เพิ่งเคยตั้งกระทู้เป็นครั้งแรกค่ะ ถ้าผิดพลาดยังไงขออภัยนะคะ
ที่เขียนกระทู้มาวันนี้ อยากมาขอกำลังใจและคำแนะนำในการปรับนิสัยตัวเองค่ะ
ปัญหาของเราก็คงจะเป็นเรื่องนิสัยของเราเองนี่แหละค่ะ
ด้วยความที่เราเป็นคนที่ค่อนข้างขี้เหงามากๆ และด้วยอุปสรรคต่างๆ นาๆ ทำให้เรามีปัญหาทะเลาะกับแฟนอยู่บ่อยๆ เรากับแฟนอยู่ไกลกัน เค้าทำงานอยู่ทางใต้ เราเรียนอยู่กรุงเทพฯ เรื่องไปมาหากัน แน่นอนว่ามันยากในระดับนึง เพราะเขาทำงานไม่สามารถขึ้นมาหาได้บ่อยๆ ส่วนเราเองก็เรียนอยู่ และแม่ก็ค่อนข้างเข้มงวด จะลงไปหาก็ไม่ได้ ที่ทำได้ก็คือต้องรอไปเรื่อยๆ จนกว่าเค้าจะมีโอกาสได้แวะขึ้นมาอ่ะค่ะ ซึ่งก็เป็นสาเหตุให้เราง้องแง้งงี่เง่า เพราะอยากเจอ
และด้วยความที่เค้าต้องทำงาน เค้าก็เลยไม่ค่อยมีเวลาให้ เราเองก็คิดน้อยใจอ่ะค่ะ เจอก็ไม่ได้เจอ แถมยังจะไม่ได้คุยกันอีก และปัญหาอีกประเด็นนึงคือ เพื่อนเราในกลุ่ม มีแฟนกันหมด คนนึงแฟนเรียนอยู่ที่เดียวกัน ตัวติดกันตลอด ส่วนอีกคน แฟนทำงานอยู่ต่างจังหวัดใกล้ๆ ก็ไปมาหาสู่กันทุกอาทิตย์ เราเลยรู้สึกน้อยใจหนักเข้าไปอีกอ่ะค่ะ ปกติแต่ก่อนที่เพื่อนจะมาคบแฟนคนนี้ เรามีเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันมากกว่านี้อ่ะค่ะ แต่พอเค้ามาคบคนนี้ เราก็รู้สึกว่าเรากลายเป็นหมาหัวเน่า ความน้อยใจพอมากขึ้นๆ ก็กลายเป็นความอิจฉา เรารู้สึกอิจฉาเพื่อนๆ มาก ที่ได้อยู่ใกล้กับคนที่รัก ได้เจอหน้ากันทุกอาทิตย์ ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ไปเที่ยวกัน ไปดูหนังกัน แต่เราเองกลับต้องอยู่คนเดียว และพอเกิดความอิจฉาตรงจุดนี้ เราก็ไปพาลนอยใส่แฟน ว่าทำไมเขาไม่มาหา ไม่โทรมาคุยนานๆ ไม่หาเวลาให้เรา คือลึกๆเรารู้ตัวนะคะว่ามันผิดที่เรา ที่ทะเลาะกันส่วนใหญ่ก็เพราะความงี่เง่าของเราเอง เคยแก้นิสัยตัวเองมาหลายรอบละค่ะ แต่สักพักก็กลับไปเป็นแบบเดิม เราไม่อยากทะเลาะกับเค้าแล้ว บางทีก็รู้สึกเหนื่อยอ่ะค่ะ เหนื่อยที่ต้องทะเลาะเพราะความงี่เง่าของตัวเอง มันรู้สึกไม่ดีเลย อยากเป็นคนที่ดีขึ้นให้เค้าสบายใจค่ะ ไม่อยากสร้างปัญหาให้เค้า แต่พอถึงเวลาที่เรารู้สึกน้อยใจ เราก็กลับมางี่เง่าอีกเหมือนเคย เราควรทำยังไงดีคะ ...
