เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะครับขี้เกียจอรัมภบทอะไรต่อมิอะไรให้มากมาย คือเมื่อเวลา 00.09น. ของวันหนึ่ง ผมกำลังนอนดูวันพีชอย่างใจจดใจจ่อเพ่งเล็งสมาธิไปที่จอไอแพด ทันใดนั้นก็มีการแจ้งเตือนไลน์ว่ามีสายคอลอินมาหา ผมจึงรับสายนั้นไปเพราะคิดว่าคนที่โทรมาคงมีธุระด่วนหรือมีเหตุจำเป็นแน่ๆ  ใช่แล้วครับผมคิดไม่ผิดจริงๆเสียงปลายสายนั้นเป็นเสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งร้องไห้ฟูมฟาย ร้องไห้จะเป็นจะตาย ร้องไห้ประดุจว่าธรณีจะมอดม้วยมรณาลงไปในเร็วพลันวันพรุ่ง (อ้อลืมบอกไปผู้หญิงที่ว่าคือรุ่นน้องปีหนึ่งที่พักหอด้วยกันแต่คนละชั้นนะครับ) "เป็นอะไรเกิดอะไรขึ้น" ผมรีบถามน้องคนนนั้นด้วยความเป็นห่วงเพราะเสียงร้องไห้ของน้องชวนให้อดเป็นห่วงไม่ได้
       "พี่พอนช่วยหนูด้วย" ปลายสายรีบตอบกลับมาพูดปนร้องไห้ ผมคิดในใจว่าน้องต้องประสบเหตุที่ร้ายแรงไม่ก็โดนกระชากกระเป๋าแน่ๆ เพราะมหาฯลัยที่ผมเรียนนั้นค่อนข้างที่จะมีนิสิตโดนกระชากกระเป๋าเยอะ  "อยู่ไหนเกิอะไรขึ้นบอกพี่" ผมถามอีกครั้ง "รีบลงมาห้องหนูหน่อยตอนนี้เลย"น้องคนนั้นร้องไห้น้ำเสียงชวนให้คิดว่าไม่ไหวแล้ว ผมวางสายแล้วรีบวิ่งกุลีกุจอลงไปยังชั้นหนึ่งแล้วเคาะประตูห้อง มีมือผู้หญิงคนหนึ่งเอื้อมมือมาเปิดประตูให้ผม ภาพที่เห็นหลังจากนั้นมันน่าสลดใจมากครับ เป็นภาพที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งคลุมโปงร้องไห้สะอึกสะอื้น พร้อมกับชี้นิ้วไปที่ซอกเตียง ผมคิดว่าคงมีโจรซ่อนอยู่ในห้องแล้วทำร้ายน้องแน่ๆ ผมจะถามอะไรก็ไม่ได้เพราะน้องดูตกใจกลัวแบบไร้สติมาก
       "พี่พอนเอาจิ้งจกออกจากห้องหนูหน่อยมันจับตุ๊กตาหนู" น้องพูดคำร้องไห้คำ ใช่แล้วครับคุณอ่านไม่ผิด สาเหตุที่น้องร้องไห้ฟูมฟาย ร้องไห้จนธรณีจะมอดม้วยมรณานั้นคือน้องกลัวจิ้งจกครับ ผมหยุดนิ่งสักพักไม่รู้จะขำหรือสงสารน้องดี เพราะตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยกลัวอะไรขนาดนั้นมาก่อน ผมจึงรีบเดินไปจับจิ้งจกที่กำลังลอกคราบที่ทำตาบ๊องแบ๊วอยู่ซอกเตียงแล้วโยนออกไประเบียงหลังห้อง เรื่องทั้งหมดก็มีแค่นี้ล่ะครับท่านผู้ฟัง