(credit: ภาพจากอินเตอร์เน็ต)

หนึ่งน้องนางเดียว

     ฉันเดินมา หน้าห้อง น้องขวัญจิต
คะนึงคิด ไม่วาย คลายสับสน
เอ๊ะทำไม ห้องเงียบ เชียบชอบกล
น้องหน้ามน อยู่ใน ห้องไหนกัน

     ค่อยค่อยเปิด ประตู ดูช้าช้า
เกรงกานดา  ตื่นตระหนก ตกใจฉัน
ภาพบนเตียง เบื้องหน้า พางงงัน
เห็นแจ่มจันทร์ หลับอยู่ ดูเพลินตา

     สวมชุดนอน เนื้อบาง สำอางสี
สวยโสภี น่ารัก เป็นหนักหนา
แม้แต่ยาม บังอร นอนนิทรา
ยังโสภา ไม่มี ที่ติติง

     ผิวพรรณน้อง ผ่องขาว ราวไข่ปอก
น่าหยิกหยอก อุ้มกอด แม่ยอดหญิง
ปากนิด จมูกหน่อย สำออยอิง
พักตร์เพริศพริ้ง ผ่องผุด ดุจจันทร

     ผมสลวย นิ่มนวล ชวนลูบไล้
คิ้วขวาซ้าย นั้นโก่ง โค้งคันศร
ทั้งแขนขา คางคอ อรชร
ช่างงามงอน เกินคำ จำนรรจา

     ค่อยค่อยย่าง เยื้องย่อง เข้าห้องนุช
เบาที่สุด กลัวทรามชื่น ตื่นผวา
จนถึงเตียง ยาหยี ศรีสุดา
ปรารถนา แค่โอบกอด ยอดดวงใจ

     พอก้มลง จูบน้อง ต้องชะงัก
จิ้งจกทัก เสียงลั่น ฉันเหงื่อไหล
มองซ้ายขวา ถ้วนถี่ ไม่มีใคร
ในหัวใจ ยังเต้น เป็นเสียงกลอง

     เธอยังหลับ นิ่งอยู่ ไม่รู้สึก
ลุ้นระทึก เปรมปรีดิ์ ทวีสอง
ถึงฤกษ์งาม ยามดี  นาทีทอง
ก้มจูบน้อง เนื้อนุ่ม ชุ่มอุรา

     กลิ่นพวงแก้ม หอมหวน ยั่วยวนนัก
พี่ยิ่งรัก เจ้าจริง น้องหญิงจ๋า
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เมื่อไหร่หนอน้องพี่จะพูดจา
ตอนนี้หนาอายุเจ้า.........เพียงเก้าเดือน

หมายเหตุ
กลอนบทนี้แต่งเมื่อสมัยยังเรียนมัธยมต้น โชคดีที่เคยลงไว้ใน bloggang แห่ง pantip ซึ่งตอนนี้เข้าไปใช้งานไม่ได้แล้วเนื่องจากลืม
รหัสผ่าน    เลยนำมาลงให้อ่านเล่น ๆ กันอีกครั้ง ที่แต่งตอนนั้น อาศัยมั่วเอามากกว่าครับ วันนี้ผมได้แก้ไขคำ บางบาท บางบท
เพื่อให้เข้ากับยุคสมัย โดยยังคงรักษาเค้าโครงเรื่องเดิม ๆ ทุกประการฯ