"ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก" ตะลุยมาเลเซีย-สิงคโปร์ โดยไม่นั่งเครื่องบิน
ตอนที่ 14 เกาะหลีเป๊ะ ไทย
                                         
ที่ท่าเรือเกาะลังกาวี ป้าเห็นมีเจ้าหน้าที่ใส่เสื้อสีส้ม เหมือนคุณ Othman นั่งอยู่ตรงจุดที่คุณ Othman บอก จึงเดินไปถามเรื่องเช็คอิน ปรากฏว่า พวกเขากำลังรับ เช็คอิน นักท่องเที่ยวที่มาขึ้นท่าเที่ยวแรก
                                         
เรือของเราออกช้าไป 10 นาทีนั่งอุดอู้อยู่ในเรือเป็นเวลา 2.30 ชม. ถึงหลีเป๊ะเวลา 10.50 น. ตามเวลาไทย ต้องขึ้นที่โป๊ะกลางทะเลเพราะที่ท่าน้ำไม่ลึกพอ เป็นโป๊ะเล็กทำให้หลายๆ คน รวมทั้งป้าออกอาการเมาคลื่น
                                         
ทุกคนต่อเรือหางยาวขึ้นท่า รับพาสปอร์ตคืน เราซื้อตั๋วรอบบ่ายโมงไปปากบารา คนละ 600 บาท เดินเที่ยวท่ามกลางแดดร้อนเปรี้ยง น้ำทะเลที่หลีเป๊ะ ใสสะอาด และสวยมาก แต่หาดไม่กว้างและยาวมากนัก ไม่ต้องไปเที่ยวทะเลต่างประเทศเลย แม้ทรายไม่ละเอียดหรือขาวเท่าเซนัง หรือเสม็ด แต่น้ำใสสะอาดมาก สุดหาดด้านตะวันออกเป็นที่ชมพระอาทิตย์ขึ้น ปลายหาดด้านตะวันตกเป็นที่ชมพระอาทิตย์ตก
                                         

                                         

                                         

น้องแต๋น พนักงานประจำสำนักงานท่องเที่ยว ให้เราเข้าไปนั่งชาร์จแบ็ตในสนง.ได้ ทำให้ได้ต่อลมหายใจการสื่อสารไปได้อีก ขณะที่นั่งรอเรือด่วน ผิดเวลา แหม่มสาวชาวสเปน ออกอาการไม่พอใจ ดูเหมือนว่าเธอจะเมาคลื่นด้วยเพราะเห็นแฟนของเธอนวดคอ และขมับให้ เธอไม่ต่อว่าพนักงานสาวที่จัดคนลงเรือ ทีนี้ได้ตำหนิต่อกันเป็นทอดๆ พนักงานสาวโทรไปต่อว่า น้องแต๋น ที่เขียนเวลาในตั๋วเป็น 13.00 น. แทนที่จะเขียน 13.30 น. น้องแต๋นโทรไปต่อว่า คนจัดเรือที่ตะรุเตา ว่ามาไม่ตรงเวลา กว่าจะได้ออกก็บ่าย 2
การรอที่ใช้เวลา ก็ใช่ว่าจะไม่ดีไปเสียหมด มีสาววัยใสมานั่งลงข้างๆ ป้า ป้าจึงถามขอยืมไขควงเล็กๆ สำหรับไขเปลี่ยนซิมโทรศัพท์ จากซิมมาเลย์เป็นซิมไทย น้องบอกว่าไม่ต้องใช้ไขควง แค่ใช้อะไรแหลมๆ สะกิดก็ได้แล้ว ป้าจึงให้น้องเอาก้านตุ้มหูจัดการให้ หลังจากเปลี่ยนซิมแล้วถ่ายรูปไม่ได้เพราะมองไม่เห็นอะไรในจอ ตอนที่รอขึ้นท่าเรือให้น้องดูให้ ปรากฏว่า น้องใส่เคสให้ผิดข้าง จึงถอดออกใส่ใหม่ คนรุ่นนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ โลว์เทคกันเหลือเกิน มีเงินซื้อของไฮเทค แต่ตามเด็กไม่ทัน…..เลยได้รู้ว่า น้องกับครอบครัวก็ชอบเที่ยวเหมือนกัน
                                         

                                         

                                         

                                         

กัปตันคงพยายามเร่งเวลาให้ทันใจผู้โดยสาร เขาขับเรือฝ่าคลื่นลมแรงที่กระแทกเรือดังสนั่น และเรือสะเทือนตลอดทาง คนบนเรือส่วนใหญ่นั่งหลับตา ทุกคนรีบใส่เสื้อชูชีพ กัปตันต้องลดความเร็วเป็นบางจังหวะ ให้เด็กและคนที่อยู่ด้านหน้า ย้ายไปนั่งด้านหลัง เพราะด้านหน้ารับแรงปะทะมากกว่าด้านหลัง คราวนี้คนที่ตำหนิว่าเรือมาช้า คงเข้าใจแล้วว่าเพราะเหตุใด ส่วนป้า คิดในใจว่า ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว
                                         

                                         
สำหรับการนั่งเรือด่วนลำเล็กที่หลีเป๊ะ กว่าเรือจะถึงท่าเรือปากบารา ก็ 16.30 น. รถโดยสารที่ท่าเรือ ที่จะไปละงู ไปสตูล และไปหาดใหญ่หมดเวลาวิ่งแล้ว