์ กางเกงยีนส์ รองเท้าบู๊ท อะไรประมาณนี้ แอดมา
เราก็รับๆและคุยไปโดยที่ไม่ได้กะจริงจังอะไรมากมาย พอคุยไปซักพัก เขามาขอไลน์ เราค่ะ
จนเรามีความสัมพันธ์กันแบบลับๆเราต่างรักกัน แต่เรารักกันไม่ได้ เพราะ พี่เขามีแฟนที่คบกันมา5ปีแล้ว นั่นแหละค่ะที่ทำให้เราต้องหยุดตัวเอง
แต่ที่มันเลวร้ายไปกว่านั้นก็คือ เราเทใจไปให้พี่เกรซซะหมดไ่มเหลือความรู้สึกเหมือนเดิมกับกวางอีกแล้ว
เราพยายามรับผิดชอบความรู้สึกที่หายไปกับกวาง แต่มันเอากลับคืนมาไม่ได้ เราไม่อยากให้กวางเสียใจ ไม่อยากให้เขาผิดหวังกับเรา
เพราะเมื่อก่อนเราเจ้าชู้มากค่ะ คุยกับคนนั้นคนนี้เยอะแยะ อาจเป็นเพียงเพระาหน้าตาด้วยส่วนหนึ่ง แต่ในใจก็ยังคิดถึงแต่พี่เกรซ
อยากทักไลน์ ไปหาเขา อยากคุยกับเขา ถึงแม้ในใจเราจะคิดถึงเขาขนาดไหน แต่อีกใจนึงก็ต่อต้าน พยายามจะลืมเขาออกไป
ปล.เมื่อก่อนเราเกลียดผู้หญิงที่ไปแอบคุยกับคนมีแฟนแล้วเอามากๆ พอมาตอนนี้กลับมาเป็นซะเอง แต่เราเลิกแล้ว แค่มันยังรู้สึกอยู่ห่างๆ
หลายคนพยายามหาทางให้คนรักของตนกลับมารักอีกครั้ง พยายามหาวิธีทุกอย่าง
แต่เรากลับพยายามให้ตัวเองกลับมารอยากคุยกับคนที่เราคุยอยู่เพราะ ตั้งแต่เราเจอพี่เกรซ เรากลับรู้สึกเฉยๆกับกวางมาก
มันดูเป็นอะไรที่โง่มาก แต่ตอนนี้มันเป็นบทเรียนความรักของเรา เราเข้าใจคนที่คุยกับคนมีแฟนแล้ว เราต่างรู้สึกกันไปแล้ว แต่ไม่มีทางเป็นที่1ของกนและกันไม่ได้ เพราะส่วนมาก เขาก็ต้องเลือกคนมาก่อนอยู่ดี จะให้เรามาเลือกเรา มันก็ผิดแปลก มันยิ่งทำให้เรากังวลว่าเขาจะไปทำแบบนี้กับใครอีกไหม
เพราะฉะนั้นเราก็ควรห่างกันดีกว่า ถึงแม้จะรักกันมากแค่ไหน สุดท้ายเราก็ต้องอยู่กับความเป็นจริงอยู่ดี
ทำอย่างไรให้กลับมารู้สึกชอบ/รัก กับคนที่คุยๆกันอยู่อีกครั้ง เพราะความรู้สึกมันหายไปเพราะไปรักคนมีแฟนแล้ว
คือเราเป็นเพื่อนกันในสาขาที่เรียน มา3ปี เพิ่งจะมาคุยๆกันตอนใกล้จะเรียนจบ เราคุยกันมาเดือนเศษๆแล้วค่ะ
แต่เนื่องด้วย อะไรหลายๆอย่างเข้ากันได้ดีมากๆ เรามีอะไรที่เหมือนกันมากจริงๆ ความสัมพันธ์แค่คนคุยๆกัน จึงมีอาการ
