ช่วงเนี้ยเรายุในสถานะตกงาน ก็เลยเอาเวลามี่มีทั้ั้งหมด ไปช่วยพี่สาวทำของขาย
ตอนแรกพี่ก็เข้าใจเราอ่านะ บอกว่า "ไม่เป็นไร ความจริงมาช่วยกันขายของกะได้ เพราะกรูทำไม่ทัน"
แหม ก็หวานเลย ขายของ งานถนัดอยู่แล้ว คงไม่ปวดหัวเหมือนงานประจำที่เคยทำ ก็เลยตกลงกะพี่สาวไป
แล้วพี่ยังชวนให้มายุด้วย จะได้ประหยัดเงิน ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว มองอนาคตแล้วว่า "ชั้ลจะมีธุรกิจเป็นของตัวเอง
และต้องมีเงินเก็บเยอะแน่ๆๆ 5555+" ก้คิดเนอะว่างานส่วนตัวต้องทำเงินดีกว่าเป็นลูกน้องแน่
และแล้ว หนึ่งเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก ยอดขายลดลงเรื่อยๆๆ สุดท้ายพี่ปิดกิจการ..
เวรแล้ว..เงินเก็บก้เริ่มร่อยหรอ เนื่องจากเอามาลงทุน พี่สาวเริ่มไล่ให้ไปหางานทำ "เอาไงดีว่ะตรู"
เออ..หางานก้ได้ว่ะ กลับสู่วงจรเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ "สามเดือนแล้ว ยังหางานไม่ได้!!!"
ชิบแล้วไง พี่เองก้เริ่มแสดงอาการ "หางานสักทีซิ" "งานไรก้ทำเหอะล้างจาน เด็กเสิร์ฟ ทำไปเหอะ" คือก้บอกพี่ตลอดว่า
"งานก้หา แต่เค้าไม่รับอ่าาา" สัมภาษณ์แล้ว บอก "รอก่อนนะ" "เดี๋ยวพี่เรียก มาอีกที พี่ชอบเรามากเลย" บ้างที่พีคสุด คนในหน่วยงานเองบอกว่า "อย่าทำเลยที่นี่" อ้าวชิบอีกแล้วตรู
รวมระยะเวลาหางานทั้งหมด สามเดือนกับอีกห้าวัน (รวมวันนี้อ่านะ)
แต่จริงๆๆ นี่แค่เริ่มต้น ยังไม่เกี่ยวกับคำถามเลย เพราะต่อจากนี้ไป คือ ที่มาของคำถามแล้ว..
พี่สาวชอบทำหน้าบึ้งตลอดทุกครั้งที่ยุบ้าน แต่พอยุกับคนอื่นน่าเริงจนหน้าหมั่นไส้
พอไปช่วยหยิบจับทำไรก้จะบอกว่า ไม่ต้อง ไม่มีไรให้ทำ เดี๋ยวทำเอง แต่พอไม่ไปช่วย ก้ทำเสียงปึงปัง
ปิดประตูดังบ้าง ล้างจานดังบ้าง นี่ ล่าสุด แยกผ้าตัวเองออกจากตะกร้า (ปกติจะซักรวม และเราทำหน้าที่นั้น)
เราก้ไม่รุแยกเพื่อ? ปัจจุบัน ต่างคนต่างกินข้าว ไม่พูดกับเรา ชอบทำเสียงดังปึงปัง แต่กับคนอื่น ร่าเริงจนน่าหมั่นไส้
สรุป..มนุษย์น้องก้ไม่เข้าใจมนุษย์พี่ และมนุษย์พี่เองก้ไม่เข้าใจมนุษย์น้องเช่นกัน
ทุกวันนี้อย่างกับยุกลางสนามรบ แรกๆๆก้แค่สงครามเย็น แต่ตอนนี้เริ่มเป็นสงครามนิวเคลียร์แล้วล่ะ
เราเองก้เร่งหางานแต่ก้ไม่ได้สักที รบกวนมนุษย์พี่ทั้งหลายมาช่วยบอกหน่อยว่า "ชั้นผิด ผิดอย่างไร ??"