วันนี้ ,วันที่ 4 มีนาคม  เมื่อ 155ปีมาแล้ว  เป็นวันที่อดีตเด็กจากบ้านนอกคนหนึ่งได้ก้าวขึ้นประธานาธิบดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่งของประเทศสหรัฐอเมริกา  "อับราฮิม ลินคอล์น"   หรือชื่อเล่น "เอ๊บ" ที่บรรดาเพื่อนๆ เรียกเขา


เขาเป็นประธานาธิบดีคนที่16  โดยชนะการเลือกตั้งจากเสียงข้างมาก(เน้นคำว่า "เสียงข้างมาก" อย่างนี้  หวังว่าคงไม่แทงใจดำใครนะ) ของอเมริกาที่ฝากฝังผลงานไว้ในความทรงจำของอเมริกันชนและชาวโลกไว้อย่างมากมาย   เขาทิ้งวรรคทองไว้มากมายเกี่ยวกับประชาธิปไตย  แต่ที่ยังก้องกังวานอยู่ทุกวันนี้ก็คือ "เพื่อประชาชน  โดยประชาชน"......เขาเลิกทาสได้สำเร็จ    และกว่าจะสำเร็จได้ก็ต้องแลกมาด้วยสงครามกลางเมืองที่มี "ทหารอเมริกัน" มากที่สุด (สงครามโลกครั้งที่๑และ๒ รวมกัน  รวมทั้งสงครามเวียดนามด้วยยังตายไม่เท่ากับสงครามกลางเมืองตอนนี้  ประวัติศาสตร์อเมริกันว่าไว้อย่างนั้น)


ลินคอล์นผ่านอุปสรรคล้มลุกคลุกคลานและขวากหนามมาอย่างมากมายกว่าจะถึงจุดนี้      กำพร้าแม่มาตั้งแต่เด็ก(เพราะแม่ดื่มนมวัวที่มีพิษ)   ปรัชญาชีวิตของเขาคือแม้จะเดินช้าแต่เขาไม่เคยถอยหลัง    จากเด็กชาวบ้านนอกที่ผ่าฝืนเลี้ยงสัตว์ไถนาธรรมดาๆ คนหนึ่ง....นำตัวเองมาสู่จุดสูงสุดของชีวิต(ก็ว่าได้)เช่นนี้ย่อมไม่ธรรมดา    ทั้งหมดทั้งมวลก็คือความดีและคุณธรรมที่ซื่อสัตย์ของเขานั่นเอง


ลินคอล์นมีวาทะศิลป์ในการพูดโน้มน้าวจิตใจ    ฉลาดทันเกมส์    และเมื่อก้าวเข้าสู่ถนนการเมืองแล้วเขาย่อมมีลูกเล่นที่แพรวพราว    เขาฉลาดพอที่จะเอาภาพลักษณ์ความซื่อสัตย์ของเขามาเป็นจุดขายในการหาเสียง   และที่สำคัญ  เขายืนหยัดบนหลักการของเขาอย่างซื่อสัตย์  (พูดง่ายๆ ก็คือไม่ "แหล หลักลอย" นั่นเอง)   เขาชนะใจจากคนกลุ่มเล็กๆ.....เขากล้าเผชิญกับการเจ็บตัวเพื่อแลกกับความนิยมในตัวเขาที่จะเพิ่มสูงขึ้น


ลินคอล์นไม่ใช่คนหน้าตาดีอะไร    มิหนำซ้ำเสื้อผ้าที่ใส่ก็ไม่ได้เลิศหรูแต่อย่างใด    กล่าวกันว่าเมื่อเขาถูกเสนอตัวให้เป็นตัวแทนพรรคขึ้นชิงตำแหน่งนั้น  ภาพถ่ายของลินคอล์นดุไม่มีราศีจับหรือออร่าของผู้นำอะไรเลย   ภาพใบหน้าที่เห็นริ้วรอยเป็นเส้นๆ บนใบหน้า(จากการตรากตรำในทุ่ง)ทำให้สมาชิกของพรคหลายคนถึงกับถอดใจ   แค่ภาพโปสเตอร์หาเสียงที่ขี้เหร่ขนาดนี้ก็คงส่อแววแพ้ตั้งแต่ในมุ้งแล้ว


