Chapter 1

ในที่สุด ฉันก็เดินทางมาถึงบ้านเกิดซักที  เกาหลี เกาหลี เกาหลีที่ร๊ากกกกกก ไชโย !! สนามบินที่นี่มันสวยกว่าที่อื่นจริงๆ และเป็นที่ที่ฉันอยากจะเห็นมากที่สุดในสิบโลกเลยก็ว่าได้ ไปเรียนที่อเมริกาจนลืมไปแล้วว่าเกาหลีมีอะไร เป็นแบบไหน อิอิ ในที่สุดฝันฉันก็เป็นจริง !! XD
“ยัยยุนอึนโซ !!”
โอ๊ะ พี่ชาย พี่ชาย !!
“พี่ค่ะ พี่ค่ะ พี่ชายยยยย ยุนจุนโซ ยุนอึนจุน”

ฉันเห็นพี่ชายของฉันสองคน โบกมือให้ฉันอยู่ไม่ไกล ฉันดีใจจัง ได้เจอพี่แล้ว น้ำตาฉันไหลอาบลงมาอย่างบ้าคลั่งกับบการเจอครอบครัวของตัวเอง ฉันอยู่คนเดียวมาตลอดที่อเมริกา ได้แต่ยินเสียงของพวกพี่ๆเท่านั้นที่โทรมาหาฉันทุกวี่ทุกวัน
“ร้องไห้จนเสียศูนย์เลยนะ” พี่อึนจุนทักฉันคำแรก
“อะไรกัน ก็มันดีใจนี่ ในที่สุดฉันก็ได้กลับมาซักที ดีใจแบบบอกไม่ถูกเลย”
“พี่ดูก็รู้ว่าเธอดีใจ พวกเราก็ดีใจที่เธอกลับมา ^^” พี่จุนโซพูดพร้อมกับลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน

พี่ชายฉัน สองคน สองสไตล์ สองนิสัย คนโตชื่อว่า ยุนจุนโซ เป็น CEO บริหารโรงแรมชื่อดังของเกาหลี ชื่อว่าโรงแรม Maple เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้พวกเราก่อนพวกท่านจะจากไป คนที่สองเป็นช่างกล้องมือดี ชื่อว่า ยุนอึนจุน เค้าเปิด studio ถ่ายรูปเป็นของตัวเอง ส่วนใหญ่จะถ่ายพวกนางแบบดังๆที่ลงนิตยสารร่อนไปทั่วเกาหลี พี่ฉันคนโตเป็นคนใจดี ใจเย็น เข้าใจฉัน ส่วนคนที่สอง ใจร้อน เข้าใจฉันบ้าง เป็นห่วงฉันมาก ไม่สิ เรียกว่าหวงน้องสาวก็อาจจะเป็นได้ อาจจะเพราะฉันเป็นน้องสาวคนเดียว เป็นผู้หญิงคนเดียวของบ้าน พ่อกับแม่ทิ้งพวกเราไปในอุบัติเหตุทางเครื่องบิน ทำให้พี่จุนโซ ต้องรับบทหนัก ดูแลกิจการของโรงแรมตั้งแต่อายุแค่ 25ปี ส่วนพี่อึนจุน ไปเรียนเรื่องการถ่ายภาพต่อที่ฝรั่งเศส กลับมาก็ช่วยงานพี่จุนโซบ้าง แต่ก็ทำงานอิสระของตัวเองมากกว่า นี่แหละครอบครัวฉันเองล่ะ ส่วนฉัน ยุนอึนโซ ฉันยังเรียนแค่ ม.ปลาย และฉันกำลังจะมาเรียนต่อที่เกาหลีนี่เอง อิอิ  ฉันไม่มีอะไรเด่นเลย ไม่ใช่คนเรียนเก่ง มีแต่เรื่องที่พอทำได้ แต่ก็ทำได้ไม่ดีมากนัก ฉันชอบเล่นดนตรี พอจะเล่นได้บ้าง เล่นได้เยอะสุดก็คงเป็น กีต้าร์ เฮ้อ ชีวิตดูแตกต่างจากพี่ทั้งสองคนโดยสิ้นเชิง แต่ฉันก็ไม่สนหรอก ฮ่าๆๆ เอาเป็นว่า พี่ชายฉัน ไม่มีวันทิ้งให้ฉันอดตายแน่ ถ้าฉันลำบากวันไหน อิอิ

