ไม่รู้ว่าอาการแบบนี้เป็นโรคซึมเศร้าหรือเป็นโรคจิตรึเปล่า  มันรู้สึกเฉยๆเกินไป คือแปลกใจกับตัวเอง ที่ตอนนี้มันไม่เศร้า ไม่ดีใจ ไม่เสียใจ ไม่โกรธ มันแตกต่างจากเมื่อก่อนมาก แต่ก่อนอ่อนไหวสุดๆ อะไรนิดอะไรหน่อยร้องให้ หรือไม่ก็หัวเราะออกมาทั้งๆที่ร้องให้ โกรธง่ายด้วยค่ะ แต่ตอนนี้คือมันเปลี่ยนไป ปกติเป็นคนมีเป้าหมายแล้วก็คาดหวังเยอะ แล้วก็ทุ่มเทมาก เวลาทำอะไรจะตั้งใจสุดๆ และบางครั้งมันไม่ได้ดั่งใจ เลยเสียใจหนักมาก และอยากฆ่าตัวตาย เคยกรีดข้อมือจนเลือดใหล เคยกลั้นใจตายแต่มันไม่ตาย และแล้วก็ผ่านช่วงที่เลวร้ายสุดๆมาได้ ที่บอกว่าเลวร้ายสุดๆคือ ตอนนั้นตั้งใจว่าจะทำสิ่งหนึ่งให้สำเร็จ สัญญาและบอกกับทุกคนที่รักว่า จะทำได้แน่ แต่สุดท้ายคือล้มเหลว ก็เลยเสียใจ จากนั้นก็ชอบอยู่คนเดียวมาตลอด ไม่กล้าสู้หน้าใคร จนกลายเป็นคนไม่มีเพื่อน แต่น่าแปลกที่อยู่คนเดียวได้ อยู่มาเรื่อยๆ จนตอนนี้มันรู้สึกเฉยๆกับทุกคน แม้กระทั่งคนในครอบครัว และไม่นานมานี้พ่อพึ่งเสียค่ะ ด้วยโรคความดันและโรคหัวใจ รู้สึกเสียใจแต่ไม่ร้องให้ค่ะ แค่มันรู้สึกหนักๆหน่วง คือรับรู้ว่าพ่อเสียแล้ว แค่นั้น ปัจจุบันอยู่คนเดียว ไม่รู้สึกคิดถึงใคร ไม่ห่วงใคร ประมาณว่าใครจะเป็นยังไงก็ช่าง เหมือนเราเห็นแก่ตัวสุดๆ คือมันเฉยๆเกินไป ไม่รู้ว่าเป็นอะไร และด้วยงานที่เราทำ วันๆนึงก็ไม่ได้คุยกับใครเลย แต่ก็ไม่รู้สึกว่าเหงาหรืออยากให้ใครเข้ามา มันเฉยๆกับทุกอย่าง ไม่คาดหวังอะไร ไม่อยากได้อะไร จะมีก็ได้ไม่มีก็ได้ หิวก็กิน ง่วงก็นอน ใครจะเป็นยังไงเรื่องของเขา ส่วนเราก็อยู่ไปเรื่อยๆ จนเริ่มแปลกใจ ว่าตัวเองมีอาการป่วยทางจิตรึเปล่า ขนาดดูหนังเศร้าดูหนังผีมันยังไม่อินเลย มันเป็นแบบนี้เราควรจะทำยังไงต่อ