สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้ของพี่ชายที่ทำงานเราเองนะ
คือเค้าตั้งกระทู้เองไม่เป็น(lowมาก
)
เข้าเรื่องเลยนะคะ
ข้อความข้างล่างนี้เป็นข้อความที่พี่ชายเราพิมพ์มาให้
คือผมตามหาเพื่อนเมื่อประมาน 13 ปีที่แล้ว ชื่อเล่นว่า "แนน"
ส่วนผมชื่อ "บาส" ปีนี้อายุ 31 แล้ว ย้อนไปวันที่เจอกับแนนที่เรียนพิเศษ ที่วิสุทธานีย่านลาดพร้าว
วันนั้นตอนเลิกเรียน เป็นวันที่ใกล้จะหมดคอร์สเรียนแล้ว
แนนเดินอยู่ข้างหลังผม ซึ่งผมก็กำลังเดินคุยกับเพื่อนอยู่ เพื่อที่จะไปขึ้นรถเมล์
ขณะที่เดินอยู่เพื่อนผมได้เอามือไปปัดที่กั้นเลนส์ถนน เกือบกระเด็นไปถูกแนน
ผมหันไปพอดีแล้วบอกขอโทษ ในใจก็คิดไปว่า(น่ารักจังเลยวะ) เมื่อเดินไปถึงป้ายรถเมล์
ผมก็ตัดสินใจเดินไปขอเบอร์มือถือแนน ตอนนั้นผมใช้โทรศัพท์ ยี้ห้อ Motorola V.70
แล้วแนนก็ให้เบอร์โทรมา เบอร์โทรศัพท์แนน คือ xxx-xxx0822 ถ้าจำไม่ผิดนะ ซึ่งก็ๆไม่น่าจะผิดหรอก
แล้วเราก็ คุยโทรศัพท์กันตอนเย็นทุกวัน มีนัดเจอกันบ้าง วันที่ไปเรียนตรงกัน ผมไปเรียน แอพพลาย ฟิสิกส์
ส่วนแนนเรียนอะไรผมก็จำไม่ได้ละ
จนวันสุดท้ายที่ผมจะต้องเดินทางกลับ ตจว. ผมเจอกับแนนที่ The mall บางกะปิ เราดูหนังกัน
เรื่อง หลบผี ผีไม่หลบ ในตั๋วหนังเขียนว่า Faster_T ซึ่งย่อมาจาก Faster than ghosts.
ซึ่งวันนั้นแนนก็ถามผมนะว่า ทำไมตั๋วหนังเขียนว่า Faster_T ^^นี้ไงตั๋วหนัง
จางนิดนึงนะมันสิบกว่าปีแล้ว
อยากบอกแนนเหลือเกินนะว่าเราอยากจับมือแนนมาก แต่เราไม่กล้า ซึ่งก็ดีแล้วแหละที่ไม่ได้จับ
ดูหนังจบ เราก็มานั่งคุยกันตรงที่นั่งมุมนึงของห้าง ผมถามแนนว่าจะลืมผมมั๊ย ซึ่งก็แน่นอนแหละใครจะบอกว่าลืมหละ
จริงมั๊ยครับ
พอเราคุยกันเสร็จ ก็เกือบๆค่ำแล้ว ผมก็พาแนนขึ้นรถเมล์ไปส่งบ้าน ขณะที่เรายืนบนรถเมล์ แนนก็ยื่นซองพลาสติก
ซื้อมีจดหมายเล็กๆข้างในให้ผม ส่วนผมเองก็ยื่น สมุดโน๊ตเล่มเล็กๆให้แนน ในสมุดโน๊ตผมเขียนเรื่องส่วนตัวของผมให้แนน
ส่วนจดหมายของแนนมี2 อัน อันนี้เขียนบนหลังกระดาษรูปอุลตร้าแมน
เนื้อหาก็ตามนี้เลยครับ ผมบอกแนนเองแหละครับว่าผมชอบตัว อุลตร้าแมน...