“ห้องฉันยังเหมือนเดิมรึเปล่าหน่ะ”
“เหมือนเดิมเลย พี่ให้คนมาทำความสะอาดห้องเธออาทิตย์ละครั้ง แล้วก็คลุมผ้าไว้อย่างดี ตอนนี้ จัดห้องให้ใหม่ ทุกอย่างเรียบร้อย”
“เย๊ ีใจจัง ขอบคุณมากน่ะค่ะ ^^”
“ไปพักผ่อนเหอะน่า มัวแต่เต้นแร้ง เต้นกาอยู่ได้ พี่จะปวดหัวตายเพราะเสียงเธอ กับความตื่นเต้นของเธอ ที่มันยังไม่หมดลงซักทีเนี๊ยแหละ”
“เอาน่า ฉันเพิ่งมาเหยียบที่นี่ได้ไม่ถึง 2 ชม. พี่จะบ่นอะไรได้ยืดยาวขนาดนี้นะ ยุนอึนจุน”

พี่ชายฉันคนนี้ หาเรื่องฉันได้ตลอดเวลาจริงๆ ทั้งตอนที่ฉันอยู่อเมริกา ตอนที่ฉันไปเรียน ไปทำงานพิเศษ ให้ตายสิแม้กระทั่งฉันกลับมาเกาหลียังไม่เว้นจะหาเรื่อง มันน่าจริงๆ ฉันรีบเข้าไปดูห้อง ห้องฉันยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง พี่ๆช่วยกันดูแลมันอย่างดี ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา
ฉันรีบเก็บของ อาบน้ำ ไปที่โซฟากลางบ้านเพื่อจะเล่าเรื่องหลายๆเรื่องให้พวกพี่ๆฟัง มีเรื่องเยอะแยะที่ฉันอยากบอก อยากจะเล่า อยากจะคุยด้วย หลายเรื่องที่ฉันไม่เคยได้พูด เพราะฉันอยากจะพูดตอนที่ฉันเจอพวกพี่ๆ และมองหน้าพวกพี่ไปด้วยขณะที่เล่า

“อ้าว อาบน้ำเสร็จละหรอ พี่ทำอาหารเสร็จแล้ว กินก่อน พี่ซื้อไอศครีมรสช๊อกโกแลตมาให้เธอด้วยนะ”
“แหม ยุนอึนจุน ถึงพี่จะปากเสีย พี่ก็ยังมีดีนะ”
“นี่ยัยบ๊อง ไปนั่งกินข้าวดีดี นี่จุนโซ นายก็ช่วยมานั่งก่อนได้ไหม รายงานนั้น นายค่อยอ่านก็ได้น่า”
“งานมันติดพัน พอฉันอ่าน ฉันวางมันไม่ลงตลอดเลย = =”
“ไมได้ มากินข้าวเร็วๆ”
“อ่าๆ โอเคๆ”

พี่จุนโซว่านอนสอนง่าย อาจจะเพราะไม่อยากมีปัญหากับพี่อึนจุนก็เป็นได้ แต่ก็ถูกอย่างที่พี่อึนจุนว่า เค้าควรจะมากินข้าวก่อนแล้วค่อยไปทำงาน งานนี่เหมือนยาพิษที่พร้อมจะคร่าชีวิตพี่ชายของฉันคนนี้ได้ทุกเมื่อจริงๆ ฉันละกลุ้มใจ

