อยากมาระบายเฉยๆค่ะ  เรายอมรับค่ะ เวลาที่ลูกร้องโวยวาย เราจะรู้สึกงุดงิด แต่ไม่ใช่ตลอดหรือทุกครั้งนะค่ะ จะเป็นช่วงที่เราเลิกงานดึกๆ คือมันเหนือยอยากจะพัก เพราะแกจะเป็นเด็กที่จะร้องไม่หยุดถ้าเราไม่อุ้ม อุ้มก็คือจบ เเต่อุ้มของแกคือต้องพาเดินด้วย นั่งอุ้มไม่ได้นะค่ะ เราก็เลยมีอารมณ์ ขึ้นเสียงใส่ลูก เดินไปก็บ่นไป  
    แฟน : ไม่มีความอดทน  จะตะคอกใส่ลูกทำไม มันยังเล็กจะไปอะไร
    เรา : "ถ้าทำได้ดีกว่าทำไมไม่ทำ "  แล้วเราก็พาลูกเข้าห้องค่ะ ไปนอนเล่นกันในห้องสองคน ตอนนั้นลูกอารมณ์ดีแล้ว แล้วก็หลับ ...
    
    มันเป็นแบบนี้บ่อยๆ เราก็น้อยใจนะ คือเราก็กำลังท้อง อารมณ์เราแปรปวนแบบบอกไม่ถูกอะ  ไม่ใช่เราอยากจะตะคอกหรือใส่อารมกับลูกเลยนะ คือแฟนเราก็ไม่เคยจะมาสนใจในตรงนี้เลย เวลาลูกปีนท้องเรา เวลาอุ้มลูกที่หนักเกือบ10โล คือมันมีอาการเสียวเอวอะค่ะ เเต่เราก็ไม่เคยบ่นนะ เพราะเคยพูดไปก็ไม่เห็นจะสนใจ คือคืดในใจว่าทำไมไม่สนใจอีกหนึ่งชีวิตเลยหรอ ยิ่งเราท้องอ่อน เราก็พยายามระวังค่ะ ดูแลตัวเอง เหนือยค่ะ ทำไม่ดีก็โทดเรา ตัวเองใจเย็นได้ไง จะไปไหนก็ไปได้ทิ้งลูกให้เราดู ให้ปู่ให้ย่าดู เลิกงานมาง่วงก็ไปนอน เราไม่เคยปลุก เเต่เวลาเรานอนไม่ได้ ลูกร้องเราต้องดู เราเพลียค่ะ เราไม่ใช่ตัวคนเดียว
   ที่มาบ่นไม่ใช่จะเรียกร้องอะไรค่ะ เราเป็นคนอีกจังหวัดมาอยู่บ้านแฟน ไม่มีเพื่อนที่จะสนิทใจปรึกษา จะโทรไประบายกับเเม่ก็กลัวเเกเป็นห่วงทำให้แกไม่สบายใจ ก็เลยมีโพสผ่านพันทิป ที่ทุกคนไม่รู้จักเรา เราไม่รู้จักใคร ขอบคุณค่ะ ก็ได้เเค่บ่นสุดท้ายก็ต้องผ่านมันไปให้ได้