ส่วนนี้เป็น จดหมายอีกฉบับเขียนบนกระดาษรูปตุ๊กตาหมี
อันนี้เลยเนื้อหาตามนี้ มีที่อยู่ด้วย เดี๋ยวผมจะบอกอีกทีว่าทำไมถึงต้องมาตั้งกระทู้แทนที่จะเขียนจดหมายหา
แล้วแนนก็มีกระเป๋าซิบ ใบเล็กๆใบนึงให้ผม ใบนี้
คือแนนไปเดินซื้อของกับแม่เลยซื้อมาฝากผม
ผมก็ถามตัวเองตลอดเลยนะว่าแนน เค้าชอบผมบ้างมั๊ย ในความรู้สึกผมตอนนั้นผมเหมือนเด็กบ้านนอก ไม่เหมาะกับแนนเลย
ข้ามๆเพ้อละ
แล้วแนนก็ลงจากรถเมล์ แล้วเดินหายเข้าไปในซอย...ย่านๆนึงใกล้ๆ ห้างซีคอน ศรีนครินทร์
ผมยืนมองแนนเดินเข้าไปจะไม่เห็นหลังแนน แล้วผมก็เดินทางกลับต่างจังหวัด
ผมเก็บตั๋วรถเมล์เที่ยวสุดท้ายนั้นไว้
ช่วงแรกๆผมโทรหาแนนทุกวัน แล้วเขียนจดหมายฉบับนึงไปหาแนนตามที่อยู่ที่ได้
ที่แย่คือ คุณแม่ของแนนเปิดอ่านจดหมาย แล้วสั่งให้แนนโทรมาบอกผมว่าไม่ต้องส่งจดหมายอะไรมาอีก
เสียงแนนฟังดูแย่มากครับ ผมก็รู้สึกผิดมากๆ แนนคงโดนดุแน่ๆ นี้แหละคับผมถึงไม่อยากส่งจดหมายไปหาแนนอีก
จากนั้น เราก็ค่อยๆห่างหายไปจากกัน
จนแนนเปลี่ยนเบอร์มือถือ ผมก็ติดต่อแนนไม่ได้อีกเลย
"แนน ถ้าแนนอ่านข้อความนี้อยู่ อยากจะบอกแค่ว่าเราคิดถึงแนนนะ ไม่รู้ว่าแนนแต่งงานมีครอบครัวยัง ตอนนี้
แนนก็คง 30เหมือนเราแล้ว เรามาทำงานที่ กรุงเทพฯ เป็นสถาปนิก เปิดบริษัทรับออกแบบใน กรุงเทพนี้มา เกือบ7ปีแระ
เคยคิดมาตลอดว่าจะตามหาแนนนะ แต่ก็ไม่ได้ทำซะที เราพกจดหมาย,รูป,ตัวรถเมล์ ฯ ไปด้วยตลอด ตั้งแต่เรียน มหา'ลัย
จนมาทำงาน เราก็กังวลว่าแนนจะมีครอบครัวแล้ว ถ้าเราพยามติดต่อแนนไปโดยตรงโดยการเขียนจดหมาย เผื่อแฟนแนนเปิดอ่าน
จะเข้าใจเจตนาเราไม่ผิดได้ เหมือนตอนที่คุณแม่แนนเปิดอ่าน
อีกอย่างเราไม่รู้ว่าแนนยังอยู่ที่เดิมรึเปล่า
ถ้าแนนเห็นข้อความของเรา เรารู้ว่าแนนต้องจำได้แน่ๆ ติดต่อเรากลับมาทาง หลังไมค์ Pantip ตาม Account นี้เลยของน้องเราเอง
หวังว่ามันจะไปถึงแนน นะ
ปล.นี้รูปที่แนนทิ้งไว้ให้เรา
ขอบคุณนะคะที่อ่านเรื่องของพี่ชายเรา หวังว่าจะได้เจอพี่แนนนะ
หนังเรื่องแฟนฉัน...ในชีวิตจริงของพี่ชายเราเอง :)))
