สามีเป็นคนขี้รำคาญ ส่วน แม่เราเป็นคนขี้บ่นเจ้ากี้เจ้าการ เราที่เป็นคนกลางในหลายๆปัญหาที่เกิดขึ้นลำบากใจมากคะ

แนะนำสามี สามีก็ทำเหมือนเข้าใจแต่ก็ดูรู้ว่าเขาหนักใจ และบ้างครั้งก็บ่นขึ้นเสียงบ้างเพราะดูเหมือนจะทนไม่ไหว แนะนำแม่เรา แม่เราก็หาว่าเข้าข้างสามีมากเกินไป หลงสามีมากเกินไป😅

ปัญหาในวันนี้เกิดจากสามีปิดประตูรถหนีบมือลูก แล้วลูกร้องดังมาก แม่เราเลยออกมาดูแล้วถามว่าเป็นอะไร สามีบอกว่าประตูหนีบมือ เราที่กำลังแพ้ท้องนั่งอาเจียนอยู่ใกล้ที่จอดรถก็รีบมาดู แม่เราพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ว่าไปทำยังไงให้ประตูหนีบ ไม่รู้จักดูให้ดี มือหักไปแล้วมั้ง สามีก็ไม่พอใจที่แม่บ่นเยอะเลยพูดตะคอกว่าจะบ่นอะไรหนักหนา เราก็บอกสามีว่าอย่าพูด แต่แม่เราก็ยังบ่นไม่หยุดว่าทำไมรู้จักดูให้ดีแล้วจะไปลงรถตรงที่แคบๆทำไม สามีก็บอกอีกว่าใครจะไปเห็นมันมืด พูดเหมือนพูดลอยๆแล้วอุ้มลูกที่ร้องไห้เดินไปด้านหลังรถ แม่เราก็ยังบ่นอยู่ เราเลยรีบพาลูกเข้าบ้าน ทุกอย่างเงียบ บอกตรงๆว่าหนักใจกับสีหน้าท่าทางของคนทั้งสองมาก แล้วคิดเลยจะอยู่กันรอดไหม ต้องบอกว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไม่พอใจในคำพูดกัน แต่เป็นครั้งแรกที่สามีกล้าพูดเพื่อให้แม่ได้ยิน มีใครมีปัญหาแบบนี้บ้างคะ มีคำแนะนำอะไรดีๆบ้างคะ🥲