บ้านผมอยู่ติดกับทุ่งกว้างแถวเทพารักษ์ สมุทรปราการ ตอนย้ายมาอยู่ใหม่ๆ เห็นภรรยาเจ้าของทุ่งพายเรือเก็บผัก ส่วนสามีก็ตัดหญ้าบ้าง ลอกคูคลองบ้าง ดูเป็นชนบทสงบสบายดี แต่ตอนนี้เริ่มมีสัญญาณการเปลี่ยนแปลง ไม่เห็นมาดูแลที่ทางของเขาหลายเดือนแล้ว บ้านไม้สองชั้นของเขาก็รื้อออกไปแล้ว คาดว่าอีกไม่นานทุ่งนี้คงแปลงสภาพเป็นหมู่บ้านจัดสรรแน่นอน
สองปีก่อนผมเริ่มสังเกตเห็นสุนัขตัวหนึ่ง อยู่หลบๆซ่อนๆในทุ่งแห่งนี้ อาศัยในพุ่มไม้เวลากลางวัน เวลาโพล้เพล้จึงค่อยออกมาจากพุ่มตระเวนหากิน หมาตัวนี้เคยมาอยู่ในพุ่มติดกับกำแพงบ้านผม ผมก็พาดบันไดปีนกำแพงหย่อนเชือกผูกถังพลาสติกที่ใส่อาหารลงไปให้ มันจะมุดโพรงออกมากิน แล้วได้เวลาก็จะออกมาจากโพรงนอนรออาหารอีกในวันต่อมา แต่เจ้าของที่มาตัดหญ้าเห็นเข้า จึงรื้อบ้านมันทิ้งไป มันจึงหายหน้าหายตาไปนาน ไม่มานอนรออาหารเหมือนปกติ นานๆ จะเห็นมันวิ่งอยู่ในทุ่งผ่านหน้าต่างบ้าน แต่ไม่เคยเห็นมันมีท้อง คงเพราะมันซ่อนตัวเก่ง ทั้งๆที่ทุ่งนี้ก็มีหมาเจ้าถิ่นสามสี่ตัวที่ตระเวณไปตามทุ่งคอยจับสัตว์เล็กสัตว์น้อยกิน แปลกที่หมาเจ้าถิ่นเหล่านี้ไม่เคยเจอเจนเลย ( ผมถือโอกาสตั้งชื่อมันว่า "เจน" แล้วกัน )
ก่อนตรุษจีนที่ผ่านมาเริ่มเห็นเจนอีก ผมจึงหาอาหาร ปลาบ้าง ไก่บ้าง ขนมปังบ้าง โยนจากหน้าต่างไปให้มันกินทีละชิ้น พอโยนหมด เจนกินเสร็จมันก็วิ่งไกลจากไปจนลับตา วันต่อมาก็มานอนรอคอยอาหารอีก แต่ตรุษจีนเจนหายหน้าหายตาไป ผมตุนเป็ดไก่ไว้ให้มันเต็มตู้เย็นหลายวัน จนต้องนำไปทิ้งขยะ แอบสงสัยว่าเจนไปติดใจเป็ดไก่บ้านอื่นหรือเปล่า อาจมีคนคอยให้อาหารมันอยู่เหมือนกัน
จนสัปดาห์ที่ผ่านมาเจนเริ่มผ่านหน้าต่างให้เห็นอีก ผมจึงนำอาหารใส่ถุงก๊อปแก๊ปแล้วผูกเชือกพลาสติกยาวๆ โยนจากหน้าต่างข้ามคูน้ำลงไปให้เจน เจนจะกัดถุงพลาสติกจนขาดคาติดปากออกมาแล้วคายทิ้ง จึงค่อยสอดปากเข้าไปกินอาหารจนหมดแล้วก็วิ่งหายลับตาไป ผมก็สาวเชือกนำถุงพลาสติกเปล่ากลับขึ้นมา
วันต่อมาก็เตรียมอาหารไว้ให้เจนอีก ผมคอยไปชำเลืองที่หน้าต่างว่าเจนมาเมื่อไรจะโยนอาหารลงไปให้กิน แต่คอยดูตลอดเช้าสายบ่ายเย็นก็ไม่เห็นมา เย็นวันนั้นจึงตัดสินใจโยนถุงอาหารลงไปคาไว้อย่างนั้เนเลย กะว่ามาเวลาไหนก็กินไปแล้วกัน
ตื่นเช้ามาเห็นเชือกที่ผูกถุงอาหารมันตึงๆ จึงรีบลุกไปเปิดหน้าต่างสำรวจอาหารที่โยนลงไปเมื่อวาน สิ่งที่เห็นคือถุงว่างเปล่าแล้ว ผมแน่ใจว่าเจนคงเป็นคนกินอาหารนั้นหมดเอง ตั้งแต่นั้นเจนก็ย้ายบ้านมาอยู่ตรงข้ามกับหน้าต่างที่ผมโยนอาหารลงไปให้ เวลาสายๆ หรือใกล้เที่ยงก็จะออกมานอนชะเง้อรออาหาร เมื่อได้อาหารและกินหมดแล้วก็จะวิ่งไปขับถ่ายไกลๆ แล้ววิ่งกลับมาเข้าบ้านหายไปนานอยู่ในพุ่มไม้นั้น จนโพล้เพล้จึงค่อยออกมาเดินบ้างวิ่งบ้างไปตามท้องทุ่ง เช้ามืดก็กลับมาเข้าบ้าน เป็นวงจรชีวิตของมันอย่างนี้ทุกวัน จนกว่า...