คือเค้าตั้งกระทู้เองไม่เป็น(lowมาก
เข้าเรื่องเลยนะคะ
ข้อความข้างล่างนี้เป็นข้อความที่พี่ชายเราพิมพ์มาให้
คือผมตามหาเพื่อนเมื่อประมาน 13 ปีที่แล้ว ชื่อเล่นว่า "แนน"
ส่วนผมชื่อ "บาส" ปีนี้อายุ 31 แล้ว ย้อนไปวันที่เจอกับแนนที่เรียนพิเศษ ที่วิสุทธานีย่านลาดพร้าว
วันนั้นตอนเลิกเรียน เป็นวันที่ใกล้จะหมดคอร์สเรียนแล้ว
แนนเดินอยู่ข้างหลังผม ซึ่งผมก็กำลังเดินคุยกับเพื่อนอยู่ เพื่อที่จะไปขึ้นรถเมล์
ขณะที่เดินอยู่เพื่อนผมได้เอามือไปปัดที่กั้นเลนส์ถนน เกือบกระเด็นไปถูกแนน
ผมหันไปพอดีแล้วบอกขอโทษ ในใจก็คิดไปว่า(น่ารักจังเลยวะ) เมื่อเดินไปถึงป้ายรถเมล์
ผมก็ตัดสินใจเดินไปขอเบอร์มือถือแนน ตอนนั้นผมใช้โทรศัพท์ ยี้ห้อ Motorola V.70
แล้วแนนก็ให้เบอร์โทรมา เบอร์โทรศัพท์แนน คือ xxx-xxx0822 ถ้าจำไม่ผิดนะ ซึ่งก็ๆไม่น่าจะผิดหรอก
แล้วเราก็ คุยโทรศัพท์กันตอนเย็นทุกวัน มีนัดเจอกันบ้าง วันที่ไปเรียนตรงกัน ผมไปเรียน แอพพลาย ฟิสิกส์
ส่วนแนนเรียนอะไรผมก็จำไม่ได้ละ
จนวันสุดท้ายที่ผมจะต้องเดินทางกลับ ตจว. ผมเจอกับแนนที่ The mall บางกะปิ เราดูหนังกัน
เรื่อง หลบผี ผีไม่หลบ ในตั๋วหนังเขียนว่า Faster_T ซึ่งย่อมาจาก Faster than ghosts.
ซึ่งวันนั้นแนนก็ถามผมนะว่า ทำไมตั๋วหนังเขียนว่า Faster_T ^^นี้ไงตั๋วหนัง
จางนิดนึงนะมันสิบกว่าปีแล้ว
อยากบอกแนนเหลือเกินนะว่าเราอยากจับมือแนนมาก แต่เราไม่กล้า ซึ่งก็ดีแล้วแหละที่ไม่ได้จับ
ดูหนังจบ เราก็มานั่งคุยกันตรงที่นั่งมุมนึงของห้าง ผมถามแนนว่าจะลืมผมมั๊ย ซึ่งก็แน่นอนแหละใครจะบอกว่าลืมหละ
จริงมั๊ยครับ
พอเราคุยกันเสร็จ ก็เกือบๆค่ำแล้ว ผมก็พาแนนขึ้นรถเมล์ไปส่งบ้าน ขณะที่เรายืนบนรถเมล์ แนนก็ยื่นซองพลาสติก
ซื้อมีจดหมายเล็กๆข้างในให้ผม ส่วนผมเองก็ยื่น สมุดโน๊ตเล่มเล็กๆให้แนน ในสมุดโน๊ตผมเขียนเรื่องส่วนตัวของผมให้แนน
ส่วนจดหมายของแนนมี2 อัน อันนี้เขียนบนหลังกระดาษรูปอุลตร้าแมน
เนื้อหาก็ตามนี้เลยครับ ผมบอกแนนเองแหละครับว่าผมชอบตัว อุลตร้าแมน...
