ทุกๆวินาทีที่ผ่านไป โลกสรรสร้างสิ่งต่างๆขึ้นจำนวนมากมาย
แต่ในขณะเดียวกัน โลกก็ทำลายสิ่งต่างๆลงมากมายด้วย

ทุกๆครั้งที่ "มีเวลาให้ความพอใจเกิดขึ้น" ในขณะนั้นทุกข์ก็กำลังเกิด
   มีแต่เพียงผู้รู้แล้วเท่านั้นจึงจะเข้าใจสัจจะนี้

เพราะเมื่อผัสสะเกิด ในเวลานั้น ความเข้าไปถือมั่นอายตนะต่างๆ ว่าตน ว่าของๆตน ก็เกิดขึ้นพร้อมๆกัน

อายตนะภายในทั้งหลายเป็นของเก่าที่มีอยู่แล้ว คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ

ส่วนอายตนะภายนอกเป็นของใหม่ คือ รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสทางกาย และอารมณ์ต่างๆ

ความเข้าถึงต่างๆ ระหว่างอายตนะภายนอกและอายตนะภายใน เป็นความเกิดขึ้นเพราะ "ความใส่ใจ"

ความหลงเข้าไปเกิดได้ในทุกๆที่ ทั้งภายใน ทั้งภายนอก
    ทั้งในระหว่างภายในกับภายนอก เพราะอำนาจของอวิชชา นี่คือ ทุกขสมุทัยอริยสัจ

ความทุกข์ทั้งหลายนั้น น่าเบื่อ น่าหน่าย และไม่เคยมีเวลาเว้นว่างให้เลย

ผู้ที่ไม่มีเวลาว่าง ให้สำหรับความหลงด้วยสติปัญญา จึงจะเป็นผู้ไม่มีช่องว่างสำหรับ "ความใส่ใจ"