เหนื่อยมั๊ย กับรักทางไกล

หลายๆคนที่กำลังประสบปัญหากับรักทางไกล อาจจะเป็นด้วยความจำเป็น   ด้วยภาระหน้าที่การงาน การเรียนที่เป็นอยู่ ฯลฯ
จนทำให้เกิดความท้อ ความเหงา ความหว้าเหว่ ตลอดถึงความไม่เข้าใจและความสัมพันธ์ห่างเหินที่ตามมา จนทำให้ความรักไม่ราบรื่น

หลายคู่จึงมักจะหาทางออกให้ตัวเองและคู่รักไม่ได้ ด้วยระยะทางที่ไกลมันเป็นอุปสรรค ด่านแรกอยู่แล้ว หากแต่การยึดติด
เอาตัวตน เอาแต่ใจ และสภาพความเป็นอยู่ในชีวิตประจำวันมาเกี่ยวข้อง ยิ่งจะทำให้สถานะความรักง่อนแง่นลงไปอีก

หลายคู่จึงต้องจบลงด้วยการเลิกร้าง เพราะความห่าง ความไม่เข้าใจ และไม่ปรับตัวให้ยอมรับซึ่งกันและกัน
และอาจหลงไปกับสิ่งรอบตัวได้อย่างง่ายดาย จึงทำให้ความสัมพันธ์สะดุด และจบลง

หากแต่บางคู่ก็ทนต่อความรักทางไกลได้ดี และการยอมรับและปรับตัว สร้างความผูกพันธ์ความเข้าใจ ละเลยมองข้ามเรื่องของตัวเองไป
เข้าใจคนรักมากขึ้น ใช้เวลาทุกๆช่วงที่มีโอกาสใกล้กันให้คุ้มค่าไม่งอแง หงุดหงิดใส่กัน เชื่อใจกัน ซื่อสัตย์ต่อกัน บนระยะทางที่ยาวไกล

คู่รักเหล่านี้จึงพาความรักไปถึงฝากฝั่งได้ ด้วยความสุข

หากวันนี้ มีใครกำลังเหนื่อยกับรักทางไกล ก็ขอฝากบทความนี้ เป็นข้อคิดและ กำลังใจให้กับคู่รักทางไกลทุกคู่ค่ะ


...................

"  คุณแม่มือใหม่ มักปวดหัวและน้อยใจกับลูกคนแรกมาก

เธอบ่นว่า พอกลางวันอยู่กับพี่เลี้ยงก็ดี้ดี ทำทุกอย่างตามที่พี่เลี้ยงต้องการ กิน นอน เล่น ว่าง่ายทุกอย่าง
พอเรากลับถึงบ้าน ให้พี่เลี้ยงกลับไปเท่านั้น ลูกงอแง หาเรื่องกับเราตลอด

กินไม่กิน นอนไม่นอน ให้อุ้ม ให้โอ๋ กอดทั้งวัน ไปไหนก็ต้องพาไปด้วย
แม่ไม่ได้พักเลย จะตายอยู่แล้ว กลางวันต้องทำงาน กลางคืนต้องเลี้ยงลูก จะจ้างคนเลี้ยงทำไมกัน

ปัญหานี้ เคยเป็นปัญหาใหญ่ที่แก้กันไม่ตก มานานแล้ว
แต่ในที่สุด เขาก็หาเหตุผลได้

เวลาเรามีความเครียด เสียใจ เศร้า เหงา หงุดหงิด เราจะระบายออกให้คนที่เรารักที่สุด
ยิ่งถ้าเขาเป็นสาเหตุของปัญหา เรายิ่งจะหาเรื่องเขามากที่สุด

เด็ก รักแม่ ติดแม่ อยากจะอยู่ใกล้ชิดแม่
ไม่เข้าใจว่า แม่ทำไมต้องทิ้งเขาอยู่กับพี่เลี้ยง หรือ Nursery ที่เขาไม่คุ้นเคย

กลางวัน เขาอดทนอยู่กับ คนที่เขาไม่ได้ชอบ หรือ ไม่ได้รัก เขาก็จะเก็บความรู้สึกไว้
พอแม่กลับมา ก็ถึงคราวที่เขาจะระบายความทุกข์ ความเครียดออกมา ทนไม่ได้อีกแล้ว

เราไม่ใช่เด็กแล้ว แต่เราก็เครียดเป็น เราก็หงุดหงิด เศร้า เสียใจ อยู่ลึก ๆ ด้วย
พอเราเจอคนที่รักเรา เราก็อดไม่ได้ที่จะแสดงด้านที่อ่อนแอของเราออกมาให้เขาเห็น

หากเขา เข้าใจเรา ปลอบโยนเรา ให้กำลังใจเรา ไม่เบื่อเรา ไม่โกรธเรา อดทนเรา
เราก็จะสามารถอดทน และผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้

แต่ถ้าเขาไม่เข้าใจเรา
เขาก็จะเหมือนกับแม่ที่บ่นว่าลูกเอาแต่ร้อง ไม่รักแม่ ไม่เห็นใจแม่

แต่เราโตแล้ว เราต้องเรียนรู้ที่จะเข้าใจสิ่งต่าง ๆ ด้วยตนเอง
ไม่ใช่งอแงอย่างเดียว เหมือนเด็กก่อนวัยเรียน ที่ไม่เข้าใจอะไรเลย

เราต้องฝึกที่จะ รักทางไกล ให้รักยั่งยืน
อะไรที่จะทำให้คนรักมีความสุข ก็จงทำ อะไรที่จะทำให้เขาเครียดก็พยายามหลีกเลี่ยง

หากเราคิดว่า เราเป็น เด็กก่อนวัยเรียน ที่ถูกแม่ทิ้ง
เคยมองมุมกลับไหมว่า เขาก็เป็นเด็กก่อนวัยเรียนที่ถูกแม่ทิ้งเหมือนกัน

ที่จริง เราไม่ได้เป็นแม่เขา และเขาก็ไม่ได้เป็นแม่เรา
ทั้งสองคน ไม่ได้เป็นทั้งคนที่ทำร้ายอีกคนหนึ่ง และไม่ได้เป็นคนที่ถูกทำร้ายด้วย

แต่สถานการณ์ ทำให้คุณทั้งสองต่างต้องพลัดพรากกัน
หากทั้งสองคนพยายามเข้าใจ และอดทนอีกฝ่ายหนึ่ง ทั้งสองก็จะเข้าใจ อดทนซึ่งกันและกันได้มากขึ้น

ในระยะยาว คนสองคนก็จะรักกันได้ยั่งยืน
หากคนใดคนหนึ่งถอดใจ หรือใจร้ายมากเกินไป อีกฝ่ายก็จะหมดแรง ยึดรักนี้ไว้ไม่ได้อีก

เพราะทุกวันนี้ บางทีแค่จะมีชีวิตอยู่โดยไม่มีอีกฝ่ายหนึ่ง ก็ทุกข์เพียงพอแล้ว
เรารู้ดีว่า ความทุกข์นี้ คืออะไร เพราะเรากำลังประสพอยู่

อย่าให้ความทุกข์ของคนทั้งสอง   มาเป็นเส้นทางขนาน ที่แยกความรักให้เดินไปคนละทาง

ให้ความเข้าใจ ความรัก และความอาทร เป็นเส้นทางเชื่อมให้ ความรักทางไกลเดินไปได้อย่างยาวนาน "