ส่วนนี้เป็น จดหมายอีกฉบับเขียนบนกระดาษรูปตุ๊กตาหมี
อันนี้เลยเนื้อหาตามนี้ มีที่อยู่ด้วย เดี๋ยวผมจะบอกอีกทีว่าทำไมถึงต้องมาตั้งกระทู้แทนที่จะเขียนจดหมายหา
แล้วแนนก็มีกระเป๋าซิบ ใบเล็กๆใบนึงให้ผม ใบนี้
คือแนนไปเดินซื้อของกับแม่เลยซื้อมาฝากผม
ผมก็ถามตัวเองตลอดเลยนะว่าแนน เค้าชอบผมบ้างมั๊ย ในความรู้สึกผมตอนนั้นผมเหมือนเด็กบ้านนอก ไม่เหมาะกับแนนเลย
ข้ามๆเพ้อละ
แล้วแนนก็ลงจากรถเมล์ แล้วเดินหายเข้าไปในซอย...ย่านๆนึงใกล้ๆ ห้างซีคอน ศรีนครินทร์
ผมยืนมองแนนเดินเข้าไปจะไม่เห็นหลังแนน แล้วผมก็เดินทางกลับต่างจังหวัด
ผมเก็บตั๋วรถเมล์เที่ยวสุดท้ายนั้นไว้
ช่วงแรกๆผมโทรหาแนนทุกวัน แล้วเขียนจดหมายฉบับนึงไปหาแนนตามที่อยู่ที่ได้
ที่แย่คือ คุณแม่ของแนนเปิดอ่านจดหมาย แล้วสั่งให้แนนโทรมาบอกผมว่าไม่ต้องส่งจดหมายอะไรมาอีก
เสียงแนนฟังดูแย่มากครับ ผมก็รู้สึกผิดมากๆ แนนคงโดนดุแน่ๆ นี้แหละคับผมถึงไม่อยากส่งจดหมายไปหาแนนอีก
จากนั้น เราก็ค่อยๆห่างหายไปจากกัน
จนแนนเปลี่ยนเบอร์มือถือ ผมก็ติดต่อแนนไม่ได้อีกเลย
"แนน ถ้าแนนอ่านข้อความนี้อยู่ อยากจะบอกแค่ว่าเราคิดถึงแนนนะ ไม่รู้ว่าแนนแต่งงานมีครอบครัวยัง ตอนนี้
แนนก็คง 30เหมือนเราแล้ว เรามาทำงานที่ กรุงเทพฯ เป็นสถาปนิก เปิดบริษัทรับออกแบบใน กรุงเทพนี้มา เกือบ7ปีแระ
เคยคิดมาตลอดว่าจะตามหาแนนนะ แต่ก็ไม่ได้ทำซะที เราพกจดหมาย,รูป,ตัวรถเมล์ ฯ ไปด้วยตลอด ตั้งแต่เรียน มหา'ลัย
จนมาทำงาน เราก็กังวลว่าแนนจะมีครอบครัวแล้ว ถ้าเราพยามติดต่อแนนไปโดยตรงโดยการเขียนจดหมาย เผื่อแฟนแนนเปิดอ่าน
จะเข้าใจเจตนาเราไม่ผิดได้ เหมือนตอนที่คุณแม่แนนเปิดอ่าน
อีกอย่างเราไม่รู้ว่าแนนยังอยู่ที่เดิมรึเปล่า
ถ้าแนนเห็นข้อความของเรา เรารู้ว่าแนนต้องจำได้แน่ๆ ติดต่อเรากลับมาทาง หลังไมค์ Pantip ตาม Account นี้เลยของน้องเราเอง
หวังว่ามันจะไปถึงแนน นะ
ปล.นี้รูปที่แนนทิ้งไว้ให้เรา
ขอบคุณนะคะที่อ่านเรื่องของพี่ชายเรา หวังว่าจะได้เจอพี่แนนนะ