ตอนอายุแค่ 9  ขวบ  เราอยู่บ้านปู่ย่าจากวันจันทร์ถึงศุกร์เพราะต้องไปโรงเรียน พอเย็นวันศุกร์พ่อแม่จะมารับกลับบ้าน  เราดีใจและรอคอยเย็นวันศุกร์ที่รัก
แต่วันศุกร์นั้นเลยเวลามามากก็ยังไม่เห็นเรือพ่อมารับซักที ใจคอเริ่มไม่ดีเราอยากกลับบ้านมาก ทำยังไงดีละ หรือเราจะเดินไป เดินไปทางคันนาได้นินา หน้าแล้งน้ำแห้งคันนาเดินได้สบาย  แต่หมามันเยอะจะทำไงดี  นึกขึ้นได้หมามันตะกละ เอาไงดีเอาข้าวไปล่อมันดีมั้ย? มีข้าวก็ต้องมีกับข้าวด้วยซิ ค้นในตู้กับข้าวได้ข้าวเย็นกับปลาเค็มยัดใส่ถุงพลาสติกสี่ถุง  แอบเอาถุงอาหารล่อหมายัดใส่กระเป๋านักเรียน ออกเดินจากหลังบ้าน อามองเห็นเดินตามถามไปใหน บอกอาจะกลับบ้าน อาตะโกนไล่หลังไม่ให้ไปจะมืดแล้ว เราดื้อไม่ฟังและเริ่มวิ่ง ซักพักเจอกลุ่มหมาที่เฝ้าคันบ่อเลี้ยงปลา ยิ่งเราเข้าใกล้หมายิ่งเห่าดังขึ้น เริ่มเดินมาหาเรา  หมาเข้าใกล้ก็เริ่มโยนถุงข้าวใส่ หมารุมกินไปเห่าไป แต่ไม่ตามเรา เจออีกโยนอีกจนข้าวหมด ตัดสินใจวิ่ง แต่คิดผิด หมาวิ่งตาม  เราตกคันนานอนกลิ้งหายใจหอบจะตายเอา เจอปลาเค็มตัวสุดท้ายในกระเป๋าโยนใส่หมาแล้วออกเดินวิ่งไม่ไหวแล้ว  สุดท้ายเพื่อนบ้านมองเห็นเรามาแต่ไกลเลยตะโกนบอกพ่อแม่ พ่อเดินออกมารับ หมาพวกนั้นมันไม่กัดได้แต่เห่าให้ตกใจ ตอนเย็นอานั่งเรือมากับอาผู้ชาย เอาไม้มาตี 3 ที โทษฐานที่ไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่และทำให้เป็นห่วง ......

ครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตที่โดนตีตั้งแต่เกิดมา แต่มันก็ทำให้รู้ว่าเราชอบการเดินทางแนวผจญภัยมาตั้งแต่เด็กแล้วนินา และหลังจากนั้นเป็นต้นมาพ่อมารับเราตรงเวลาทุกวันศุกร์จนจบ ป.6


เขียนเรื่องสั้นครั้งแรกจากประสบการณ์จริง ช่วยแนะนำหน่อยนะคะอะไรที่ยังขาดหายไม่ดี หรืออะไรมากเกินไป