ผมเคยมีเเฟนคบกับมา5ปีเเล้วตั้งเเต่มัธยม เเล้วพอเข้ามหาลัยเเล้วปี1เทอม2เลิกกัน เพราะผมกับเธออยู่คนล่ะที่กันเขาเรียนอยู่ มข. เเต่ผมเรียนอยู่ มก. เเละตอนปีหนึ่งเราสองคนต่างไม่มีเวลาให้กันต่างคนต่างทำกิจกรรมเวลาว่าเราก็ไม่ตรงกันและเธอก้เป็นคนขี้เหงาไม่ชอบอยู่คนเดียว เเต่เเล้วรักของเราก็ไปกันไม่ได้เพราะคำว่าเราอยู่ไกลกัน เวลาไม่ตรงกัน ผมก้เข้าใจเธอผมพยายามทำใจมาตลอดจนถึงวันที่เะอบอกลา พร้อมกับไปคบกับหนุ่มวิสวะที่เขาคุยอยู่ เขาเเอบคุยกันตอนไหนเผมก็ไม่รู้เพราะทุกครั้งที่ผมโทรไปเธอบอกว่าไม่ว่าง ยุ่งอยู่กิจกรรมเยอะ ผมก็อยากคุยเเต่ผมว่าเธอคงจะเหนื่อย ผมก็เป็นห่วงอยากให้เธอพักผ่อน เเต่สุดท้ายความจริงก็เกิดเมื่อเพื่อนผมที่เรียนอยู่กับเธอทนไม่ไหวเลยเอาความจริงมาบอกผม แล้วผมก็ถามเธอว่าเธอมีอะไรจะบอกเราไหม เะอก็บอกว่าเราขอโทษที่ทำเเบบนี้ เเต่เราได้เดินมาไกลเเล้วความรู้สึกเราไม่เหมือนเดิมเเล้ว ผมได้ได้ยินเเล้วผมอธิบายไม่ถูก (คงไม่ต้องบอกนะว่าความรู้สึกมันจะเป็นเเบบไหน) จากนั้นโทรก็วางสายผมไป เเล้วเธอก็บ็อลเฟส ไลน์ เเละเบอร์โทรศัพท์ เเล้วเะอก็หายไปเลย ผมพยายามติดต่อเขาก็ไม่อยากพูดกับผม ถึงจากวันนั้นถึงวันนี้เธอได้จากลาผมไป2ปีเเล้วเเต่ผมก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม ผมพยายามจะเริ่มใหม่เเต่ก็ทำไม่ได้สักที เริ่มใหม่ทุกครั้งความรู้สึกเดิมก็เข้ามา เเล้วทุกอย่างก้ยังเป้นเหมือนเดิมวกวนไปมาเเบบนี้ตลอด ผมอยากกลับไปเป็นเหมือนเดินถึงเเม้จะไม่ใช่สถานะเเฟน เป็นคำว่าเพื่อนก็ยังดี  เเต่ผมขอเเค่อย่างเดียวคืออย่าหายไปเเบบนี้เลย อย่าทำเป็นคนที่ไม่เคยรู้จะกมาก่อนเลย เเละวันที่11มีนาคมนี้เป็นวันเกิดเธอ ผมอยากจะบอกเเละอวยพรให้เธอ มีความสุขมากๆนะ  ก็ขอให้สุขภาพเเข็งเเรง พักผ่อนเยอะๆนะอย่าหักโหมเกินไปมากล่ะกิจกรรมก็เบาๆโตขึ้นอีกปีเเล้วนะ^.^ความรับผิดชอบก็สูงเรียนก็หนัก ก็ขอให้ความรักของเธอรักกันยาวนานคนนั้นของเธอก็อยู่เเลเอาใจใส่เธอให้มากๆเธอไม่ชอบดุ ด่า พูดให้ไม่ดี อย่าเอาเธอไปเปรียบเทียบกับคนอื่น มีเรื่องทะเลาะกันก็ใช้เหตุผลอย่าใช้อารมณ์ อย่าตะโกนใส่  ไม่มีไรพูดเเหล่ะสุดท้ายนี้ก็ขอให้เปิดเจอด้วยเถิด เพราะเราไม่รุจะะทำไงแล้วที่จะติดต่อเธอได้เเล้วขอฝากเป็นสื่อบอกเบิดร์เดย์เธอ
#ส่วนตัวเราก็จะมองเเละเป็นห่วงเธออยู่ข้างๆห่างๆ^.^
คิดถึงนะตัวเล็ก