" เจน " หมาเดียวดายในทุ่งกว้าง
สองปีก่อนผมเริ่มสังเกตเห็นสุนัขตัวหนึ่ง อยู่หลบๆซ่อนๆในทุ่งแห่งนี้ อาศัยในพุ่มไม้เวลากลางวัน เวลาโพล้เพล้จึงค่อยออกมาจากพุ่มตระเวนหากิน หมาตัวนี้เคยมาอยู่ในพุ่มติดกับกำแพงบ้านผม ผมก็พาดบันไดปีนกำแพงหย่อนเชือกผูกถังพลาสติกที่ใส่อาหารลงไปให้ มันจะมุดโพรงออกมากิน แล้วได้เวลาก็จะออกมาจากโพรงนอนรออาหารอีกในวันต่อมา แต่เจ้าของที่มาตัดหญ้าเห็นเข้า จึงรื้อบ้านมันทิ้งไป มันจึงหายหน้าหายตาไปนาน ไม่มานอนรออาหารเหมือนปกติ นานๆ จะเห็นมันวิ่งอยู่ในทุ่งผ่านหน้าต่างบ้าน แต่ไม่เคยเห็นมันมีท้อง คงเพราะมันซ่อนตัวเก่ง ทั้งๆที่ทุ่งนี้ก็มีหมาเจ้าถิ่นสามสี่ตัวที่ตระเวณไปตามทุ่งคอยจับสัตว์เล็กสัตว์น้อยกิน แปลกที่หมาเจ้าถิ่นเหล่านี้ไม่เคยเจอเจนเลย ( ผมถือโอกาสตั้งชื่อมันว่า "เจน" แล้วกัน )
ก่อนตรุษจีนที่ผ่านมาเริ่มเห็นเจนอีก ผมจึงหาอาหาร ปลาบ้าง ไก่บ้าง ขนมปังบ้าง โยนจากหน้าต่างไปให้มันกินทีละชิ้น พอโยนหมด เจนกินเสร็จมันก็วิ่งไกลจากไปจนลับตา วันต่อมาก็มานอนรอคอยอาหารอีก แต่ตรุษจีนเจนหายหน้าหายตาไป ผมตุนเป็ดไก่ไว้ให้มันเต็มตู้เย็นหลายวัน จนต้องนำไปทิ้งขยะ แอบสงสัยว่าเจนไปติดใจเป็ดไก่บ้านอื่นหรือเปล่า อาจมีคนคอยให้อาหารมันอยู่เหมือนกัน
จนสัปดาห์ที่ผ่านมาเจนเริ่มผ่านหน้าต่างให้เห็นอีก ผมจึงนำอาหารใส่ถุงก๊อปแก๊ปแล้วผูกเชือกพลาสติกยาวๆ โยนจากหน้าต่างข้ามคูน้ำลงไปให้เจน เจนจะกัดถุงพลาสติกจนขาดคาติดปากออกมาแล้วคายทิ้ง จึงค่อยสอดปากเข้าไปกินอาหารจนหมดแล้วก็วิ่งหายลับตาไป ผมก็สาวเชือกนำถุงพลาสติกเปล่ากลับขึ้นมา
วันต่อมาก็เตรียมอาหารไว้ให้เจนอีก ผมคอยไปชำเลืองที่หน้าต่างว่าเจนมาเมื่อไรจะโยนอาหารลงไปให้กิน แต่คอยดูตลอดเช้าสายบ่ายเย็นก็ไม่เห็นมา เย็นวันนั้นจึงตัดสินใจโยนถุงอาหารลงไปคาไว้อย่างนั้เนเลย กะว่ามาเวลาไหนก็กินไปแล้วกัน
ตื่นเช้ามาเห็นเชือกที่ผูกถุงอาหารมันตึงๆ จึงรีบลุกไปเปิดหน้าต่างสำรวจอาหารที่โยนลงไปเมื่อวาน สิ่งที่เห็นคือถุงว่างเปล่าแล้ว ผมแน่ใจว่าเจนคงเป็นคนกินอาหารนั้นหมดเอง ตั้งแต่นั้นเจนก็ย้ายบ้านมาอยู่ตรงข้ามกับหน้าต่างที่ผมโยนอาหารลงไปให้ เวลาสายๆ หรือใกล้เที่ยงก็จะออกมานอนชะเง้อรออาหาร เมื่อได้อาหารและกินหมดแล้วก็จะวิ่งไปขับถ่ายไกลๆ แล้ววิ่งกลับมาเข้าบ้านหายไปนานอยู่ในพุ่มไม้นั้น จนโพล้เพล้จึงค่อยออกมาเดินบ้างวิ่งบ้างไปตามท้องทุ่ง เช้ามืดก็กลับมาเข้าบ้าน เป็นวงจรชีวิตของมันอย่างนี้ทุกวัน จนกว่า...