ดีคับผมมีเรื่องอยากให้ทุกคนช่วยผมคิดหน่อยครับ..คือผมแต่งงานแล้วมีลูกแล้วกับเธอหนึ่งคนเราสองคนคบกันมาแปดปีครับผมยอมรับว่าผมเป็นผู้ชายที่ไม่ดีกับเธอเท่าไรแต่ผมก็รักเธอจากใจจริงเราสองคนแต่งงานกันครับมีอยู่วันนึงครับผมมันเลวเองครับเลวกับเธอก่อนครับผมยอมรับผมนอกกายเธอไปติดผู้หญิงคนอืนครับยอมรับว่าตอนนั้นผมมันเลวมากเลวจริงๆผมแต่เธอก็ยังทนนะครับแต่ก็ไม่นานผมก็เลิกทุกอย่างและทำตัวใหม่แต่มันสายไปแล้วครับเธอทิ้งผมกับลูกไปอย่างไม่ใยดีเลยครับผมพยายามง้อเธอข้อให้เธอให้โอกาสกับผม และผมขอโอกาสแค่ครั้งเดียวแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ครับและตอนนี้ผมได้แต่นั่งเสียใจกับสิ่งที่ผมทำลงไปและผมก็ตามง้อเธอตลอดผมเปลี่ยนแปลงตัวเองและสัญญากับเธอว่าจะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจอีกครับผมทำได้จริงๆนะครับแต่เธอก็ไม่ให้โอกาสผมอยู่ดีและผมรักเธอมากครับมากจนผมไม่คิดว่าจะมีใครมาแทนที่เธอได้และผมสงสารลูกมากครับลูกสาวผมถามหาเธอตลอดและเวลาที่ลูกผมถามหาแม่ของเค้าผมก็ได้แต่ร้องไห้ สรุปคือผมคบกับเธอมาแปดปีนี้เป็นครั้งแรกและเรื่องเดียวที่ผมทำผิดกับเธอมันทำให้ผมรู้สึกผิดและเจ็บมากกับสิ่งที่ผมได้รับแต่เธอก็ไม่เคยมาหาลูกเลยหรือว่สโทรคุยก็ไม่มีเลยครับทั้งๆที่เธอกับลูกของเธอไม่ได้อยู่ไกลกันเลยแต่ปากเธอบอกว่าเธอรักลูกมากและคิดถึงลูกของเธอมากและวันนั้นมันเป็นวันที่ 14 ก.พ. ผมบอกเธอว่าผมจะพาลูกไปหาและไปกินข้าวกันและสุดท้ายคำตอบที่ได้คือไม่ครับเพราะเธอบอกว่าจะไปกับแฟนใหม่ของเธอ วันนั้นทั้งตัวและใจของผมเจ็บปวดมากครับ และมีแต่คำถามขึ้นมาว่าทำไม ทำไม เป็นล้านๆคำ คำเดียวเลยครับเสียใจมากจนไม่รู้จะพูดยังไงและสงสารลูกมากครับ ผมควรทำยังไงดีครับหมดปัญญาจริงๆ แต่ผมรักเธอมากครับจนไม่สามารถที่รักคนอืนได้เท่าเธอและถ้าเธอกลับมาผมจะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจและเธอจะเป็นคนที่มีความสุขมากครับ แต่มันคงสายไปและคงเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้ผมไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลยครับเซ็งจิตตกวันๆผมคิดถึงแต่เธอ แต่เธอก็ทิ้งผมกับลูกมาเกื่อบปีแล้วละครับแต่ก็ยังทำใจไม่ได้แต่ผมก็ยังรอเธอกลับมาทั้งๆที่รู้ว่ายังไงคำตอบก็คือไม่ คือผมควรทำยังไงดีครับผมทรมานมากเลยครับ