กระทู้นี้มากเรื่องครับ บ่นๆๆ ระบายความในใจ และขอคำแนะนำ
ปล. ที่แท็กห้องการ์ตูนเพราะเชื่อว่าต้องมีอยู่แน่ๆ คนที่รู้จักกับคนที่ชอบอะไรเหมือนๆ กับเราแล้วรู้สึกชอบเค้า และคิดว่าจะแนะนำผมได้
ผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูงครับ เข้าหาใครไม่ค่อยเป็น เล่นแต่เฟสก็ไม่ได้คุยอะไรกับใครมากมาย และก็ชอบติดตามดูอนิเมที่ฉายตามฤดูกาล จนเมื่อต้นเดือนกันยาฯ ได้มารู้จักกับอนิเมไอดอลเรื่องนึงที่ทำให้ผมเริ่มสนใจในเรื่องของเซย์ยูเป็นครั้งแรก ที่เค้าเรียกว่าไอดอลนักพากย์อะไรแบบนั้น ผมติดตามข่าวสารพวกเธอจากทั้งในเพจ และกลุ่มเกม ผมปลื้มนักพากย์คนนึงมากๆ(เข้าขั้นหลงใหล) ต้นเดือนพฤศจิกาฯ ทำให้ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึงที่ทักผมมา และได้รู้ว่าเธอเองก็ชอบนักพากย์คนนี้เหมือนกัน
เราคุยกันครั้งแรกก็คุยตามประสาคนพึ่งรู้จักกัน ผมไม่ได้ถามชื่อเธอ เธอก็ไม่ถามชื่อผม ต่างคนต่างไม่รู้เรื่องของอีกฝ่าย แม้แต่อายุก็ไม่ได้สนใจจะถามกัน เราคุยกันแต่เรื่องนักพากย์ที่เราชอบนักหนา บางครั้งก็คุยเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย คุยกันถึงตี 1-3 ก็บ่อย ตีสองตีสามนี่ทักมาผมก็คุย คุยก็คุยกันแต่เรื่องเดิมๆ เรื่องนักพากย์บ้างล่ะ เรื่องคู่จิ้นของนักพากย์คนนี้บ้างล่ะ เรื่องอนิเมเรื่องนี้บ้างล่ะ เรื่องคอนเสิร์ตที่จะมาถึงบ้างล่ะ คุยกันแค่อาทิตย์สองอาทิตย์ก็เริ่มสนิทกันมากแล้ว มีข่าวอะไรโพสต์แล้วก็แท็กกันบ่อยๆ เป็นความรู้สึกที่ว่านี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่มีเพื่อนที่สนิทกันขนาดนี้ ชอบอะไรเหมือนกันแบบนี้ เพื่อนที่โรงเรียนที่คบกันมาตั้งแต่อนุบาลยังไม่ขนาดนี้เลย
พื้นฐานนิสัยผมเป็นคนจองหอง อวดดี เดือนธันวาฯ ก็มีไปสร้างเรื่องอยู่ 2 ครั้ง แต่ก็ได้เธอคนนี้อยู่ข้างแล้วบอกให้ทำตัวดีๆ ไปขอโทษคู่กรณีเค้าซะ แต่ครั้งที่ 2 เดือนมกราฯ นี่ด้วยความที่เราสนิทกันเลยทำให้เค้าโดนแบนกับเราไปด้วย ด้วยเหตุผลที่ว่าเพราัสนิทกับเรานะ นั่นทำให้ผมรู้สึกผิด รู้สึกแย่ แถมพลอยทำให้เธออึดอัดไปด้วย คิดอยู่บ่อยๆ ด้วยว่าถ้าเราหายไปตัวเธอจะมีความสุขมากกว่าที่เป็นอยู่มั้ย? มันเกิดอารมณ์ดราม่าขึ้นมาบ่อยๆ จนจะกลับไปพูดคุยแบบสนุกสนานเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ลืมบอกไปว่าการที่ผมรู้จักกับเธอและออกตัวว่าติ่งนักพากย์ทำให้ผมได้รู้จักผู้คนและมีเพื่อนหลายคน แล้วก็มีพี่ผู้ชายคนนึงที่ได้มารู้จักกับผมเพราะว่าพี่เค้าก็รู้จักกับเธอเหมือนกัน
