พ่อแม่เราเลิกกัน เราไปอยู่กับพ่อตั้งแต่อายุ 7 ขวบ ตอนที่พ่อกับแม่เลิกกันใหม่ๆเรายังอยู่กับแม่ประมาณสัก 1 ปีได้ สิ่งที่เรารับรู้ตอนเด็กๆคือแม่เราหายไปบ่อยมาก ทิ้งให้เรา 4 คนพี่น้องอยู่กันตามลำพัง โดยเวลาไปโรงเรียนเราต้องเอาน้องคนเล็กซึ่งอายุยังไม่ถึงขวบไปเรียนด้วย โดยฝากไว้ที่ครูอนุบาลแล้วพลัดกันไปดูกับพี่คนโต โรงเรียนอยู่ห่างจากบ้านพอสมควรถ้ามีเงินก็ขึ้นรถเมล์ ถ้าไม่มีก็เดิน อาหารการกินอาศัยข้างบ้านบ้าง หรือถ้าในตู้เย็นมีของสดไว้ก็ทำกินกันตามประสาเด็กๆ หรือไม่ก็เอาไปให้ข้างบ้านช่วยทำ 2-3 วันแม่ก็จะกลับมา เป็นอย่างนี้เป็นประจำ จนพ่อเรามารับไปอยู่ด้วยตอน 7 ขวบเราก็ไม่เคยเจอแม่อีกเลย เราเคยถามพ่อว่า "ทำไมถึงเลิกกับแม่" พ่อตอบว่า"โตขึ้นหนูจะรู้และเข้าใจเอง"
เรากลับมาเจอกับแม่อีกทีตอนอายุ 20 แต่ยังไม่ได้อยู่ด้วยแค่ไปมาหาสู่กันบ้าง เรางงกับสิ่งที่เราเจอมาก แม่เรากินและเที่ยวเก่งมาก ตกเย็นมากินเหล้าร้องเพลงทุกวัน แถมใช้เงินโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง ซึ่งต่างจากพ่อเราริบรับ พ่อจะเป็นคนทำงานเก็บเงิน จริงจัง ทำอะไรมีระเบียบและแบบแผน ตอนเจอแม่ใหม่ๆบอกเลยว่ารับไม่ได้
จนพ่อเราเสียชีวิต เราก็รับแม่มาอยู่ด้วย
แต่สิ่งที่เราเจอคือเรากับแม่ขัดกันทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ
สิ่งที่เราทำได้คือเงียบ
แต่สิ่งที่ทำให้เราถึงจุดสิ้นสุดคือ แม่เราขึ้นไปกระทืบย้ำว่ากระทืบลูกเรายันห้องนอน
ลูกเราเป็นผู้หญิงอายุ 15 ช่วงปิดเทอมหรือเสาร์อาทิตย์เขาจะตื่นสาย วันนั้นแม่เราเรียกลูกเราแล้วเขาคงไม่ได้ยิน เราอยู่ในห้องน้ำได้ยินเสียงกรี๊ดร้องโครมครามเรารีบนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาดู ภาพที่เห็นคือลูกเรานอนอยู่กับพื้นแล้วแม่เราเอาเท้ากระทืบลงตรงช่วงตัวลูกเรา นี้เหตุการณ์หนึ่ง
อีกเหตุการณ์หนึ่งแม่ยุให้น้องชายตบลูกเรา ผลคือ ลูกเราหัวเกือบแตกเพราะโขกเข้ากับกำแพง หน้าบวม ปากแตก แว่นแตก เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น 2-3 ครั้ง จนเรายื่นคำขาดหากใครทำอะไรรุนแรงกับลูกเราอีก เราจะย้ายออกจากบ้านนี้ทันที
ตั้งแต่นั้นมาเหตุการณ์ก็ดูเหมือนจะดีขึ้นแต่ก็ยังไม่วายมีกระแนะกระแหนกันตลอด เราก็ปรามลูกเราว่าให้เงียบๆไว้มีอะไรก็ไม่ต้องเถียงยาย ลูกเราเวลาวันหยุดก็จะอยู่แต่บนห้อง จะลงมาก็ช่วงเย็นและตอนไปเรียน