ลินคอล์นถึงกับไปปรึกษากับช่างถ่ายภาพใช้ช่วยตกแต่งภาพอย่างไรก็ได้ที่ออกมาให้ดูสง่า    ช่างภาพช่วยอย่างเต็มที่ไม่ว่าจะเป็นเลื่อนขากล้องให้เลยจุดโฟกัสออกไปหน่อย(เพื่อไม่ให้เห็นรอยย่นบนใบหน้าของลินคอล์นชัด)  และใช้เทคนิดเพนท์บรัชในช่วงล้างฟิล์ม    ช่างภาพเห็นว่าลินคอล์นเป็นคนที่คอยาว   เขาจึงร้องให้ลินคอล์นยกคอเสื้อให้สูงขึ้นเพื่อกลบช่วงคอและให้ดูสมส่วน   ทันทีที่เขายกคอเสื้อขึ้นปกคอแล้วเอามือลงไป  ช่างภาพก็กดแช๊ะได้รูปสุดหล่อของลินคอล์นออกมาเพื่อใช้หาเสียงทันที     เท่านั้นยังไม่พอ....ลินคอล์นคงจะรู้ว่าตัวเองหน้าตาไม่หล่อ    เขาจึงพยายามหาทางกลบปมนี้ไว้  พิถีพิถันถึงขนาดไปปรึกษาเพื่อนหญิง   ซึ่งเพื่อนหญิงให้คำแนะนำว่า  เขามีคางที่แหลมและซูบดุไม่สมส่วนกับใบหน้า   วิธีที่จะกลบปมตรงนี้ได้ก็คือไว้เคราเพื่อปกตรงนี้ไว้เสีย  อีกอย่างผู้หญิงเขาชอบคนไว้เครา  รับรองว่าลินคอล์นจะได้คะแนนเสียงที่เป็นแม่ยกมากมายจากเครา   ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา  ลินคอล์ก็ไว้เคราเพื่อตามคำแนะนำของสหาย     คนที่หน้าตาไม่ดีอย่างลินคอล์น...แต่ก็เข้าใจหาสิ่งมาทดแทนได้.......แต่ทำไม๊?  ทำไมคนหน้าตาดี๊ดีบางคน  กลับมีพฤติกรรมทำให้หน้าตัวเองดูขี้เหร่ไปได้นะ...ไม่เข้าใจ???  อิ อิ อิ (แซวๆ )


ลินคอล์นมีปมตั้งแต่เด็กอยู่หลายปม  เป็นต้นว่ากำพร้าแม่  น้องสาวเสียชีวิตตั้งแต่เด็ก   ไม่ค่อยถูกกับพ่อ   เขามีอาการซึมลึกอยู่และหลายคนไม่ทราบ   เขากินยาที่เรียกว่า Blue mass เพื่อระงับส่วนนี้ประจำ   ซึ่งส่งผลข้างเคียงอยู่ในที  เช่นว่าหากมีใครพูดแทงใจดำถูกจุดเขาจะบันดาลโทสะ  ทิ้งภาพลักษณ์ของคนที่ดุสุขุมไปเลย


เขียนมาซะยาว.....อยากบอกว่าลินคอล์นคือไอด้อลของผมคนหนึ่งครับ    แหะ แหะ แหะ...  ไม่ใช่ล็อดอินลินคอล์นในพันทิปหวานใจของคุณน้องพรผุ้น่ารักนะครับ   ผมชอบอ่านความเห็นของเขาเหมือนกัน

ลินคอล์นเสียชีวิตเมื่อวันที่ 14 เมษายน 1865  เพียงหกวันหลังจากที่รวมประเทศอเมริกาเมื่อสงครามกลางเมืองสิ้นสุดลงไป

Whatever you are, be a good one.   เป็นอะไรก็ได้, ขอให้เป็นคนดี

พิมพ์สดๆ ถ้าตกหล่นอะไรขออภัยด้วยนะครับ