พวกเค้าอยู่ กทม. กันทั้งคู่ครับ เวลามีอีเวนท์อย่างเจแปนเอ็กโปรก็จะไปด้วยกัน พักหลังๆ ก็คุยกันบ่อย เมนท์โพสต์กันบ่อย ว่าไงดี..ก็หึงมั้ง? แต่ผมก็ไม่ได้แสดงออกอะไรหรอกแค่หงุดหงิดกับตัวเอง แป๊บๆ ก็หาย แต่มีคืนนึงที่พี่ผู้ชายเค้าเล่าให้ฟังว่าวันนี้ไปอีเวนท์นี้ได้เล่นเกมให้เธอดูด้วย ตอนนั้นคือหัวใจมันเต้นรัวจนรู้สึกหงุดหงิด เล่นเกมอยู่ก็ไม่เป็นอันเล่น หงุดหงิดรำคาญตัวเอง แต่มันก็ปวดใจดี ก็ชัดเลยแหละ เราคงชอบเธอคนนั้นไปแล้ว
แต่คงไม่ไหวหรอก ยังมีปัญหาที่ยังไม่เคลียร์อยู่เราต้องไปแก้ให้เธอก่อน เดือนกุมภาฯ ผมถามว่าอยากแก้ปัญหานี้มั้ย? เธอตอบมาอ้อมๆ แต่ผมก็เหมาว่าอยาก แล้วผมก็ถามอีกว่าเกลียดคนโกหกมั้ย? เธอบอกว่าเกลียด ผมเลยบอกเธอว่าผม "เป็นผู้หญิงนะ" เธอก็บอกประมาณว่าก็ดีนี่.. ห๊ะ? นี่ผมโกหกเธอนะ? ที่บอกนี่เตรียมใจไว้โดนเกลียดแล้วนะ? เธอบอกว่าไม่เป็นไร เธอเกลียดคนโกหกแต่บอกว่าไม่เป็นไร? ผมรู้สึก...โคตรแย่!? ตอนจะแชทบอกว่าเป็นผู้หญิงแอ๊บแมนยังให้เพื่อนที่โรงเรียนจิ้มปุ่มส่งข้อความให้อยู่เลย อารมณ์ดราม่ามันท่วมท้นมาก สิ้นเดือนกุมภาฯ พอคิดว่าจัดการปัญหาได้แล้วก็ตัดใจลบเฟสที่เล่นมา 3-4 ปีทิ้งเลย จากนั้นต้นเดือนมีนาฯ ก็เกิดมหกรรมสมัครเฟสใหม่แล้วลบทิ้งขึ้นประมาณ 5-6 ครั้ง เพราะรู้สึกผิดในหลายๆ อย่างเลยตีตัวออกห่างแล้วถอยหนีออกมา และเพราะชอบเค้าก็เลยคอยส่องเฟสเค้าอยู่เรื่อยๆ
ผมไม่ได้หวังว่าจะได้มีรักที่สดใสสมหวังดั่งใจนึก แต่บางทีผมก็หลงตัวเองนะว่าเราหายไปเค้าจะเป็นห่วงเรามั้ย? รู้สึกยังไงกับเรากันนะ? รู้สึกผิดหวังถ้ารู้ว่าเค้าไม่สนใจเรา ทั้งที่น่าจะรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ ทั้งที่ไม่ควรจะหวัง กับเธอที่อายุ 20 แล้วที่มีเหตุผล เข้าใจอะไรหลายๆ อย่าง แล้วผมที่เป็นเด็กอายุยังไม่ถึง 16 ด้วยซ้ำล่ะ? ไม่รู้อะไรเลย ไม่เข้าใจอะไรเลย สับสนวุนวาย ดราม่าบ้าบอ หลงตัวเองไปเรื่อย สำคัญตัวเองผิด?
อยากขอคำแนะนำวิธีคิดให้ผมตัดใจหน่อยได้มั้ยครับ? แบบให้เลิกโง่เง่า หลงตัวเอง เลิกสำคัญตัวเองผิดซักทีอะไรแบบนี้ #ขอบคุณครับ
ถ้ารักเค้าทั้งที่รู้สึกต่อต้านแบบนี้ ทำยังไงดีครับ?
