ผมได้เข้าทำงานที่ใหม่ผม็ไม่ได้คิดว่าจะมีเพื่อนสนิทอะไร กะว่าเราจะตั้งใจทำงานรู้จักกับคนทั่วไปในระดับนึงพอ แต่แล้วก็ดันไปสนิทกับเพื่อนคนละแผนก ก็เฮฮากันไปเป็นแกงค์กลุ่มใหญ่ แต่ก็มีเป็นธรรมดาใครสนิทกับใคร พูดคุยถูกคอมีความชอบอะไรคล้ายๆกัน จนผมสนิทกับเพื่อนคนนี้ที่สุดแล้วเพื่อนผมก็สนิทกับผมนะ ผมก็เป็นคนลักษณะที่ถ้าใครดีกับผม ผมให้ใจเต็มที่มีอะไรก็คุยกันตรงๆ แต่ผมไม่เข้าใจผมรับฟังเพื่อนผมตลอดเวลามีปัญหา ผมช่วยเหลือโดยที่เขาไม่ต้องเอ่ยปาก เขาชอบไม่ชอบอะไรเราก็รับฟังปรับปรุง แต่เวลาเพื่อนผมถามผมบอกแบบนี้รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่กลับเป็นปัญหาทันทีแทนที่จะแก้ไขกลับกลายเป็นหลีกเลี่ยงไม่ให้เราเห็น ผมก็งงไอ้ที่คุยกันมีอะไรคุยกันบอกกันเลยผมก็รับได้แต่เพื่อนผมกับต้องการรับรู้เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้ต้องการแก้ไขผมงงมากเพื่อนผมเป็นคนพูดด้วยซ้ำมีอะไรให้บอก ช่วงหลังๆมานี้ผมก็ไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิดหรือว่าไม่ถูกใจเขา ทำอะไรไม่เคยชวนไม่เคยเห็นหัวผมเลย จนผมมาคิดว่าการที่เจอพูดคุยทักทายมันก็เหมือนคนรู้จักธรรมดาทั่วไป แต่ผมก็พยายามถอนใจผมขึ้นมาให้อยู่ในระดับคนรู้จักทั่วไป แต่ก็ทำใจยากเพราะว่าไปนึกถึงช่วงที่สนิทกันถึงไหนถึงกัน เลยรู้สึกลำบากใจ เวลาผมเงียบๆเพื่ออยากจะถอนตัวขึ้นมาก็จะพูดตลอดว่าเหมือนเดิมนะเพื่อน แต่การกระทำเพื่อนผมเหมือนลืมผมไปแล้ว เพื่อนผมไม่เคยรับฟังอะไรเลยได้แต่พูด สุขด้วยกันทุกด้วยกัน ผมดูๆแล้วกับผมไม่มีเลยกับเพื่อนที่พูด จะเห็นผมก็ตอนเพื่อนแผนกเดียวของเขาไม่ว่าง หรือจะวานผมทำอะไร ผมเป็นคนใจอ่อนด้วยแต่ถามว่าแบบนี้ผมก็ไม่ไหว หรือมีเหตุผลที่ทำให้ผมถอนใจขึ้นมาจากเพื่อนแบบนี้ไหมครับ เพราะผมดูแล้วเพื่อนไม่เห็นคุณค่าในตัวเพื่อนเลย มันก็เหมือนคนรู้จักทั่วไป : ผมว่าผมเป็นคนจริงใจครับรักเพื่อนฝูง แต่ผมก็ไม่อยากทุกข์ใจ ผมขอเหตุผลที่จะช่วยให้ผมมีสติขึ้นมาด้วยครับ ขอบคุณครับ