ไม่เคยคิดว่าในชีวิตจะต้องมาง้อหรือทำอะไรเพื่อคนคนนึงมากมายขนาดนี้ พูดได้ว่าเรารักเค้ามาก มันอาจจะมากเกินไปด้วยซ้ำ
มากจนกลัว กลัวว่าเค้าจะมีคนอื่น คิดไปเองสารพัด คอยตามเค้า คอยดูว่าเค้าคุยกะใคร จนมันทำให้หลายๆครั้งเราต้องมาทะเลาะกันเพราะความชอบจับผิดของเราเอง ...
...เมื่อก่อน เราไม่ใช่คนแบบนี้นะ เราเป็นคนไว้ใจ และเชื่อใจแฟนมาก ถึงมากที่สุด เหมือนผู้หญิงโลกสวย ที่คิดว่าถ้าเรารักเค้า เค้าก็จะรักเรา เราจิงใจกะเค้า เค้าก็จะจิงใจกะเรา เค้าคงไม่ใจร้ายขนาดโกหกหรือหักหลังเราหลอก แต่ชีวิตจิง โลกแห่งความเป็นจิง จิตใจของคนเราจิงๆ มันไม่ได้ดีขนาดนั้นนะซิ เราโดนโกหก เราโดนนอกใจ เราเชื่อทุกอย่างที่เค้าพูด จนทำให้คนที่เค้าคุยด้วยมองเราเป็นคนโง่ ไม่ลืมหูลืมตา...
ทุกๆคนที่เข้ามาอ่านคงจะเข้าใจนะค่ะ ว่าของอะไรบางอย่างถ้ามันพังไปแล้ว ต่อให้พยายามมากแค่ไหน มันไม่มีทางที่จะเหมือนเดิมเต็มร้อย
โดยเฉพาะความรู้สึก ความเชื่อใจ ความไว้ใจที่เคยมีให้ มันได้เปลี่ยนไปเป็นความกลัว ความระแวง ความอยากรู้ไปซะทุกเรื่อง เพราะไม่อยากโง่ เพราะความคิดแบบนี้ มันเลยทำให้เรา พยายามหาความจิงทุกๆอย่าง ตามเค้าไปทุกๆที่ จนเราไม่มีความสุข เพราะการรู้ไปซะทุกเรื่อง
ตอนนี้เราสับสน เราไม่รู้ว่าการรู้กับไม่รู้อันไหนมันดีกว่ากัน รู้ก็เจ็บ ไม่รู้ก็โง่
ถ้าเป็นเพื่อนๆ เพื่อนๆจะเลือกอะไรหรอ รู้ หรือไม่รู้ดี ช่วยให้คำปรึกษาเราหน่อยนะ
ขอบคุณมาก