งี่เง่า เอาแต่ใจ ก็แฟนอยู่ไกล ทำยังไงดี...
ที่เขียนกระทู้มาวันนี้ อยากมาขอกำลังใจและคำแนะนำในการปรับนิสัยตัวเองค่ะ
ปัญหาของเราก็คงจะเป็นเรื่องนิสัยของเราเองนี่แหละค่ะ
ด้วยความที่เราเป็นคนที่ค่อนข้างขี้เหงามากๆ และด้วยอุปสรรคต่างๆ นาๆ ทำให้เรามีปัญหาทะเลาะกับแฟนอยู่บ่อยๆ เรากับแฟนอยู่ไกลกัน เค้าทำงานอยู่ทางใต้ เราเรียนอยู่กรุงเทพฯ เรื่องไปมาหากัน แน่นอนว่ามันยากในระดับนึง เพราะเขาทำงานไม่สามารถขึ้นมาหาได้บ่อยๆ ส่วนเราเองก็เรียนอยู่ และแม่ก็ค่อนข้างเข้มงวด จะลงไปหาก็ไม่ได้ ที่ทำได้ก็คือต้องรอไปเรื่อยๆ จนกว่าเค้าจะมีโอกาสได้แวะขึ้นมาอ่ะค่ะ ซึ่งก็เป็นสาเหตุให้เราง้องแง้งงี่เง่า เพราะอยากเจอ
และด้วยความที่เค้าต้องทำงาน เค้าก็เลยไม่ค่อยมีเวลาให้ เราเองก็คิดน้อยใจอ่ะค่ะ เจอก็ไม่ได้เจอ แถมยังจะไม่ได้คุยกันอีก และปัญหาอีกประเด็นนึงคือ เพื่อนเราในกลุ่ม มีแฟนกันหมด คนนึงแฟนเรียนอยู่ที่เดียวกัน ตัวติดกันตลอด ส่วนอีกคน แฟนทำงานอยู่ต่างจังหวัดใกล้ๆ ก็ไปมาหาสู่กันทุกอาทิตย์ เราเลยรู้สึกน้อยใจหนักเข้าไปอีกอ่ะค่ะ ปกติแต่ก่อนที่เพื่อนจะมาคบแฟนคนนี้ เรามีเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันมากกว่านี้อ่ะค่ะ แต่พอเค้ามาคบคนนี้ เราก็รู้สึกว่าเรากลายเป็นหมาหัวเน่า ความน้อยใจพอมากขึ้นๆ ก็กลายเป็นความอิจฉา เรารู้สึกอิจฉาเพื่อนๆ มาก ที่ได้อยู่ใกล้กับคนที่รัก ได้เจอหน้ากันทุกอาทิตย์ ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ไปเที่ยวกัน ไปดูหนังกัน แต่เราเองกลับต้องอยู่คนเดียว และพอเกิดความอิจฉาตรงจุดนี้ เราก็ไปพาลนอยใส่แฟน ว่าทำไมเขาไม่มาหา ไม่โทรมาคุยนานๆ ไม่หาเวลาให้เรา คือลึกๆเรารู้ตัวนะคะว่ามันผิดที่เรา ที่ทะเลาะกันส่วนใหญ่ก็เพราะความงี่เง่าของเราเอง เคยแก้นิสัยตัวเองมาหลายรอบละค่ะ แต่สักพักก็กลับไปเป็นแบบเดิม เราไม่อยากทะเลาะกับเค้าแล้ว บางทีก็รู้สึกเหนื่อยอ่ะค่ะ เหนื่อยที่ต้องทะเลาะเพราะความงี่เง่าของตัวเอง มันรู้สึกไม่ดีเลย อยากเป็นคนที่ดีขึ้นให้เค้าสบายใจค่ะ ไม่อยากสร้างปัญหาให้เค้า แต่พอถึงเวลาที่เรารู้สึกน้อยใจ เราก็กลับมางี่เง่าอีกเหมือนเคย เราควรทำยังไงดีคะ ...