ปล. ที่แท็กห้องการ์ตูนเพราะเชื่อว่าต้องมีอยู่แน่ๆ คนที่รู้จักกับคนที่ชอบอะไรเหมือนๆ กับเราแล้วรู้สึกชอบเค้า และคิดว่าจะแนะนำผมได้
ผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูงครับ เข้าหาใครไม่ค่อยเป็น เล่นแต่เฟสก็ไม่ได้คุยอะไรกับใครมากมาย และก็ชอบติดตามดูอนิเมที่ฉายตามฤดูกาล จนเมื่อต้นเดือนกันยาฯ ได้มารู้จักกับอนิเมไอดอลเรื่องนึงที่ทำให้ผมเริ่มสนใจในเรื่องของเซย์ยูเป็นครั้งแรก ที่เค้าเรียกว่าไอดอลนักพากย์อะไรแบบนั้น ผมติดตามข่าวสารพวกเธอจากทั้งในเพจ และกลุ่มเกม ผมปลื้มนักพากย์คนนึงมากๆ(เข้าขั้นหลงใหล) ต้นเดือนพฤศจิกาฯ ทำให้ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึงที่ทักผมมา และได้รู้ว่าเธอเองก็ชอบนักพากย์คนนี้เหมือนกัน
เราคุยกันครั้งแรกก็คุยตามประสาคนพึ่งรู้จักกัน ผมไม่ได้ถามชื่อเธอ เธอก็ไม่ถามชื่อผม ต่างคนต่างไม่รู้เรื่องของอีกฝ่าย แม้แต่อายุก็ไม่ได้สนใจจะถามกัน เราคุยกันแต่เรื่องนักพากย์ที่เราชอบนักหนา บางครั้งก็คุยเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย คุยกันถึงตี 1-3 ก็บ่อย ตีสองตีสามนี่ทักมาผมก็คุย คุยก็คุยกันแต่เรื่องเดิมๆ เรื่องนักพากย์บ้างล่ะ เรื่องคู่จิ้นของนักพากย์คนนี้บ้างล่ะ เรื่องอนิเมเรื่องนี้บ้างล่ะ เรื่องคอนเสิร์ตที่จะมาถึงบ้างล่ะ คุยกันแค่อาทิตย์สองอาทิตย์ก็เริ่มสนิทกันมากแล้ว มีข่าวอะไรโพสต์แล้วก็แท็กกันบ่อยๆ เป็นความรู้สึกที่ว่านี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่มีเพื่อนที่สนิทกันขนาดนี้ ชอบอะไรเหมือนกันแบบนี้ เพื่อนที่โรงเรียนที่คบกันมาตั้งแต่อนุบาลยังไม่ขนาดนี้เลย
พื้นฐานนิสัยผมเป็นคนจองหอง อวดดี เดือนธันวาฯ ก็มีไปสร้างเรื่องอยู่ 2 ครั้ง แต่ก็ได้เธอคนนี้อยู่ข้างแล้วบอกให้ทำตัวดีๆ ไปขอโทษคู่กรณีเค้าซะ แต่ครั้งที่ 2 เดือนมกราฯ นี่ด้วยความที่เราสนิทกันเลยทำให้เค้าโดนแบนกับเราไปด้วย ด้วยเหตุผลที่ว่าเพราัสนิทกับเรานะ นั่นทำให้ผมรู้สึกผิด รู้สึกแย่ แถมพลอยทำให้เธออึดอัดไปด้วย คิดอยู่บ่อยๆ ด้วยว่าถ้าเราหายไปตัวเธอจะมีความสุขมากกว่าที่เป็นอยู่มั้ย? มันเกิดอารมณ์ดราม่าขึ้นมาบ่อยๆ จนจะกลับไปพูดคุยแบบสนุกสนานเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ลืมบอกไปว่าการที่ผมรู้จักกับเธอและออกตัวว่าติ่งนักพากย์ทำให้ผมได้รู้จักผู้คนและมีเพื่อนหลายคน แล้วก็มีพี่ผู้ชายคนนึงที่ได้มารู้จักกับผมเพราะว่าพี่เค้าก็รู้จักกับเธอเหมือนกัน
