ปกติผมเป็นโรคความดันโลหิตสูงมาตั้งนานแล้ว ปัจจุบันผมอายุแค่34ปี เริ่มรู้เมื่อเข้ากรุงเทพมาประมาณ 15ปีแล้ว และน่าจะเป็นก่อนเข้ากรุงเทพแล้วแต่ไม่แน่ใจ เพราะตอนอยู่ต่างจังหวัดนึกว่าตัวเองคล้ายๆขี้เกียจ แต่จริงๆแล้วไม่ใช่ มีอาการเหนื่อย เพลีย และต้องการพักผ่อนตลอด(หรือคิดไปเอง)พอมากรุงเทพ ทำงานได้ปีกว่าๆ เริ่มมีอาการแปลกๆ เริ่มเวียนหัว เริ่มเป็นไมเกรน และเริ่มมีอาการใจสั่นเรื่อยๆมาตลอด จากนั้นทำประกันสังคมที่โรงพยาบาลรัฐที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นแค่ไปเกรน เลยให้ยามากิน แต่ผ่านไปราวๆ1เดือน คืนวันหนึ่งตอนประมาณตี2 มีอาการปวดหัวทั้งหมดทุกบริเวณหัว มีอาการคล้ายคนมาบีบสมองแล้วปล่อยเป็นจังหวะ นอนก็ลำบาก นั่งก็ลำบาก จึงฝืนร่างกายออกมาโบกเเท็กซี่ไปที่โรงพยาบาลศรีสยามที่นวมินทร์ขณะนั้น แล้วได้ความจริงที่ว่า เป็นโรค"ความด้นโลหิตสูง" และน่าจะเป็นมานานมากแล้ว ด้วยประวัติที่เเม่คลอดผมแล้วก็แย่ด้วยอาการของโรคในขณะคลอด และก็เป็นมาตลอดและสุดท้ายแม่ผมก็เสียด้วยโรคนี้ มีภาวะเส้นเลือด(แกนสมอง)แตก จากนั้นผมก็กินยามาโดยตลอด และมีอาการใจสั่นมาด้วย บางวันก็เป็น2-3รอบ แต่บางเดือนก็ไม่เป็นเลย แต่บางเดือนก็เป็นเกือบทุกวัน แต่พอไปหาหมอก็ไม่เคยตรวจพบ ปัจจุบันผมกินยาคือ พรีโนล่อน100มล. อีนาพริล20มล. แอมโลปีน10มล. มาราวๆ7ปีแล้ว หมอพึ่งให้ลดพรีโนล่อนลงเป็น50มล. แต่ผลที่ได้คือทรงตัวถึงมีใจสั่นมากขึ้น อาการใจสั่นที่ว่าคือ มีอาการกระชากรู้สึกได้ทั้งตัว และลุ้นว่าจะเบาลงหรือแรงกว่าเดิม ประเด็นที่พิมมาทั้งหมดคืออยากรู้ว่า กว่าที่อาการใจสั่นจะเกิดขึ้นต่อหน้าหมอได้นั้น ผมต้องสังเกตอาการเอาเองอย่างนี้ตลอดหรือครับ แล้วจะมีประโยชน์ในการแก้ใขยังใงครับ เพราะทุกครั้งที่ขับรถมีความกังวลเป็นอย่างยิ่งว่ากลัวจะเกิดอาการตอนนั้น แต่เท่าที่หาข้อมูลมา ยาโรคความดันโลหิตสูงที่กินก็มีผลต่อการป้องกันอาการหัวใจวายอยู่บ้าง แต่ตัวผมเองกลับรู้สึกไม่มั่นใจเลยครับ ว่าจะปลอดภัยต่อโรคหัวใจ