เราเบื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากเราพยายามเข้าใจว่าแม่อายุมากอารมณ์คงแปรปรวน พยายามนิ่งเฉยทุกอย่าง เขาอยากกิน อยากเที่ยว อยากใช้เงินยังไง ตามสบายเลย
เราอยากหาทางออกให้ดีกว่านี้ ให้ดีกับทุกคน ให้ทุกคนอยู่ร่วมกันได้ มันจะมีทางไหม ช่วยแนะนำที
เบื่อและเอือมระอากับแม่ตัวเอง
เรากลับมาเจอกับแม่อีกทีตอนอายุ 20 แต่ยังไม่ได้อยู่ด้วยแค่ไปมาหาสู่กันบ้าง เรางงกับสิ่งที่เราเจอมาก แม่เรากินและเที่ยวเก่งมาก ตกเย็นมากินเหล้าร้องเพลงทุกวัน แถมใช้เงินโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง ซึ่งต่างจากพ่อเราริบรับ พ่อจะเป็นคนทำงานเก็บเงิน จริงจัง ทำอะไรมีระเบียบและแบบแผน ตอนเจอแม่ใหม่ๆบอกเลยว่ารับไม่ได้
จนพ่อเราเสียชีวิต เราก็รับแม่มาอยู่ด้วย
แต่สิ่งที่เราเจอคือเรากับแม่ขัดกันทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ
สิ่งที่เราทำได้คือเงียบ
แต่สิ่งที่ทำให้เราถึงจุดสิ้นสุดคือ แม่เราขึ้นไปกระทืบย้ำว่ากระทืบลูกเรายันห้องนอน
ลูกเราเป็นผู้หญิงอายุ 15 ช่วงปิดเทอมหรือเสาร์อาทิตย์เขาจะตื่นสาย วันนั้นแม่เราเรียกลูกเราแล้วเขาคงไม่ได้ยิน เราอยู่ในห้องน้ำได้ยินเสียงกรี๊ดร้องโครมครามเรารีบนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาดู ภาพที่เห็นคือลูกเรานอนอยู่กับพื้นแล้วแม่เราเอาเท้ากระทืบลงตรงช่วงตัวลูกเรา นี้เหตุการณ์หนึ่ง
อีกเหตุการณ์หนึ่งแม่ยุให้น้องชายตบลูกเรา ผลคือ ลูกเราหัวเกือบแตกเพราะโขกเข้ากับกำแพง หน้าบวม ปากแตก แว่นแตก เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น 2-3 ครั้ง จนเรายื่นคำขาดหากใครทำอะไรรุนแรงกับลูกเราอีก เราจะย้ายออกจากบ้านนี้ทันที
ตั้งแต่นั้นมาเหตุการณ์ก็ดูเหมือนจะดีขึ้นแต่ก็ยังไม่วายมีกระแนะกระแหนกันตลอด เราก็ปรามลูกเราว่าให้เงียบๆไว้มีอะไรก็ไม่ต้องเถียงยาย ลูกเราเวลาวันหยุดก็จะอยู่แต่บนห้อง จะลงมาก็ช่วงเย็นและตอนไปเรียน
เราเบื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากเราพยายามเข้าใจว่าแม่อายุมากอารมณ์คงแปรปรวน พยายามนิ่งเฉยทุกอย่าง เขาอยากกิน อยากเที่ยว อยากใช้เงินยังไง ตามสบายเลย
เราอยากหาทางออกให้ดีกว่านี้ ให้ดีกับทุกคน ให้ทุกคนอยู่ร่วมกันได้ มันจะมีทางไหม ช่วยแนะนำที