พวกเค้าอยู่ กทม. กันทั้งคู่ครับ เวลามีอีเวนท์อย่างเจแปนเอ็กโปรก็จะไปด้วยกัน พักหลังๆ ก็คุยกันบ่อย เมนท์โพสต์กันบ่อย ว่าไงดี..ก็หึงมั้ง? แต่ผมก็ไม่ได้แสดงออกอะไรหรอกแค่หงุดหงิดกับตัวเอง แป๊บๆ ก็หาย แต่มีคืนนึงที่พี่ผู้ชายเค้าเล่าให้ฟังว่าวันนี้ไปอีเวนท์นี้ได้เล่นเกมให้เธอดูด้วย ตอนนั้นคือหัวใจมันเต้นรัวจนรู้สึกหงุดหงิด เล่นเกมอยู่ก็ไม่เป็นอันเล่น หงุดหงิดรำคาญตัวเอง แต่มันก็ปวดใจดี ก็ชัดเลยแหละ เราคงชอบเธอคนนั้นไปแล้ว
แต่คงไม่ไหวหรอก ยังมีปัญหาที่ยังไม่เคลียร์อยู่เราต้องไปแก้ให้เธอก่อน เดือนกุมภาฯ ผมถามว่าอยากแก้ปัญหานี้มั้ย? เธอตอบมาอ้อมๆ แต่ผมก็เหมาว่าอยาก แล้วผมก็ถามอีกว่าเกลียดคนโกหกมั้ย? เธอบอกว่าเกลียด ผมเลยบอกเธอว่าผม "เป็นผู้หญิงนะ" เธอก็บอกประมาณว่าก็ดีนี่.. ห๊ะ? นี่ผมโกหกเธอนะ? ที่บอกนี่เตรียมใจไว้โดนเกลียดแล้วนะ? เธอบอกว่าไม่เป็นไร เธอเกลียดคนโกหกแต่บอกว่าไม่เป็นไร? ผมรู้สึก...โคตรแย่!? ตอนจะแชทบอกว่าเป็นผู้หญิงแอ๊บแมนยังให้เพื่อนที่โรงเรียนจิ้มปุ่มส่งข้อความให้อยู่เลย อารมณ์ดราม่ามันท่วมท้นมาก สิ้นเดือนกุมภาฯ พอคิดว่าจัดการปัญหาได้แล้วก็ตัดใจลบเฟสที่เล่นมา 3-4 ปีทิ้งเลย จากนั้นต้นเดือนมีนาฯ ก็เกิดมหกรรมสมัครเฟสใหม่แล้วลบทิ้งขึ้นประมาณ 5-6 ครั้ง เพราะรู้สึกผิดในหลายๆ อย่างเลยตีตัวออกห่างแล้วถอยหนีออกมา และเพราะชอบเค้าก็เลยคอยส่องเฟสเค้าอยู่เรื่อยๆ
ผมไม่ได้หวังว่าจะได้มีรักที่สดใสสมหวังดั่งใจนึก แต่บางทีผมก็หลงตัวเองนะว่าเราหายไปเค้าจะเป็นห่วงเรามั้ย? รู้สึกยังไงกับเรากันนะ? รู้สึกผิดหวังถ้ารู้ว่าเค้าไม่สนใจเรา ทั้งที่น่าจะรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ ทั้งที่ไม่ควรจะหวัง กับเธอที่อายุ 20 แล้วที่มีเหตุผล เข้าใจอะไรหลายๆ อย่าง แล้วผมที่เป็นเด็กอายุยังไม่ถึง 16 ด้วยซ้ำล่ะ? ไม่รู้อะไรเลย ไม่เข้าใจอะไรเลย สับสนวุนวาย ดราม่าบ้าบอ หลงตัวเองไปเรื่อย สำคัญตัวเองผิด?
อยากขอคำแนะนำวิธีคิดให้ผมตัดใจหน่อยได้มั้ยครับ? แบบให้เลิกโง่เง่า หลงตัวเอง เลิกสำคัญตัวเองผิดซักทีอะไรแบบนี้ #ขอบคุณครับ