หึงหวง ดูแลกัน จนคนอื่นที่มองมา เช่น เพื่อน อาจารย์ เขาบอกว่า"พวกเอ็งสองคนดูเหมือนเป็นแฟนกันจริงๆ"
เราต่างคนต่างบริสุทธิ์ใจต่อกัน โดยที่เราคุยกันแค่สองคน ไม่มีคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง
จนวันนึงด้วยความที่เราโหลดเจ้าแอพผึ้ง สีเหลืองๆ มาเพื่อไปส่องนู่นนี่นั่น ช่วงนั้นเราเพิ่งย้ายหอมาใหม่ได้สองเดือน
มีชายคนนึง แทนว่าพี่เกรซแล้วกัน แต่งตัวถูกสเป็คเรามาก อารมณ์ใส่เสื้อยีนส์ กางเกงยีนส์ รองเท้าบู๊ท อะไรประมาณนี้ แอดมา
เราก็รับๆและคุยไปโดยที่ไม่ได้กะจริงจังอะไรมากมาย พอคุยไปซักพัก เขามาขอไลน์ เราค่ะ
จนเรามีความสัมพันธ์กันแบบลับๆเราต่างรักกัน แต่เรารักกันไม่ได้ เพราะ พี่เขามีแฟนที่คบกันมา5ปีแล้ว นั่นแหละค่ะที่ทำให้เราต้องหยุดตัวเอง
แต่ที่มันเลวร้ายไปกว่านั้นก็คือ เราเทใจไปให้พี่เกรซซะหมดไ่มเหลือความรู้สึกเหมือนเดิมกับกวางอีกแล้ว
เราพยายามรับผิดชอบความรู้สึกที่หายไปกับกวาง แต่มันเอากลับคืนมาไม่ได้ เราไม่อยากให้กวางเสียใจ ไม่อยากให้เขาผิดหวังกับเรา
เพราะเมื่อก่อนเราเจ้าชู้มากค่ะ คุยกับคนนั้นคนนี้เยอะแยะ อาจเป็นเพียงเพระาหน้าตาด้วยส่วนหนึ่ง แต่ในใจก็ยังคิดถึงแต่พี่เกรซ
อยากทักไลน์ ไปหาเขา อยากคุยกับเขา ถึงแม้ในใจเราจะคิดถึงเขาขนาดไหน แต่อีกใจนึงก็ต่อต้าน พยายามจะลืมเขาออกไป
ปล.เมื่อก่อนเราเกลียดผู้หญิงที่ไปแอบคุยกับคนมีแฟนแล้วเอามากๆ พอมาตอนนี้กลับมาเป็นซะเอง แต่เราเลิกแล้ว แค่มันยังรู้สึกอยู่ห่างๆ
หลายคนพยายามหาทางให้คนรักของตนกลับมารักอีกครั้ง พยายามหาวิธีทุกอย่าง
แต่เรากลับพยายามให้ตัวเองกลับมารอยากคุยกับคนที่เราคุยอยู่เพราะ ตั้งแต่เราเจอพี่เกรซ เรากลับรู้สึกเฉยๆกับกวางมาก
มันดูเป็นอะไรที่โง่มาก แต่ตอนนี้มันเป็นบทเรียนความรักของเรา เราเข้าใจคนที่คุยกับคนมีแฟนแล้ว เราต่างรู้สึกกันไปแล้ว แต่ไม่มีทางเป็นที่1ของกนและกันไม่ได้ เพราะส่วนมาก เขาก็ต้องเลือกคนมาก่อนอยู่ดี จะให้เรามาเลือกเรา มันก็ผิดแปลก มันยิ่งทำให้เรากังวลว่าเขาจะไปทำแบบนี้กับใครอีกไหม
เพราะฉะนั้นเราก็ควรห่างกันดีกว่า ถึงแม้จะรักกันมากแค่ไหน สุดท้ายเราก็ต้องอยู่กับความเป็นจริงอยู่ดี