“อ้อ อึนโซ พี่หาโรงเรียนให้ได้แล้วหน่ะ เป็นโรงเรียนที่มีบรรยากาศโอเคเลยนะ” พี่จุนโซเอ่ยถึงเรื่องโรงเรียนใหม่ของฉันขึ้นมา
“จริงหรอ ชื่อโรงเรียนอะไรหรอ”
“มัธยมปลายซางยองหน่ะ”
“แล้ว ฉันไปเรียนตอนครึ่งหลังนี่ ฉันจะตามเค้าทันหรอ เค้าไปไหนต่อไหนกันแล้วนะ”
“ยัยบ๊อง เธอออกจะเรียนเก่ง แต่ถ่อมตัวเกินไปนะ พี่ว่าเธอทันเค้าได้สบาย เผลอๆเธอไปเรียนอาจจะกลายเป็นที่หนึ่งของห้องตอนสอบ final ก็ได้นะ”
“เอ่อ จะดีหรอ”
“เธอหน่ะ เก่งหลายเรื่อง แต่ก็ชอบบอกว่าตัวเองเก่งพอประมาณ แต่มันก็ดีนะ คนอื่นเค้าจะได้ไม่หมั่นไส้เอา ไม่อวดตัวย่อมดีที่สุด ^^”
“อ่า แล้วฉันจะต้องทำยังไง ไปเริ่มเรียนเมื่อไหร่ แบบเรียน ชุดนักเรียน อะไรพวกนี้ละ”
“เริ่มเรียนพรุ่งนี้ ของใช้ทั้งหมด พี่เตรียมให้แล้ว”
“โอ้ว ดีเลย พรุ่งนี้เลยหรอ เร็วดีเนอะ เร็วเกินไปนิดๆด้วยมั้ง ^^”

“ไม่ !! ฉันไม่ให้ไปเรียนเด็ดขาด ให้อึนโซไปเรียนที่อื่นซะ ฉันเคยบอกนายแล้ว ให้ไปเรียนโรงเรียนอื่นก็ได้ เยอะแยะไป”
“ทำไมละพี่อึนจุน โรงเรียนนี้มันเป็นยังไงหรอ ทำไมพี่ไม่อยากให้ฉันไปเรียนละ มันเป็นยังไงหรอ ผีดุหรอ แบบนั้นฉันก็ไม่ไปนะ ไม่เอาอ่ะ T^T”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก พี่ชายสุดหล่อ ยุนอึนจุนหน่ะ เค้าไม่อยากให้น้องสาวสุดรักไปนอนโรงเรียนประจำหน่ะสิ”
“เอ๋ .. มัธยมปลายซางยองเป็นโรงเรียนประจำหรอ”
“ใช่แล้ว ^^”
“จริงหรอ โรงเรียนประจำ ฉันต้องไปนอนหอ อะไรอย่างนั้นใช่ไหม”
“ใช่เลย”
“ไม่ เธอจะไม่ไปนอน บ้านก็มีให้นอน จะไปนอนหอทำไมกัน นอนบ้านนี่แหละ หาโรงเรียนอื่นซะ แล้วพี่จะไปรับไปส่งเอง” พี่อึนจุนแทรกอย่างเหลืออด เค้าดูโกรธมากที่ฉันรู้สึกเห็นดีเห็นงามกับการได้ไปนอนโรงเรียนประจำด้วย
“แต่ว่า โรงเรียนประจำก็ดีนะ ดูครึกครื้น ตื่นเต้นดี เพื่อนเยอะด้วยนะ ฉันชอบ ^^”
“พี่รู้ว่าเธอต้องชอบ พี่ก็เลยหาโรงเรียนประจำให้ไงละ หุหุ”
“ขอบคุณมากคร่า”

ฉันกับพี่จุนโซเกลี้ยกล่อมพี่อึนจุน จนเค้ายอมให้ฉันไปอยู่โรงเรียนประจำ ฉันสัญญากับเค้าว่าถ้ามีวันหยุดที่ฉันไม่ติดธุระอะไร ฉันจะกลับบ้าน ง่ายๆก็คือ ทุกสุดสัปดาห์ฉันก็จะกลับมานอนบ้าน แล้วก็ไปกลับไปนอนหอตอนวันปกติ อิอิ ยกเว้นถ้าฉันมีเพื่อนแล้ว เพื่อนฉันชวนไปเที่ยว ฉันก็ขอเบี้ยว ที่จะกลับบ้านละกันนะ ^^ ชีวิตโรงเรียนประจำของฉัน พร้อมแล้ว !! ><